του Παναγιώτη Μήτσικα

Τέσσερα χρόνια μετά το ιδιαίτερα επιτυχημένο εισπρακτικά «Αρχηγός από Κούνια», η συνέχεια προφανώς και ήταν επιβεβλημένη. Έτσι, ο Τομ ΜακΓκραθ επέστρεψε στο τιμόνι ώστε να παραδώσει ένα φιλμ που έμοιαζε εκ προοιμίου καταδικασμένο ν’ αποτελέσει κάτι διεκπεραιωτικό. Μεγαλύτερο ατού του, σίγουρα η διανομή του φιλμ, με Άλεκ Μπόλντουιν και Τζέιμς Μάρσντεν να ξεχωρίζουν, ενώ την εμφάνιση του κάνει και ο αγαπημένος μας Τζεφ Γκόλντμπλαμ ως Δρ. Άρμστρονγκ. Βέβαια, τα παραπάνω δεν έχουν καμία σημασία για την Ελλάδα, όπου θα δούμε την ταινία αποκλειστικά σε μεταγλωττισμένες κόπιες (σε περίπτωση που υπήρχαν και προβολές με υπότιτλους, η θέαση από ενήλικο κοινό θα απαιτούσε χάπια!).

Αλήθεια, πως συνεχίζεις σεναριακά μια ταινία της οποίας το 90% της επιτυχίας βασιζόταν στο «εύρημα» των ομιλούντων, πανέξυπνων και επιχειρηματικού προσανατολισμού μωρών; Πολύ απλό. Βρίσκεις έναν (πραγματικά οποιονδήποτε, όσο τραβηγμένο κι αν είναι) μηχανισμό πλοκής που θα τους οδηγήσει στο να μετατραπούν και πάλι σε βρέφη! Όπερ και εγένετο εδώ, με το νέας εσοδείας παιδί – θαύμα, την κόρη του Τιμ, ονόματι Τίνα, η όποια βρίσκεται σε μυστική υπηρεσία για την Babycorp, ώστε να ερευνήσει εις βάθος τα περίεργα συμβάντα σχετικά μ’ ένα πειραματικό σχολείο για ιδιοφυίες, με Διευθυντή τον εκκεντρικό Δρ. Άρμστρονγκ. Χάρη σε μία μυστική φόρμουλα, οι Τιμ και Τεντ γίνονται και πάλι νεοσσοί, ώστε να παρεισφρήσουν στο κτήριο και ν’ αποτρέψουν τα μοχθηρά σχέδια του προαναφερθέντος, αν και ο απώτερος σκοπός της ταινίας είναι άλλος – και δη το απαραίτητο ηθικό δίδαγμα: το ότι μεγαλώνουμε, δε σημαίνει ότι πρέπει ν’ απομακρυνθούμε από την οικογένειά μας. Α, ναι, κι ένας κοινωνικός σχολιασμός (βρεφικού επιπέδου) για την εξάρτηση με το κινητό και τις selfies!

Όσο κι αν ο σχεδιασμός του animation είναι εξαιρετικού επιπέδου κι αρκετά «φανταχτερός» για τα μικρά παιδιά (για DreamWorks μιλάμε, άλλωστε), το πρόβλημα αυτού του sequel δεν είναι άλλο από το δυσβάσταχτο «φόρτωμα» κάθε, μα κάθε σκηνής με ό,τι πρόλαβαν να βάλουν μέσα οι ιθύνοντες. Δεν χρειάζεται να υπάρχει slapstick φάρσα σε κάθε σεκάνς του φιλμ, είναι δώρον άδωρον να λαμβάνουμε τόση πληροφορία σε κάθε πλάνο και, φυσικά, όλο αυτό καταδεικνύει το βασικό πρόβλημα τούτης της «Οικογενειακής Υπόθεσης»: την απουσία οποιασδήποτε πρωτότυπης ιδέας, πέραν του σκεπτικού… «Έλα, μωρέ, ας κάνουμε τα ίδια με την πρώτη ταινία, αλλά ας τ’ αλλάξουμε λιγουλάκι, παιδιά είναι».