του Ηλία Φραγκούλη

Η πιθανή αγάπη προς ένα κινηματογραφικό είδος, ακόμη κι αν χωνέψεις καλά οτιδήποτε έχει γυριστεί σε αυτό, από το «American Graffiti» (1973) μέχρι και το «Garden State» (2004), δε σε καθιστά και έμπειρο ως δημιουργό ώστε να το αναπαράγεις. Όσοι καταλάβατε πως μιλάμε για νεανικές ταινίες δίχως να παρατηρήσατε την κατηγορία στα credits της κριτικής, προσέξτε τι μπορεί να πάτε να κάνετε. Ειδικά εσείς!

Εδώ έχουμε το σπάνιο κρούσμα ενός συγγραφέα, ο οποίος, αρκετά χρόνια μετά την επιτυχία ενός βιβλίου του (το 1999), βρίσκεται στην ευχάριστη (για ποιον είναι το ερώτημα…) θέση να το διασκευάζει σεναριακά για τον κινηματογράφο και, επιπλέον, να το σκηνοθετεί. Ακούγεται σαν τυπικό κρούσμα Έλληνα «δημιουργού». Χωρίς την υποχρέωση της έκδοσης για αρχή…

Μέσα από μια θύελλα hip στερεοτύπων, παρακολουθούμε το ταίριασμα τριών «διαφορετικών» teenagers που παραπαίουν μεταξύ του αθώα sweet και του προβληματικά εύθραυστου, μέχρι να αλληλο-βοηθηθούν και να ξεπεράσουν εσωτερικούς δαίμονες και τραυματικές… in the family εμπειρίες ή τη φοβία της σεξουαλικής καταπίεσης. Το γεγονός ότι μιλάμε για αυτοβιογραφικό βιβλίο ως βάση του σεναρίου, με το συγγραφέα να υπογράφει και τη σκηνοθεσία, μάλλον δηλώνει πως οι εσωτερικοί μπελάδες του κυρίου Τσμπόσκι ακόμη δεν έχουν «θεραπευτεί», αφού εξακολουθεί να στριφογυρίζει γύρω από το έργο του, για να το μετατρέψει, σήμερα, σε ένα «reunion» μετριότητας.

Χαρακτήρες συντρίμμια (και τίποτε θετικό κι… αλώβητο για την ισορροπία του πράγματος), σκιαγράφηση που φωνάζει από την προβλεψιμότητα (το gay, τελικά, αγόρι της παρέας είναι fan του «Rocky Horror Picture Show» και ντύνεται… Δρ. Φρανκε-Ν-Φέρτερ!), μουσικά μοτίβα που έχουν βγει ασύνδετα και τόσο άστοχα από ένα μάτσο καρμπόν του εναλλακτικού (μαζί και η χειρότερη χρήση του «Heroes» του Ντέιβιντ Μπόουι που έχουμε δει σε ταινία), για να καλύψουν τα κενά χρόνου και ουσίας.

Δυστυχώς, οι νεαροί ηθοποιοί της ταινίας παγιδεύονται στο να υπάρξουν μονάχα ως φιγούρες στα χέρια του Τσμπόσκι, ο οποίος δεν έχει τη γνώση να καθοδηγήσει υποκριτικά κανέναν από το πολλά υποσχόμενο τρίο των πρωταγωνιστών, που περιφέρουν μια «πορτρετέ» κατάθλιψη στις «μάσκες» που έχουν υποχρεωθεί να φορέσουν. Η ανατροπή που αφορά στο πρόσωπο του κεντρικού ήρωα, δε, εμφανίζεται τόσο άγαρμπα και αδικαιολόγητα λίγο πριν απ’ το φινάλε όσο και μια πιθανή επίθεση εξωγήινων σε νευρολογική κλινική. Αυτό, τουλάχιστον, θα είχε κάποιο ενδιαφέρον…