της Κατερίνας Ανδρεάκου

Γαλλικό animation βασισμένο σε ομώνυμη παιδική τηλεοπτική σειρά, το «Η Ζουγκλοπαρέα» απευθύνεται σε μια πολύ συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα παιδιών, ιδανικά άνω των πέντε και κάτω των δέκα ετών. Ή μήπως όχι; Για άλλη μια φορά, αντιμετωπίζουμε την καίρια ερώτηση σε ταινίες σαν κι αυτήν. Γιατί, εκ πρώτης όψεως, η υπόθεση, η οπτική αισθητική και η πλειοψηφία του περιεχομένου είναι εξόφθαλμα ταιριαστές στις παραπάνω ηλικίες. Ωστόσο, κάποιες σκηνές και ορισμένα μπερδεμένα μηνύματα εκεί μέσα ίσως την κάνουν δυσνόητη και τρομακτική για τα μικρότερα παιδιά.

Το φιλμ αναμειγνύει ζώα από διάφορα κλίματα και (στην αληθινή ζωή) άγνωστα μεταξύ τους, μέσα σε ένα οικοσύστημα όπου, για κάποιον λόγο, ο «κακός» της υπόθεσης είναι ένα πικρόχολο… κοάλα που αποζητά εκδίκηση από την ομάδα των προστατών – ηρώων της ζούγκλας και το παρατραβάει στην εκδίκησή του, προσπαθώντας (και εν μέρει πετυχαίνοντας) να καταστρέψει πλήρως τις εκτάσεις της ως αντίποινα. Οι αρχικές σκηνές καταστροφής και ο ηρωικός – αλλά πιθανώς και τραυματικός για πολύ μικρά παιδιά – θάνατος ενός εκ της ομάδας έρχονται πολύ νωρίς και χωρίς καμία εξήγηση περί τίνος πρόκειται και γιατί. Αυτή έρχεται πολύ αργότερα, καθώς οι ήρωες αποσύρονται αφού έχουν σώσει ένα αυγό αγνώστου προελεύσεως, που αποδεικνύεται ότι είναι πιγκουινάκι. Η ηρωική τίγρης θα το μεγαλώσει ως δικό της κι εκείνο, ο Μορίς, θα βαφτεί με τα χρώματα της μαμάς του και θα μεγαλώσει για να γίνει ο πρόθυμος διάδοχος, μαζί με την παρέα του κι ένα… ψάρι μέσα σε μια γυάλα, το οποίο μεγαλώνει ο ίδιος σαν δικό του παιδί (!).

Μπερδευτήκατε με τις απανωτές υιοθεσίες μεταξύ διαφορετικών ειδών του ζωικού βασιλείου και το περίεργο «casting» στη διανομή των ρόλων; Δεν θα είστε οι μόνοι, ύστερα απ’ τα πολύ μικρά παιδιά που, μετά τη θέαση του φιλμ, θα θεωρούν κακούς τα κοάλα και ήρωες την τίγρη, τον γιο της τον πιγκουίνο και τον εγγονό της το ψαράκι! ΟΚ, ίσως είμαστε υπερβολικοί, άλλωστε αυτές οι inter-species κολεκτίβες συμβαίνουν συχνά στον χώρο του παιδικού animation. Το κακό εδώ, όμως, είναι πως φαίνεται ότι δεν έχει υπάρξει αρκετά σοβαρή δουλειά και έρευνα από τους δημιουργούς γι’ αυτό που δείχνουν σε… ευεπηρέαστα ανήλικα. «Δανειζόμενοι», κατά κάποιον τρόπο, το μοτίβο ηρώων της «Εποχής των Παγετώνων» (εδώ αντί για μαμούθ-τίγρη-βραδύποδα έχουμε ρινόκερο-τίγρη-βραδύποδα, καταλαβαίνετε τώρα…), όμως χωρίς κάποια προσπάθεια επεξήγησης της σύστασης της όλης ζουγκλοπαρέας «τσουβαλιάζουν» ομάδες ζώων μεταξύ τους, σε μια ρηχή απόπειρα μηνύματος περί αποδοχής της διαφορετικότητας του πλησίον σου. Και όσο η δράση συνεχίζεται, τόσο η μπερδεμένη πλοκή όσο και οι αρκετά έντονες και κατά καιρούς σκοτεινές σεκάνς καταδίωξης κάνουν περισσότερο αμφίβολη την καταλληλότητα της ταινίας για παιδιά προσχολικής ηλικίας, που όμως θα είναι και τα πρώτα που θα τραβήξει η εικόνα ενός τιγρέ πιγκουίνου κι ενός καλοκάγαθου μαυρομπλέ γορίλα.

Κατά τα άλλα, τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά θα απολαύσουν την ευπρεπή ποιότητα του animation, θα συγκινηθούν με τις σχέσεις φιλίας και οικογένειας που παρουσιάζονται αρκετά επιτυχημένα, θα γελάσουν με τους δευτερεύοντες, κωμικούς χαρακτήρες των sidekicks, και μάλλον θα απορροφηθούν αρκετά με τις σκηνές αγωνίας που διαχέουν την ιστορία δύο γενεών ηρώων οι οποίοι αγωνίζονται να προστατεύσουν τη γη τους από την εκδικητικότητα ενός και μόνο αχρείου… κοάλα!