του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ας πούμε τη μεγάλη αλήθεια από την αρχή. Αν μπορείς και διαβάζεις αυτό το κείμενο, μάλλον δε σε αφορά καθόλου ούτε η ταινία ούτε και οι χαρακτήρες της. Το μοναδικό που πραγματικά σε ενδιαφέρει να μάθεις είναι το πόσο… ανώδυνη ή επώδυνη θα είναι η συνοδεία τού παιδιού σου / ανιψιού σου / αδελφού σου στον κινηματογράφο το πρωί της Κυριακής ή νωρίς το απόγευμα μιας καθημερινής, ενώ έχεις σχηματίσει ολόκληρη λίστα με τους εναλλακτικούς τρόπους με τους οποίους θα μπορούσες να αξιοποιήσεις πιο παραγωγικά τον ίδιο χρόνο με τον μικρό σου φίλο. Τα νέα δεν είναι καλά από το μέτωπο, φοβάμαι.

Γιατί το «Ένας Σκίουρος Σούπερ-Ήρωας», πέρα από τον παραπλανητικό ελληνικό τίτλο, δεν έχει να επιδείξει ίχνος πρωτοτυπίας ή έστω μια ιδέα δημιουργικής τρέλας, παρά ακολουθεί σχηματικά για (ευτυχώς) λιγότερο από μιάμιση ώρα έναν αδιάφορο χαρακτήρα που έχουμε ξαναδεί σε ποικίλες παραλλαγές (ο παρεξηγημένος ήρωας, ο μοναχικός χαρακτήρας, ο άτυχος μέσα στις καλές προθέσεις του τύπος), ο οποίος περιτριγυρίζεται από ένα εξίσου γενικευμένο set ρόλων που κυμαίνονται από τον φαφλατά αλλά ουσιαστικά «κενό» γόη και τη μαχητική δεσποινίδα που εξαπατάται παρά τις καλές προθέσεις μέχρι τον καλοκάγαθο – κλώνο τού «Ρατατούη» – φίλο τού πρωταγωνιστή και έναν κακό (Ρακούν) σωστό… μαφιόζο. Η αυτοθυσία τού ήρωα, η σημασία της ομάδας πάνω από το ατομικό συμφέρον και η ύβρις τής ματαιότητας, που ίσως ξεχωρίσεις στην υπόθεση, χάνονται μέσα σε ένα γενικόλογο πλαίσιο και σε εξελίξεις που βλέπεις να διαγράφονται μπροστά στα μάτια σου πριν ακόμα συμβούν (όχι, δεν έχεις το κληρονομικό χάρισμα).

Αν και η ταινία αγχώνεται να κρατά συνεχώς ψηλά τους ρυθμούς μην και «λακίσει» ο μπόμπιρας και εναλλάσσει απελπισμένα σκηνές και ανατροπές τεστάροντας τις αντοχές τού ενήλικου θεατή, το τελειωτικό χτύπημα έρχεται όταν ακούγονται… οι νότες του «Gangnam Style», συνοδευτικό χαλί μιας κεντρικής σκηνής της ταινίας και υπέρτατη απόδειξη της ύπουλης διάθεσης των δημιουργών για… μαζική παιδική αποδοχή. Αυτή είναι η πραγματική τους κομπίνα! Ακόμα και όταν αποφασίσεις να το αγνοήσεις και να κρατήσεις στο μυαλό μερικές επιτυχημένες αναφορές στην «Επικίνδυνη Aποστολή» (με τα ακροβατικά του Σέρλι) ή την πρωτότυπη «Ληστεία… αλά Ιταλικά» (με την αναγκαστική αυτοκινητική καταδίωξη στο φινάλε), η επιστροφή του Psy, σε πλήρη, ψηφιακή εκδοχή να χορεύει το «Gangnam Style» με όλο το καστ στους τίτλους τέλους αναιρεί κάθε καλή πρόθεση.

Ενημερωτικά, η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους μόνο μεταγλωττισμένη στα ελληνικά. Λογικό μεν λόγω θεματικής και ποιότητας αλλά στενάχωρο, καθώς έτσι χάνουμε ένα από τα λίγα ατού του φιλμ, τη φωνητική ερμηνεία της Μάγια Ρούντολφ στο ρόλο ενός (το μάντεψες) καλοκάγαθου… pug.