της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Μερικές φορές, ως ηθοποιός, ο Μπεν Στίλερ κάνει ταινίες που λίγο ή πολύ δε βλέπονται («Γείτονες σε Περιπολία», «7 Μέρες Φαγούρα», «Στάρσκι & Χατς», «Συγκάτοικοι με το Ζόρι»). Ως σκηνοθέτης, όμως, καταφέρνει πάντα να κάνει ταινίες που όχι μόνο βλέπονται (ακόμα και το αποτυχημένο ως κωμωδία «Ο Κολλιτσίδας» προκαλεί, διεστραμμένο έστω, ενδιαφέρον), αλλά και αναδεικνύονται από αδιαμφισβήτητα (κωμικά) cult classics («Zoolander», «Τοπική Καταιγίδα») μέχρι εμβληματικές ιστορίες ενηλικίωσης μιας ολόκληρης γενιάς («Reality Bites»). Αυτή η «Κρυφή Ζωή» τού συμπαθέστατου Γουόλτερ δεν ταιριάζει ακριβώς (ή ακόμα), με σιγουριά, σε καμία από τις παραπάνω τρεις κατηγορίες. Είναι, όμως, τόσο γεμάτη ζωή, αγάπη, και… αγάπη για τη ζωή, που ένα είναι σίγουρο: θα σκαλώσει στο θυμικό σου για καιρό.

Παρά τις ατέλειές της. Που είναι η εξής μία: το δεύτερο και καλύτερο μισό της δεν ταιριάζει απόλυτα με το προηγούμενο πρώτο – σα να αποτελεί κομμάτι μιας άλλης, λίγο, αλλά αισθητά διαφορετικής ταινίας. Pause. Πάμε πάλι από την αρχή… Εκεί όπου ο Γουόλτερ (ο ίδιος ο Στίλερ σε μια από τις πιο εγκρατείς, σοφά οικονομημένες ερμηνείες του) κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος είτε με μια – πότε μικρή, πότε μεγάλη – δυσκολία τής καθημερινότητας (τα wink που δε λειτουργούν στο site γνωριμιών όπου είναι εγγεγραμμένος ή το καινούργιο, άξεστο, προσωρινό αφεντικό του, Τεντ), είτε με το κορίτσι των ονείρων του, Σέριλ (η πάντα ακαταμάχητη… χαρά Θεού, Γουίγκ), χάνει την επαφή του με το άμεσο περιβάλλον του και φαντάζεται την πραγματικότητα όπως θα ήθελε να είναι. Ο Στίλερ κινηματογραφεί τις ονειροπολήσεις τού ήρωά του ευφάνταστα, άλλοτε διακριτικά, φευγαλέα, αλλά αφυπνιστικά (από την ασπρόμαυρη φωτογραφία / αυτοπροσωπογραφία τού φευγάτου φωτογράφου / καλλιτέχνη Σον Ο’ Κόνελ ζωντανεύει μόνο ένα χέρι που εκφράζει πρόσκληση / πρόκληση) και άλλοτε θεαματικά, εξωφρενικά, σουρεάλ (το α λα Spider-Man κυνηγητό / surfing των Γουόλτερ και Τεντ στους δρόμους της Νέας Υόρκης). Σε αυτή του τη φάση, το φιλμ φαντάζει ως μια πιο light εκδοχή τού σινεμά των Σπάικ Τζονζ («Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς) και Μισέλ Γκοντρί («Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού») με τη σεναριακή υπογραφή τού Τσάρλι Κάουφμαν. Ούτε επενδύει ουσιαστικά στους παράλληλους, φανταστικούς κόσμους που σκαρφίζεται ο Μίτι, ούτε δείχνει διάθεση να περιπλανηθεί σε αυτούς, για να τους εξερευνήσει λίγο περισσότερο.

Προορισμός του, βλέπεις, δεν είναι το όνειρο, αλλά η ζωή. Απλά το φιλμ, μαζί με τον ήρωά του, περνά από την αδράνεια της απόδρασης μέσω της φαντασίας στη δράση τού ριψοκίνδυνου, μη προμελετημένου, πραγματικού ταξιδιού αιφνίδια. Όχι ομαλά ή οργανικά. Του αρκεί μόνο μια κάργα ρομαντική και απλούστερη μεν, συναρπαστικότερη δε όλων όσων έχουν προηγηθεί «ονείρωξη» (η Σέριλ, με μια κιθάρα, τραγουδά το «Space Oddity» και ξεσηκώνει) για να κάνει τη μετάβαση. Χαλάλι.

Παρά την άτσαλη μετακίνηση από την κρυφή στην αληθινή ζωή τού Γουόλτερ Μίτι, το φιλμ, στο δεύτερο μισό του μεστώνει, αποκτά ξεκάθαρο σκοπό και δική του, ξεχωριστή ταυτότητα. Η ευφάνταστη, πότε ήσυχη (με το Σον, ιδανικά ενσαρκωμένο από τον συνονόματό του Πεν, πίσω από μια φωτογραφική μηχανή, στο βουνό, μιλώντας για ένα χαμένο αρνητικό / δώρο) και πότε εκκωφαντικά εντυπωσιακή (κατά την έκρηξη του ηφαιστείου) κινηματογράφηση παραμένει. Τώρα πια, όμως, συλλαμβάνει την πραγματικότητα. Που μπορεί να είναι εξωφρενικά αστεία (η… αποβίβαση του Γουόλτερ από το ελικόπτερο πάνω από τον ωκεανό ή από το ποδήλατο στο δρόμο) και αναπάντεχα, αβίαστα συγκινητική (χάρη σε μια ανταλλαγή μιας κούκλας με ένα skateboard μεταξύ ανθρώπων που δε μιλούν την ίδια γλώσσα, την «αναγέννηση» από τις ηφαιστειακές στάχτες ενός αυτοκινήτου, έναν αυτοσχέδιο αγώνα ποδοσφαίρου στη μέση τού πουθενά, το τελευταίο εξώφυλλο του LIFE…). Που μπορεί, με άλλα λόγια, να γίνει μαγική σαν όνειρο. Αρκεί να αρχίσεις, επιτέλους, να τη ζεις.