της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Η πρωτότυπη (δια χειρός Τόμπι Χούπερ) ταινία του 1974, «The Texas Chainsaw Massacre», με τον ελληνικό τίτλο – σήμα κατατεθέν, παρά την αστοχία του, «Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι», είναι εμβληματική, κλασική στο είδος της και αγέραστα, ανεξίτηλα, μέχρι το μεδούλι σου τρομαχτική, γιατί αποτελεί μια άνευ επεξηγήσεων, αναλύσεων, δικαιολογιών και θεωριών, απέριττα ρεαλιστική και αλογόκριτα αιματοβαμμένη καταγραφή της νοσηρής καθημερινότητας μιας (μεγάλης και αγαπημένης) οικογένειας κανιβάλων.

Αυτό, το κάτι-σαν-sequel εκείνου του αρχετυπικού κινηματογραφικού εφιάλτη μπορεί να πετάει σωστά τον άδικο χαρακτηρισμό «Σχιζοφρενής» από τον ελληνικό τίτλο του, αλλά όλα τα άλλα τα κάνει λάθος. Ρεαλισμός, και δη απέριττος, είναι άγνωστη λέξη στο (έτσι κι αλλιώς φτωχό) κινηματογραφικό του λεξιλόγιο, καθώς οι εκβιαστικές σεναριακές (και όχι μόνο) απιθανότητες διαδέχονται η μια την άλλη: η Χέδερ αφήνει τον άγνωστο νεαρό που μάζεψε με την παρέα της από το δρόμο μόνο στο καινούργιο της σπίτι / παλάτι για να πάει για ψώνια, η ουρανοκατέβατα πάμπλουτη γιαγιά κρατούσε με αγάπη (!), ως σωματοφύλακα (;), κλειδαμπαρωμένο στο υπόγειο τον διεστραμμένο εγγονό της, που σκοτώνει κόσμο με αλυσοπρίονο γιατί θα ήθελε να είναι γυναίκα ή απλά επειδή είναι καθυστερημένος (αυτή κι αν είναι άστοχη και άδικη διαπίστωση), ο ίσως έντιμος – αλλά μάλλον ηττοπαθής – σερίφης δεν τα πηγαίνει εξ αρχής καλά ούτε με το Δήμαρχο, ούτε με την αυτοδικία, αλλά τελικά αφήνει και τον μεν να κάνει ό,τι του καπνίσει και τα – αγαπημένα, τελικά – ξαδέλφια τα κουμάντα τους (αρκεί μετά να… καθαρίσουν), ενώ η καλύτερη φιλενάδα τής Χέδερ – καταχρηστικό νυμφίδιο μας πετά κάθε λίγο και λιγάκι τα οπίσθιά της στη μούρη, για να αναμετρηθεί προφανώς με το ζηλευτό, σχεδόν πάντα και όλο στη φόρα στήθος της κολλητής της. Ουφ!

Ακόμα κι έτσι, όμως, αυτό το… τερατούργημα θα είχε κάποιο λόγο ύπαρξης, αν είχε επενδύσει πιο πολύ σε ξεκοιλιάσματα, ακρωτηριασμούς και πηχτό αίμα (και όχι μόνο σε δύο, με το ζόρι χορταστικές splatter σκηνές), εκμεταλλευόταν καλύτερα το 3D ή προέκυπτε κάπως, κατά λάθος αστείο. Ως έχει, δεν είναι τίποτα άλλο από μια σαθρή αφορμή για τη θαυμάσια retro, στη σύλληψη και στην εκτέλεσή της, σεκάνς των τίτλων της αρχής (που ως μικρού μήκους θα στεκόταν και από μόνη της μια χαρά) ή για μια πρώτη γνωριμία με τον – φτυστός ο θρυλικός μπαμπάς του – Σκοτ Ίστγουντ.