του Νίκου Παλάτου

Γκρινιάζουμε συνήθως για τους συχνά άστοχους και αυθαίρετους ελληνικούς τίτλους που δίνονται από την ντόπια διανομή σε ορισμένες ταινίες, εδώ όμως οφείλουμε να επιδοκιμάσουμε το ορθόν της αλλαγής, του αυθεντικού «The Bachelors» σε «Όλα απ’ την Αρχή». Δεν υπάρχουν τίποτε εργένηδες από «άποψη» που ζουν τη ζωή τους κυνηγώντας γυναίκες, όπως ίσως αφήνει να εννοηθεί ο αμερικάνικος τίτλος, αλλά ένας πατέρας και ένας γιος που θέλουν να αφήσουν πίσω τους το στενάχωρο παρελθόν, προσπαθώντας να πάρουν τις ζωές τους… από την αρχή.

Εξηνταμία μέρες μετά τη διάγνωσή της με καρκίνο, ο Μπιλ είδε τη γυναίκα του να φεύγει από τη ζωή και παρά τους μήνες που έχουν περάσει πια από τον θάνατό της, αδυνατεί να προχωρήσει παρακάτω. Ο γιος του Γουές, αντίθετα, δείχνει πιο συγκροτημένος, έχοντας (φαινομενικά τουλάχιστον) αποδεχθεί την ιδέα του άδικου χαμού της μητέρας του. Αυτό που απασχολεί τον πατέρα είναι το κατά πόσο θα μπορέσει να βρει μια σύντροφο που θα τον γεμίζει όσο ο ένας και μοναδικός έρωτας της ζωής του, ενώ ο γιος πιστεύει πως στο πρόσωπο της νέας συμμαθήτριάς του, την οποία βοηθά στην εκμάθηση της γαλλικής, βρήκε αυτό που θέλει. Πλην όμως, η νεαρή Λέισι έχει και εκείνη σοβαρότατα ψυχολογικά προβλήματα. Ο Μπιλ προσπαθεί να ξεπεράσει την κατάθλιψή του μέσω ψυχιατρικών συνεδριών, αλλά και να ισορροπήσει τη σχέση του με συνάδελφο καθηγήτρια, ενώ ο Γουές γίνεται ο άτυπος θεράπων ιατρός της Λέισι, προσπαθώντας να την κάνει να ξεπεράσει τις σχεδόν αυτοκτονικές της τάσεις.

Ρίχνοντας μια ματιά στο βιογραφικό του σκηνοθέτη Κερτ Βόουλκερ, και βλέποντας πως περίοπτη θέση εκεί καταλαμβάνει η συγγραφή του σεναρίου τού φιλμ «Γλυκός Νοέμβρης» του 2001 (το οποίο αποτελούσε remake ομότιτλης ταινίας του 1968), γίνεται ίσως εύκολα κατανοητό σε ποια γλυκόπικρα melo μονοπάτια βαδίζει τούτο το έργο. Υπάρχουν στιγμές έξυπνου χιούμορ στους διαλόγους, όμως αυτό που κυριαρχεί είναι μια επίπεδη όσο και εκ του ασφαλούς ανάγνωση των πολλών κλισέ από τα οποία απαρτίζεται το σενάριο. Η δυσκολία προσαρμογής του Γουές στο καινούργιο του σχολείο, οι κόντρες του με τους «τυπάδες» συμμαθητές του και η ενασχόλησή του με τον αθλητισμό, δεν παρεκκλίνουν ούτε σπιθαμή από τα προβλεπόμενα. Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για όσα αφορούν τον Μπιλ, αν και η κορύφωση του δράματός του, που έρχεται ως συνέπεια της φαρμακευτικής αγωγής που ακολουθεί για να νικήσει την κατάθλιψη, κλιμακώνεται εντελώς ξεκάρφωτα, μάλλον για να ενισχύσει το γενικότερο μελαγχολικό κλίμα της ιστορίας.

Οι ερμηνείες του καστ προσπαθούν να αντισταθμίσουν την αναμενόμενη πορεία της σκηνοθεσίας και της αφήγησης, με την κατάρα του Όσκαρ που ακολουθεί τον Τζ. Κ. Σίμονς, να μην λέει να τον αφήσει. Εδώ και τέσσερα χρόνια, από εκεί που ήταν ένα εξαίρετος καρατερίστας, ο οποίος άφηνε τη σφραγίδα του ακόμα και με τρίλεπτες εμφανίσεις στις ταινίες όπου έπαιζε, έχει επιδοθεί σε ένα ρεσιτάλ αδιάφορων στη συντριπτική τους πλειονότητα ρόλων (ναι, αυτός του «Ένας Άλλος Κόσμος» αποτελεί μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις της μετά Όσκαρ καριέρας του!). Ετούτος εδώ, αν και δεν στέκει σε καμία περίπτωση σαν κάποιου είδους ναδίρ, δεν ξεφεύγει από τον γενικό κανόνα. Μήπως να τα έπαιρνε στην πραγματικότητα… «Όλα απ’ την Αρχή»;