του Ηλία Φραγκούλη

Ούτε σε ελληνική ταινία (χρηματοδότησης ΕΚΚ…) τέτοιο σενάριο! Αγγλίδα housewife, που φαίνεται να τα έχει όλα, αισθάνεται ξαφνικά εγκλωβισμένη στο σπίτι με δύο μικρά παιδιά και δεν της αρκεί το σχεδόν καθημερινό (αλλά ψυχρό, αλλοίμονο!) σεξ με τον σύζυγο, ο οποίος ασχολείται αποκλειστικά με τη δουλειά του. Εκείνη αισθάνεται μοναξιά κι ένα «κενό»… γιατί έτσι. Και «αντιδρά».

Η κάμερα παρακολουθεί διαρκώς την έρμη Τζέμα Άρτερτον με συνοφρυωμένες εκφράσεις, λες και βασανίζεται μονίμως από αιμορροΐδες. Είναι συνήθως αμίλητη, δακρύζει όλη την ώρα μόνη της, δακρύζει ακόμη και στο σεξ, δεν αντέχει τα παιδιά της που τσιρίζουν ασταμάτητα μέσα στο σπίτι, δείχνει δύστροπη με το παραμικρό, ούτε και σε ένα δείπνο έξω δεν είναι ικανή να φανεί συγκαταβατική, φιλική, λίγο πιο ανθρώπινη συμμετοχικά. Κι αν όλα αυτά δεν σου έχουν διαλύσει ακόμη τα νεύρα, σταδιακά συνειδητοποιείς ότι στην ιστορία δεν υπάρχουν άλλα πρόσωπα! Πέραν μιας επίσκεψης της μητέρας τής Τάρα στο σπίτι (η οποία επιμένει να επαναλαμβάνει την ατάκα «είναι μονάχα μία φάση»), δεν υπάρχουν ούτε φίλοι, ούτε γείτονες, ούτε ψυχή ζώσα που να πλησιάζει την ηρωίδα!

Ο (επίσης σεναριογράφος) Ντόμινικ Σάβατζ χειρίζεται με αδικαιολόγητα γραφικό τρόπο αυτό το φεμινιστικό «μανιφέστο» επανάστασης των νοικοκυρών που πρέπει να σπάσουν τις «αλυσίδες» του έγγαμου βίου, προτείνοντας ως μέσο «λύτρωσης»… ένα ταξιδάκι απόδρασης! Η Τάρα θα «ξεσπάσει» παίρνοντας το τρένο για Παρίσι. Μονάχα με ένα εισιτήριο και μία τσάντα στο χέρι, θα βρεθεί να κόβει βόλτες στη γαλλική πρωτεύουσα, θα επισκεφθεί μνημεία και μουσεία (το είχε καημό να ασχοληθεί με τις τέχνες και αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που μας αποκαλύπτει για την προσωπικότητά της το σενάριο…), θα την πάρει στο κατόπι κομψός Γάλλος που βγήκε να ξεσκάσει και να τραβήξει φωτογραφίες, όμορφη γυναίκα είναι και η Τάρα, θα πλησιάσουν ο ένας τον άλλον, θα πουν ότι είναι μόνοι και… «to know us better» στο motel στο οποίο διαμένει εκείνη.

Δεν θα συνεχίσω, γιατί θα περιγράψω ολόκληρη την πλοκή αυτής της πραγματικά αστείας ταινίας που πολύ θα ήθελε να πραγματεύεται τα αδιέξοδα ενός σύγχρονου ζευγαριού και μιας γυναίκας που φορτώνεται σχεδόν όλα τα βάρη της οικογενειακής ζωής, αλλά τούτο εδώ μόνο στα σοβαρά δεν γίνεται να το πάρεις. Αντί να πας σινεμά, κάνε οικονομίες για ένα εισιτήριο με προορισμό Παρίσι, όλο και κάποιος όμορφος Γάλλος σε περιμένει για να ζήσεις το «όνειρο» (φυγής και καλά)…