του Ηλία Φραγκούλη

Είναι πολύ θετικό να βλέπεις νέους κινηματογραφιστές που από το ντεμπούτο τους κιόλας ενδιαφέρονται να «την ψάξουν» σε κάποιο genre, ξεφεύγοντας από τη μίρλα της ελληνικής, στείρας παραγωγής, τα υπαρξιακά δράματα, το στερεότυπο του σχολίου επάνω στην παράνομη μετανάστευση (που τρώμε στη μάπα θεματολογικά από το 1993, έλεος, πια!) ή την κάθε «παραξενιά» τού «τι θέλει να πει ο ποιητής;». Ο Δημήτρης Τζέτζας, με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, δείχνει ξεκάθαρα τι γουστάρει: το είδος της crime movie με δυναμικά στοιχεία action. Δοκιμάζεται σε αυτό, λοιπόν, παίρνει τα ρίσκα του, αποτυγχάνει σε αρκετά επίπεδα, αλλά κάνει μια προσπάθεια που αξίζει υπο-στήριξης γιατί το «The Republic» είναι ένα φιλμ που από πάνω βάζει τον επαγγελματισμό και τη διάθεση για κάτι άρτιο και ουχί έναν χαβαλέ μπιμουβιάς σαν homage που «απομυθοποιεί» το genre επειδή δεν έχει την ικανότητα (έστω και) να το αναπαραγάγει.

Το πιο διασκεδαστικό πράγμα στην ταινία είναι οι σκέψεις που θα κάνεις στο βάθος του μυαλού σου, καθώς θα δίνεις πραγματικές ταυτότητες στα κινηματογραφικά πρόσωπα τα οποία θα βλέπεις να παρελαύνουν από τη μεγάλη οθόνη, από πολιτικούς και δημοσιογράφους μέχρι και εφοπλιστές. Γιατί αυτά που σου δείχνει και σου λέει το «The Republic» δεν απέχουν και πολύ από την ελληνική πραγματικότητα: μίζες πολιτικών, αγοραπωλησίες εκτάσεων γης με κυβερνητικές «πλάτες», trafficking και εμπόριο λευκής σαρκός με αστυνομικές διασυνδέσεις και μια μηντιακή ζούγκλα που κινεί νήματα από κάτω. Καθημερινά πράγματα, δηλαδή…

Η λογική και η αισθητική τού φιλμ συγγενεύει με τον κόσμο των graphic novels, φλερτάρει με την υπερβολή τους, θέλει έναν ήρωα τόσο «γαμάω» που να μπορεί να τα βάζει και με την κοινωνία ολόκληρη και να βγαίνει – σχεδόν – αλώβητος, να συναντάει το άγνωστο σαν προοπτική και να χάνεται στο βάθος πεδίου. Και κάπου εδώ έρχεται το… ρεαλιστικό στοιχείο και οι αφέλειες. Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος βγάζει τον τσαμπουκά και τον απαραίτητο θυμό στην έκφραση, αλλά δεν έχει ούτε τον σωματότυπο ούτε, προφανώς, και τη γνώση τού να αντεπεξέλθει σε σκηνές… πολεμικών μαχών! Όταν ο καταφερτζής τυπάκος χρειάζεται να συμμετάσχει σε τέτοιες σκηνές πάλης, το «The Republic» τρώει ένα επικό #fail, διότι ούτε η χορογραφία των κινήσεων ούτε και η απειρία των ηθοποιών μπορεί να κρυφτεί από το όποιο πλανάρισμα ή το μοντάζ. Αυτή η κάκιστη επιλογή μπορεί να «κλειδώνει» παρέα με τα φετίχ – ανατροπή γύρω από το πρόσωπο του μεγαλοεπιχειρηματία (Ερρίκος Λίτσης), αλλά εκθέτει τους πάντες ως αποτέλεσμα και πληγώνει τη σοβαρότητα του εγχειρήματος. Χάθηκε το αγνό, παραδοσιακό κλωτσομπουνίδι;

Από εκεί και πέρα, έχουμε τις τυπικές αδυναμίες μιας ελληνικής ταινίας που αγωνίζεται να μην σκοντάψει σε απιθανότητες της εξέλιξης της ιστορίας, σε προβληματικό χειρισμό των υποπλοκών και διαχείριση των χαρακτήρων σεναριακά, «ζορισμένη» υποκριτική από μερίδα του καστ, έστω κι αν κάποιες φάτσες γράφουν σωστά σε δεύτερους ρόλους (κυρίως προς την πλευρά των αστυνομικών ντετέκτιβ). Η παραγωγή, πάντως, δείχνει να το έχει παλέψει με διάθεση, και το σύνολο του «The Republic» διασώζεται και, στην τελική, θα διασκεδάσει εκείνους που θα το δουν με πιο χαλαρό μάτι ή κι εκείνους που θα εντοπίσουν μια «υπόγεια» αλλά σκληρότατη διάθεση ειρωνείας για τη σημερινή ελληνική κοινωνία. Ευτυχώς που… «Μένουμε Ευρώπη», δηλαδή!