του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Πρώτα απ’ όλα, αξίζει έπαινος στο γραφείο διανομής για την επιτυχημένη μεταφορά τού «The DUFF» (Designated Ugly Fat Friend) σε «Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α.» (Φίλη Λόγω Όγκου Μάζας Περιφέρειας & Ασχήμιας). Ειδικά αν θυμηθεί κανείς ότι από τον ίδιο διανομέα η κωμωδία «Shanghai Noon» είχε (ας πούμε) μεταφραστεί ως «Ο Κινέζος θα Σφυρίξει Τρεις Φορές», η βελτίωση είναι αστρονομική.

Η «Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α.» είναι από τις κομεντί σχολικού περιβάλλοντος που έχουμε δει (σε καλύτερες εκδοχές) σε ταινίες όπως «Τα Κακά Κορίτσια», το «Clueless» (αρνούμαι να το γράφω «Το Κορίτσι του Μπέβερλι Χιλς»), το «Easy A» ή τις περισσότερες από τις ταινίες του Τζον Χιουζ. Οι χαρακτήρες και οι αντιμέτωπες «πλευρές» θυμίζουν στους περισσότερους κάτι. Οι κενές γκόμενες, οι αθληταράδες, οι φιλικοί καθηγητές, οι γονείς που έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα και οι άχαροι, περιθωριακοί πρωταγωνιστές, που βρίσκονται εκτεθειμένοι και αγωνίζονται για να ξεφύγουν από τον κατά συρροήν εξευτελισμό. Η «Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α.» δεν πρωτοτυπεί σ’ αυτό, ούτε ξεπερνά τα καλύτερα δείγματα του είδους, αλλά είναι συμπαθητική και καλοπαιγμένη κι αυτό δεν είναι και λίγο όταν κυκλοφορούν στις αίθουσες τόσες άλλες… φλόμπες.

Το καλογραμμένο σενάριο είναι ισορροπημένο ανάμεσα στην κωμωδία και το στοιχείο της ρομαντικής κομεντί και οι ηθοποιοί βοηθούν ώστε να μην ξεφύγει προς τη σαχλαμάρα. Η ταινία είναι κυρίως μια ιστορία χτισίματος της αυτοπεποίθησης, έπειτα από την καταρράκωσή της, με πρωταγωνίστρια την Μπιάνκα, λίγο άχαρη, λίγο απεριποίητη, με τη denim σαλοπέτα της να είναι το βασικό κομμάτι της γκαρνταρόμπας της. Αυτή η απουσία στυλ, μαζί με τη δειλία της και την ξελιγωμένη της εμμονή για ένα αγόρι, θα αποτελέσουν την καλύτερη βάση για τον ομαδικό εξευτελισμό της με cyber bullying, όταν καταγραφεί σε video το κωμικό της ξέσπασμα για τον ξανθό Τόμπι.

Βέβαια, τα πράγματα αλλιώς αρχίζουν και αλλιώς τελειώνουν συνήθως. Έτσι και με την Μπιάνκα, όταν καταφέρει (ή νομίσει ότι έχει καταφέρει) όσα ήθελε, θα διαπιστώσει ότι στην πραγματικότητα θέλει κάτι άλλο και κάποιον άλλον. Ευτυχώς, στις ταινίες όλα είναι εφικτά και ακόμη και οι… φλόμπες κερδίζουν αυτούς που δεν τολμούσαν καν να ονειρευτούν.

Ο βραβευμένος με Όσκαρ για ταινία μικρού μήκους Άρι Σάντελ αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες ως πραγματικά πρόσωπα και όχι ως καρικατούρες, ενώ ακόμη και οι «σκύλες» τού σχολείου δείχνουν να ανήκουν στην πραγματικότητα. Εκεί που υπερπροσπαθεί, είναι στα παιχνίδια της εικονοποίησης των ιντερνετικών μηνυμάτων με συννεφάκια να πηγαινοέρχονται στην οθόνη. Το αργότερο σε πέντε χρόνια, σε οπτικό επίπεδο, η ταινία θα φαίνεται απολύτως ξεπερασμένη.