της Βαρβάρας Κοντονή

Τρία χρόνια πριν, ένα καρό κουκλάκι «ninja» έκανε τη διαφορά στα εισαγόμενα animation, με το φιλμ των Κριστόφερσεν και Μάτεσεν να φέρνει έναν αέρα ανανέωσης (κλισέ, μα και αλήθεια) στο ταλαιπωρημένο είδος των κινουμένων σχεδίων που συστήνονται (και) στις ελληνικές αίθουσες κάθε χρόνο. Ειλικρινά, πάντως, κάθε άλλο παρά «παιδικό» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το «Καρό Νίντζα», με θεματικές «τζιζ» που αφορούν στην παιδική εργασία, σε δολοφονίες (!) παιδιών και στην αθυρόστομη χρήση της γλώσσας από έναν κατά τα άλλα εξαιρετικά γλυκούλη… πάνινο ninja.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι δρόμοι του ομώνυμου ήρωα και του Άλεξ χώρισαν, όταν κατάφεραν να οδηγήσουν τον απάνθρωπο Φίλιπ Έπερμιντ στη φυλακή. Ο Άλεξ συνεχίζει τη σχολική του ζωή (διεκδικώντας το κορίτσι των ονείρων του, που όμως δεν τον βρίσκει αρκετά… «κακό παιδί»!) και ο Καρό Ninja έχει πλέον εξαφανιστεί. Όταν, ξαφνικά, δρομολογηθεί η αποφυλάκιση του Έπερμιντ (με καθόλου νόμιμες διαδικασίες), οι δυο τους θα βρεθούν και πάλι μαζί προκειμένου να δώσουν ένα οριστικό τέλος στις δολοφονικές τάσεις του εγκληματία, ο οποίος τώρα έχει βάλει ως στόχο την εξόντωση όλων των υπόλοιπων παιδιών που είχαν γίνει μάρτυρες της πρώτης δολοφονίας. Ο Άλεξ θα πείσει την οικογένειά του, ώστε να ταξιδέψουν μέχρι την μακρινή Ταϊλάνδη προκειμένου ο φίλος του κι εκείνος να σταματήσουν τον παρανοϊκό δολοφόνο πριν να ‘ναι πολύ αργά για τα παιδιά. Ο χρόνος έχει ήδη αρχίσει να μετρά αντίστροφα.

Οι Κριστόφερσεν και Μάτεσεν συνεχίζουν την καλή δουλειά και σε τούτη τη συνέχεια του δημοφιλούς, δανέζικου animation, το οποίο μπορεί να μην χαρακτηρίζεται από τη δυναμική της πρώτης ταινίας, εντούτοις παραμένει ένα άξιο sequel, αυστηρά για μεγαλύτερα παιδιά, όπως υποδεικνύει και η αρχή του φιλμ, στο οποίο παρακολουθούμε μια αιματηρή δολοφονία με το καλημέρα σας, γεγονός που αν μη τι άλλο δείχνει (για ακόμη μια φορά) τις διαθέσεις των δημιουργών.

Η αλήθεια είναι πως αναμέναμε μια δεύτερη ταινία που θα συνέχιζε την ιστορία του Καρό Ninja (και περιμένουμε και μια τρίτη, αν κρίνουμε από το φινάλε τούτης εδώ) και δεν απογοητευτήκαμε. Η υπόθεση μεταφέρεται πλέον στην εξωτική Ταϊλάνδη, με το δίδυμο των σκηνοθετών να στήνει μια γεμάτη περιπέτεια με δράση και (αθυρόστομο) χιούμορ, που σίγουρα θα διασκεδάσει τους θεατές οι οποίοι βρίσκονται σε κάποια οριακά προεφηβική ή εφηβική ηλικία. Εξάλλου, εδώ υπάρχει (μέχρι) και μια ειλικρινής καταγραφή της πραγματικότητας χωρών όπως η Ταϊλάνδη, η οποία τυγχάνει ιδιαιτέρως γνωστή για τον σεξοτουρισμό της. Οι Κριστόφερσεν και Μάτεσεν παραθέτουν αυτή την πραγματικότητα ως αναπόσπαστο κομμάτι του φιλμικού τους σύμπαντος, όπως φαίνεται και σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της ταινίας, όπου η οικογένεια βγάζει αναμνηστική φωτογραφία με τα λεγόμενα «ladyboys» της Ταϊλάνδης (τα «αγορίτσια», όπως αποδόθηκαν στην ελληνική μεταγλώττιση), εικόνες δηλαδή που δεν βλέπουμε εύκολα σε animation εν γένει, πόσω μάλλον σε κινούμενα σχέδια που «περνάνε» για παιδικά.