του Παναγιώτη Μήτσικα

Έχουμε που έχουμε μπουχτίσει με τα sequels, τα reboots και τις λοιπές ανέμπνευστες προσπάθειες στο Χόλιγουντ, έρχονται και οι συνέχειες ταινιών κινουμένων σχεδίων που εξαρχής δεν είχαν λόγο ύπαρξης, για να μας αποτελειώσουν! Ο λόγος για το «Ένας Σκίουρος Σούπερ-Ήρωας 2» του Καλ Μπράνκερ, βασισμένο στους χαρακτήρες που δημιούργησε ο Ελληνοκαναδός Πίτερ Λεπενιότις. Γιατί έλαβε το πράσινο φως το sequel μίας παντελώς uneventful ταινίας, είναι το εύλογο ερώτημα εδώ. Επειδή το πρώτο φιλμ έβγαλε τέσσερις φορές τα λεφτά του στο box-office, είναι η κυνική απάντηση.

Στα περί της ίδιας της ταινίας, βλέπουμε τον ήρωά μας, τον cool σκίουρο Σἐρλι (και πόσα «αστεράκια» δεν θα έδινα αν οι δημιουργοί της είχαν το χιούμορ να χώσουν κάπου την κλασική κωμική ατάκα «…and don’t call me Shirley»!), να περνά ζωή χαρισάμενη στο… αυτοδιαχειριζόμενο πλέον μαγαζί ξηρών καρπών που θυμόμαστε (;) από την ταινία του 2014. Μαζί με την παρέα του, τον Κολλητό, το θηλυκό bulldog Γλύκα και τους υπόλοιπους σκίουρους, επιδίδονται σε ένα ατελείωτο, καθημερινό φαγοπότι στο κατάστημα, πιστεύοντας πως έχουν βρει τη nirvana τους για πάντα. Μοναδική φωνή λογικής, η Άντι, που προσπαθεί να θυμίσει στο είδος της πως πρέπει να επιστρέψουν στα φυσικά τους ένστικτα και το «κυνήγι» στο πάρκο για την εξασφάλιση των πολυπόθητων βελανιδιών. Όταν ο παράδεισος του Σέρλι και των υπολοίπων καταστραφεί δια παντός (σε μια ξεκαρδιστικά πεζή σκηνή – ξεπέτα), η Άντι χαίρεται που επιτέλους θα εισακουστούν (υποχρεωτικά) οι συμβουλές της. Τότε, όμως, είναι που μπαίνει στο παιχνίδι ο μοχθηρός, αδίστακτος Δήμαρχος της πόλης, που έχει σκοπό να καταστρέψει το πάρκο της περιοχής και να χτίσει luna park στη θέση του.

Πόσα λογοπαίγνια σχετικά με ξηρούς καρπούς μπορείς να αντέξεις σε μιάμιση ώρα; Αυτή η ερώτηση θα πρέπει να δίνεται έξω από κάθε σινεμά που θα προβάλει το φιλμ, μιας και… ήδη από το πρώτο πεντάλεπτο, τα όριά μας δοκιμάζονται στο άκουσμα του «Peanut Colada». Δυστυχώς, πέρα από τα αναμενόμενα προαναφερθέντα αστεία, θα ζήσουμε και το γνωστό μας «χιούμορ τουαλέτας», με εμετούς και διάφορα τέτοια χαριτωμένα (που τόσο αγαπούν οι ανήλικοι θεατές, έτσι;). Το μεγάλο twist εδώ είναι το ότι η ταινία δεν είναι τραγική σε όλα της τα κομμάτια. Το animation της είναι αρκετά θελκτικό, υπάρχει μία (και μοναδική) κορυφαία στιγμή (απόπειρας) τραγουδιού, ενώ σε κάποιες άλλες το slapstick λειτουργεί και θα έδινε το κάτι παραπάνω (αν δεν γινόταν χρήση του εξαντλητικά σε κάθε σκηνή).

Τουλάχιστον, στην αμερικανική μεταγλώττιση (που δεν θα παίξει στα ελληνικά σινεμά…) οι φωνές των Γουίλ Άρνετ, Μπόμπι Καναβάλε και Μάγια Ρούντολφ σώζουν κάτι παραπάνω από τούτη την τραγική κατάσταση. Σε τελική ανάλυση, όμως, κάθε προσπάθεια αυτού του «Σκίουρου» να ξεφύγει από τη μετριότητα αποβαίνει… άκαρπη (take that, σεναριογράφοι της ταινίας). Α, έχει ήδη ανακοινωθεί ότι θα υπάρξει και τρίτο μέρος. Στα όπλα!