του Ηλία Φραγκούλη

Είναι ίσως η πρώτη φορά που ένα studio το οποίο… δεν λέγεται Pixar αγγίζει με τέτοιον τρόπο την τελειότητα στο animation! Εξαιρετικό κινούμενο σχέδιο, καθαρά κινηματογραφική αφήγηση, ωραία ιστορία και χαρακτήρες, θέαμα που μπορεί να ικανοποιήσει τους ανήλικους θεατές όσο και τους ενήλικες συνοδούς τους. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι από τους δεύτερους έχουν ή, κάποτε στη ζωή τους, είχαν ένα κατοικίδιο ζωάκι…

Η αρχική ιδέα είναι θαυμάσια. Τα αφεντικά φεύγουν για τη δουλειά το πρωί. Τι μπορούν να κάνουν μόνα στο σπίτι, σχεδόν «αιχμάλωτα», όλα αυτά τα κατοικίδια ζώα, που στην καλύτερη περίπτωση συνοδεύονται για μια βόλτα στο πάρκο από κάποιον άγνωστο ο οποίος αμείβεται γι’ αυτό; Τα εκατομμύρια των views του πρώτου trailer της ταινίας είχαν δώσει ένα δείγμα, προκαλώντας μια κάποια υστερία αναμονής για το «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε». Ευτυχώς, το αποτέλεσμα αποζημιώνει, συστήνοντας ουκ ολίγους χαρακτήρες, σε μεγάλη γκάμα ράτσας και είδους, προσθέτοντας στην πλοκή το περιπετειώδες twist της βίαιης απομάκρυνσης του Μαξ και του Ντιουκ από την εστία τους, έχοντας να αντιμετωπίσουν από κυνηγούς αδέσποτων μέχρι μια ολόκληρη συμμορία από κοινωνικά… απόβλητα (#diplhs) ζώα, τα οποία κρύβονται στους υπονόμους της Νέας Υόρκης, έχοντας για ηγέτη τους ένα ψυχοπαθές και τσαμπουκαλεμένο… λαγουδάκι!

Από τη «Φάρμα των Ζώων» μέχρι το «Toy Story 3» και την «Ποντικούπολη», οι εμπνεύσεις είναι πολλές, όμως τίποτα δεν είναι ικανό να μειώσει τούτη τη δουλειά, που μοιάζει λες κι έχει βγει από γραφείο ψυχαναλυτή ζώων! Συμπεριφορές, συνήθειες, ζωντάνια που σε κάνει να ξεχνάς ότι παρακολουθείς ψηφιακό animation σε «προσγειώνουν» στο level των πρωταγωνιστών και σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι (ακόμη κι όταν μια γάτα αντιλαμβάνεται την κίνηση ακτίνας από laser σε κλειστό χώρο!), να αγωνιάς (υπάρχουν καταδιώξεις με σασπένς και αρκετή ένταση) και να συγκινείσαι, ειδικά όταν προσπαθείς να συλλάβεις ουσιαστικά τους δεσμούς φιλίας και αγάπης που μπορούν να αναπτύσσονται ανάμεσα σε κατοικίδιο και τον ιδιοκτήτη του.

Θα έπρεπε το φιλμ να παραμείνει στο επίπεδο της «ψυχανάλυσης» και να επικεντρώσει περισσότερο στον κόσμο των κάποιων τετραγωνικών μέτρων στα οποία ζουν καθημερινά τούτα τα ζωάκια, αντί να παίρνει την πλοκή και να τρέχει μαζί της σε δρόμους κι υπονόμους, για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις μιας ξέφρενης αλλά πιο εύκολης ή προβλέψιμης πλοκής; Μερίδα των θεατών… κάποιας ηλικίας μπορεί να διχαστεί εδώ, έχοντας περισσότερες απαιτήσεις ακόμη και από μια ταινία αυτού του genre, όμως το «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε», δίχως ενοχές, παίρνει τον σωστό δρόμο της διασκέδασης, με σαφή κινηματογραφικό προσανατολισμό και προσφέρει ένα πανίσχυρο joyride που θα χαρίσει εκστατικές στιγμές χαράς, ειδικά στους ζωόφιλους, προφανώς. Ενδεχομένως να προκαλέσει και νέα κύματα αγάπης και… καταναλωτισμού, παρόμοια με εκείνα που δημιούργησε για τα Minions η ίδια εταιρεία παραγωγής (διόλου τυχαία, ένα μικρού μήκους με δαύτα, στο οποίο προσπαθούν να εξοικονομήσουν χρήματα για την αγορά ενός blender, συνοδεύει την βασική ατραξιόν εδώ). Προσωπικά, ομολογώ ότι… καταστράφηκα με τη σκυλίτσα Γκίτζετ και δεν βλέπω την ώρα για το sequel, που θα προκύψει εγγυημένα στο μέλλον (βλέπε περίπου 600.000.000 δολάρια εισπράξεις από το παγκόσμιο box-office για το πρώτο φιλμ, ήδη). Απλά, τρέξτε στα σινεμά. Το μόνο που λείπει πραγματικά από αυτή την ταινία είναι… το δικό σας κατοικίδιο που δεν θα βρίσκεται στην αγκαλιά σας.