του Ηλία Φραγκούλη

Δεν ήταν δυνατόν να μη σκέφτομαι το… «Έτερος Εγώ» (2017), καθώς παρακολουθούσα τούτη την αστυνομική b-movie που φέρνει στο νου μέρες DVDίλας. Σε κάποιο ποσοστό φταίει η συμμετοχή του καθηγητή Αφρικανικών Σπουδών Μόργκαν Φρίμαν, ο οποίος καλείται να βοηθήσει στις έρευνες εντοπισμού ενός serial killer – «μάγου» που πραγματοποιεί τελετουργικές δολοφονίες – θυσίες ανηλίκων, έχοντας υποσχεθεί σε μεγάλο και τρανό πελάτη του πως έτσι θ’ αποκτήσει… κάτι δυνάμεις (στοιχείο βυθισμένο στην απόλυτη ασάφεια). Αντικειμενικά, όσο φτηνή και μέτρια να φαντάζει η «Τελετουργία Θανάτου», μπροστά στα δικά μας αντίστοιχα «πειράματα» του σήμερα… και καλύτερο επίπεδο παραγωγής διαθέτει και ρυθμό και εμφανείς γνώσεις στον τρόπο χειρισμού του genre στο οποίο ανήκει. Που χάνει εντελώς το παιχνίδι; Στο σενάριο, φυσικά!

Το φιλμ ξεκινά με γυρίσματα στη Ρώμη και μια καλά στημένη νυχτερινή καταδίωξη, η οποία (ενδεχομένως) σχετίζεται με πτώμα νεαρής κοπέλας που βρίσκεται άγρια μακελεμένο, σε «σκηνικό» τελετής μαύρης μαγείας. Η ιταλική υποπλοκή είναι άξιον απορίας γιατί υφίσταται, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εξελίσσεται στην Αμερική, με τον ύποπτο να μεταφέρεται εκεί και να συνεχίζει τις ανθρωποθυσίες του για λογαριασμό κάποιου «λεφτά», ο οποίες έχει μεγάλες προσδοκίες από το αποτέλεσμα των αιματηρών αυτών δράσεων. Στην πλοκή προστίθεται αστυνομικός ντετέκτιβ από το Μισισίπι που βιώνει δυσάρεστη κρίση ενοχής επειδή από δική του αμέλεια πέθανε η κόρη του, με αποτέλεσμα να ενεργεί με τυφλή οργή εν ώρα υπηρεσίας, όπως στη σεκάνς ενέδρας επίδοξου βιαστή – απαγωγέα, τον οποίο σκοτώνει στην ψύχρα, δίχως να λογαριάζει Νόμους και ηθική.

Ρώμη και Μισισίπι ουδεμία σύνδεση έχουν ουσιαστικά, ενώ ο κεντρικός ήρωας και το συνειδησιακό του πρόβλημα έχουν έρθει από… άλλο έργο (!), σε μία απεγνωσμένη απόπειρα να δείξει κάπως πιο σοβαρή σε περιεχόμενο η ταινία. Η εξέλιξη της ιστορίας οδηγεί σε χειρότερα και πιο ασύνδετα συμπεράσματα, με την υπόθεση της μαύρης μαγείας να αιωρείται στο κενό των κινήτρων του «λεφτά», ενώ η συνεισφορά του καθηγητή Φρίμαν (δεν πρέπει να βγάζουν καλές συντάξεις για τους ηθοποιούς στις ΗΠΑ…) μεταβάλλεται σταδιακά μέσα από ένα «πέπλο» αοριστίας, δημιουργώντας απορίες. Ακόμη κι αν δεν αποτελεί ένα πραγματικά ενοχλητικό φιλμ «της σειράς», η «Τελετουργία Θανάτου» ολοκληρώνεται με μία σκηνή εξωφρενικής αστειότητας που κανένας θεατής στον κόσμο δεν θα ήταν ικανός να φανταστεί ότι έρχεται και καταδικάζει το έργο στην αιώνια λήθη ενός απόλυτου φιάσκου. Αν ήταν κασέτα (εποχής video club), ούτε το rewind δεν θα μπορούσατε να πατήσετε, καθώς θα μαζεύατε το σαγόνι σας από το πάτωμα…