του Άγγελου Μαύρου

To «Story of Anvil», το «Metallica: Some Kind of Monster» και το «Edgeplay: A Film About the Runaways» σε ποτ πουρί made in Greece. Δεν είναι μία σύνθεση για outtake, ένα κινηματογραφικό Kerrang! θα του έδινε υψηλότερη βαθμολογία απ’ ό,τι στο maiden κούρδισμα τεκμηρίωσης «Τι Μέσα, Τι Έξω…» (για την εμπειρία της φυλακής) του δημιουργού και οι «σκληροί» μαλλιάδες δίκαια θα φτιαχτούν – όπως, για αρκετή ώρα, και κάθε 80’s μουσικόφιλος. Αλλά η σεναριακή Mούσα του Βαγγέλη Ρήγα με support το υλικό γυρισμάτων τού ενέπνευσαν άνισα το πήγαιν’ έλα ανάμεσα στη rhythm section «φορτισμένο μετά κοντρών, αποκαλύψεων και συναισθημάτων reunion εκτός πάλκου», την πενιά «το ειδικό κοινό και οι insider κελαηδάνε για τους θρύλους» και το βοκαλισμό «οι βιντεοφωτοηχητικές πηγές βάζουν ιαχή και περικάρπιο με καρφί».

Από ημι-roadies οπερατέρ, η όχι για encore μικροφωνική των αισθητικής «TV War» ψηφιακών λήψεων (εμφανέστερη στα… σκληρού φωτός εξωτερικά ημέρας της συνάντησης της τρόικας νοματαίων) μαζί με κάποια καφενειακών στιχομυθιών σποραδικά φάλτσα από τον axeman και τον ατζέντη (ναι, είναι ο Γιάννης Κουτουβός, για όσους γνωρίζουν) των Spitfire σετάρουν, επίσης, το προβληματικό sustain, αυτό που… «μένει» στο τελευταίο ημίωρο του long play για το τώρα του συγκροτήματος. Ναι, εδώ είναι η Side C απαντοχής, το ιδεολογικά (ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό) και gratia artis (η μπάντα στο φυσικό της χώρο, τις συναυλίες) σήμερά της, ό,τι πιο κοντά στο οφθαλμικό head banging για ένα μεταλά. Αλλά τα ύστερα μέλη περνάνε σα session «φαντάσματα» (για το ευχαριστώ) και το σμίξιμο της παρέας των σιμπεμόλ βετεράνων (μπρος από μια τηλεόραση που παίζει μια ερασιτεχνική μαγνητοσκόπηση της πρώτης συναυλίας τους) βγάζει λίγο echo «Έχεις Πακέτο».

Από μέσα του γιουχάροντας και το σχετικό sotto voce του post (σπάνις γραφικών και Avid εφέ, κατανοητά ηθελημένη αλλά βαρύνουσα unplugged επιλογή), αισθάνεται κανείς πως ψάχνει και δε βρίσκει το, συμπαγές αν όχι ξεσηκωτικό, refrain σ’ αυτό το επανασυνδετικού απομνημονεύματος tribute album στο εκράν, που συγκινεί αλλιώς και αλλού. Στην ελκυστική, άδολη εϊτίλα που ανακαλούν οι μαρτυρίες για το απαξιωμένα περιθωριακό πρωτεϊκό status του μουσικού είδους στην ημεδαπή, οι VHS κασέτες με τα live (αποδεικτικό υλικό του υπαρκτού ταλέντου των ηρώων του φιλμ) και τα οπτικοακουστικά διασώσματα αρχείου (που βαράει ως και Κώστα Σγόντζο). Στην ανεκδοτολογία που ανεβάζει δυνατά στη σκηνή μαζί από τη Μελίνα και τον Έβερτ ως τα Sierra Studios και το Μάνο Ξυδού (όλοι «groupies», ούτως ή άλλως). Στα ντεσού (στο backstage μιας χρόνιας φιλίας) διαφωνίας για το όνομα – trademark, η οποία σιγοντάρεται για τις εκμυστηρεύσεις της αλλά ψιλοξεκουφαίνει ως επανερχόμενο couplet.

Και, περισσότερο από το δραματικά ανθρώπινο «My Spine is the Βassline» κλου – πετάλι εδώ, στο megamix των ζενερίκ τέλους που αντηχεί ως το απόλυτο στιλιστικό hit αυτού του Sound Cloud, που δε στάθηκε ικανό επίσης να καναλιζάρει τα tapes του και, ενίοτε, την ατμόσφαιρα προβάδικου. Δεν πειράζει. «Άμα είσαι χεβιμεταλάς, δε γερνάς ποτέ», έχει πει ο αρχηγός (προτού ο Ρήγας μας τον συστήσει έξυπνα λίγο πριν απ’ το κύκνειο άσμα και ως… οδηγό σχολικού). Απλώς, όπως και το «Spitfire: Back to Zero», έτσι καταλήγεις του fan club σου μόνο hero…