του Νίκου Παλάτου

Απομακρύνεται από τη συνήθη θεματολογία (που στο επίκεντρό της έχει το ζωικό βασίλειο…) τούτο το γαλλικής παραγωγής animation. O έχων παρελθόν στο τηλεοπτικό κινούμενο σχέδιο Ερίκ Τοστί (σαν σεναριογράφος έχει εμφανιστεί στα credits της «Ζουγκλοπαρέας» του 2017) επιχειρεί για το κινηματογραφικό σκηνοθετικό του ντεμπούτο κάτι που θυμίζει περισσότερο παραγωγές της DreamWorks ή της Pixar, χωρίς φυσικά να διαθέτει το budget εκείνων. Η προσπάθεια που κάνει είναι φιλότιμη, αφού το animated σχέδιο της ταινίας του είναι εξαιρετικής ποιότητας, πάσχει όμως σημαντικά στο σενάριό του, με αποτέλεσμα να υπερβαίνει μόλις τις ευγενικές προθέσεις.

Ευρισκόμενος μαζί με τους γονείς του σε ερευνητική αποστολή στο διάστημα, ο Γουίλι σκοτώνει την ώρα του όπως πιθανότατα θα έκανε κάθε παιδάκι της ηλικίας του, παίζοντας video games ή κάνοντας σκανδαλιές. Παράλληλα, όμως, δείχνει πως διαθέτει μία ιδιαίτερα ανήσυχη φύση, αφού έχει αναλάβει με κάθε σοβαρότητα τον ρόλο του φωτογράφου των διαφόρων επιστημονικών ευρημάτων που η μαμά και ο μπαμπάς φέρνουν πίσω στη Γη. Η περιέργειά του, αλλά και η έμφυτη τάση εξερεύνησης την οποία κατέχει, θα του φανούν πολύ χρήσιμα άπαξ της πτώσης του σε άγνωστο πλανήτη και του χωρισμού του από τους γονείς του. Περιμένοντας την αποστολή σωτηρίας, που δεν είναι και βέβαιο το πότε ακριβώς θα έρθει, ο Γουίλι και το robot Μπακ πιάνουν φιλίες με παράξενο ντόπιο πλάσμα, δοκιμάζουν τους ποικίλους σπάνιους διαστημικούς καρπούς επεκτείνοντας τις γευστικές τους γνώσεις, προσπαθούν να γλιτώσουν από πέτρινα θηρία που δεν δείχνουν να επιθυμούν εισβολείς στα χωράφια τους, πάνω απ’ όλα, όμως, θα δοκιμάσουν τις αντοχές τους και τη δυνατότητα να αντιπαρέρχονται τις όποιες δυσκολίες.

Παίρνοντας δάνεια από διάσημες ταινίες επιστημονικής φαντασίας, όπως το «Star Wars» (ο Μπακ δεν αποτελεί παρά μία ρέπλικα του R2-D2) και τη «Διάσωση» (απ’ όπου έχει ξεσηκωθεί η ιδέα της καλλιέργειας τροφίμων στο διάστημα), το φιλμ παρουσιάζει ουσιαστικά μία διαγαλαξιακή και παιδική εκδοχή του «Ναυαγού» (2000), ο οποίος σταδιακά μετατρέπεται σε κάτι α λα… Ροβινσώνας Κρούσος. Με το βλέμμα σταθερά προσανατολισμένο στα αγόρια και κορίτσια προσχολικής ηλικίας (βία πρώτων τάξεων του Δημοτικού), το σενάριο αποφεύγει τις οποιεσδήποτε εκπλήξεις που θα μπορούσαν να κινήσουν (σε κάπως μεγαλύτερο βαθμό) το ενδιαφέρον των ενήλικων συνοδών. Όπερ σημαίνει πως ουδέποτε η πλοκή απομακρύνεται από τον Γουίλι και τον πολύχρωμο πλανήτη του, με την περίφημη αποστολή σωτηρίας των γονιών του απλά να αναμένεται… κάποτε, χωρίς να εμπλουτίζεται το στόρι με κάτι το οποίο ενδεχομένως θα του πρόσφερε ένα κάποιο σασπένς. Οι χιουμοριστικές στιγμές αποφεύγουν να γίνουν κραυγαλέες, παραμένοντας σε ένα μάλλον σπάνιο για το είδος deadpan ύφος, οι δε «θριλερικές» σεκάνς που προκύπτουν εκ της εμφάνισης των κακών τεράτων, μόνο τέτοιες δεν είναι, οπότε λόγος ανησυχίας ουδείς υπάρχει για τους μικρούς θεατές. Άλλωστε, αυτό που στο τέλος θα διδαχθούν από τον «Πλανήτη του Γουίλι» οι πιτσιρικάδες, είναι πως οι δεσμοί φιλίας και οικογένειας οφείλουν να είναι πάντα ισχυροί, ακόμη και μερικά εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τον πλανήτη Γη.