του Ηλία Φραγκούλη

Το 1995, το studio της Pixar σε συνεργασία με την Disney (για τη διανομή, κυρίως) παρουσιάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ψηφιακή ταινία animation και όχι μόνο αλλάζει τα δεδομένα στον παραδοσιακό χώρο του κινηματογραφικού cartoon, αλλά χτίζει σταδιακά μια ολόκληρη αυτοκρατορία που μπορεί πλέον να εδραιωθεί αυτόνομη και να κάνει τον θείο Γουόλτ να στριφογυρίζει στον τάφο του από ανησυχία… Από τότε μέχρι σήμερα, παιχνιδάκια, μαμουνάκια, τερατάκια και ψαράκια μας έπεισαν απόλυτα ότι μπορούν να ανταγωνιστούν το κλασικό σκίτσο, όμως έπασχαν από έλλειψη ανθρώπινης υπόστασης. Με τους «Απίθανους», το τόλμημα γίνεται πραγματικότητα κι αυτή η υπέρβαση της φόρμας όχι απλά λειτουργεί, αλλά και προσδίδει αληθοφάνεια σε ένα καρτουνίστικο περιβάλλον, μέσω χαρακτήρων που κάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν σάρκα και οστά, για να μην προσθέσω τη σημασία που έχουν για το είδος οι ενήλικες διαστάσεις του όλου έργου.

Το φιλμ του Μπραντ Μπερντ ξεκινά με παρελθοντικό, μαυρόασπρο newsreel υλικό συνεντεύξεων μιας ομάδας πολιτών που διαθέτουν διπλή ταυτότητα και, εξαιτίας των υπεράνθρωπων δυνατοτήτων τους, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για το καλό του κοινωνικού συνόλου, πολεμώντας το έγκλημα σε πρώτο λόγο. Μια σειρά από κακοτοπιές τους ρίχνουν και πάλι στην αφάνεια, με το πρωταγωνιστικό ζεύγος του Mr. Incredible και της συζύγου του, Elastigirl, να μετατρέπονται από super ήρωες σε οικογενειάρχες των προαστίων με τρία παιδιά και υποχρεώσεις κοινότοπα φθοροποιές. Η πρώτη καθαρή νίκη του Μπερντ είναι η αδιανόητα ρεαλιστική για το είδος σκιαγράφηση χαρακτήρων στο σενάριο, με αποθέωση τις σκηνές συζυγικών καβγάδων που κάνουν εμφανείς τις προθέσεις του δημιουργού από νωρίς: το θέαμα δηλώνει και περιεχόμενο, το οποίο σε καμία δύναμη δεν αφορά σε ανήλικους θεατές! Η εξέλιξη της πλοκής φανερώνει δάνεια από τον κόσμο των κομιξάδικων ηρώων του φανταστικού (βλέπε «X-Men») ή κινηματογραφικά οικογενειακά σουξέ της πρόσφατης παραγωγής (βλέπε «Spy Kids»), με όλα τα μέλη της οικογενείας να πέφτουν σε σατανική πλεκτάνη ημιπαράφρονα πρώην wannabe superhero με ταλέντο στον hi-tech εξοπλισμό, που παρωδεί μέχρι και τις πρακτορικές αποστολές ενός Τζέιμς Μποντ (βλέπε το νησί βάση του κακού Syndrome). Εκεί παίρνει μπρος το δεύτερο μέγα ατού των «Απίθανων» και η δράση ξεπερνά κάθε προηγούμενο σε ευρήματα, χιούμορ και περιπετειώδεις σεκάνς που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το σινεμά μυθοπλασίας με κοινούς θνητούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Παραδόξως, τα ηθικά διδάγματα και μηνύματα που περνάνε συνήθως από τις animated ταινίες της Disney εδώ έχουν κοπάσει, αφήνοντας μονάχα το θέαμα να βγάζει μάτι, η retro lounge φουτουριστική τάση στην καλλιτεχνική διεύθυνση στήνει απολαυστικά παιχνίδια αισθητικής και οι δεύτεροι ρόλοι κλέβουν ενίοτε την παράσταση, με απόλυτη μορφή την Έντνα Μοντ, σχεδιάστρια ρούχων για όλους τους υπερήρωες που ξεκαρδίζει και αποτελεί σαφή σινεφιλική αναφορά στην Ίντιθ Χεντ (το συνώνυμο του στυλ για τη χρυσή περίοδο των χολιγουντιανών studios). Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αυτή τη φορά βρείτε κάποιον να κρατήσει τα παιδιά και τρέξτε στις αίθουσες για να περάσετε… σαν παιδιά!