του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ο «Βασικός Ύποπτος» ανήκει στην κατηγορία των ασήμαντων αστυνομικών θρίλερ που μπορεί να τα δεις επειδή έχουν καλούς ηθοποιούς και στο θερινό παίζει και… δροσερή μπύρα! Ενίοτε δεν αποφεύγονται διότι έχεις δει οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί στα σινεμά. Μιλάμε για ταινίες που προσπαθούν να το παίξουν έξυπνες (χωρίς να είναι), αφήνοντας τάχα μου δήθεν «ανοιχτό» φινάλε με υπαινιγμούς ότι ο ήρωας μπορεί να είναι αθώος, αλλά ίσως και να είναι ένοχος, επειδή πέταξε λίγο το μάτι του πριν πέσουν οι τίτλοι. Όταν υπάρχει λόγος, μια «αποκάλυψη» για το ποιόν τού χαρακτήρα που ανατρέπει ό,τι μπορεί να πιστεύεις, έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τα πάντα. Όχι σε αυτή την περίπτωση.

Ο Έβαν και η Έλεν είναι ένα κανονικό ζευγάρι με απλή, φυσιολογική ζωή. Εκείνος είναι καθηγητής φιλοσοφίας, εκείνη έχει αφήσει την καριέρα της για να μεγαλώσει τα παιδιά τους. Ένα κορίτσι εξαφανίζεται και κάποια στοιχεία οδηγούν στον Έβαν. Κάποιος έχει δει το αυτοκίνητό του στην περιοχή όπου βρισκόταν η κοπέλα, ενώ ιστορίες από το παρελθόν του είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικές, αφού εξαιτίας μιας παρελθούσας σχέσης του με μαθήτρια, η οικογένεια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει δουλειές και πόλη και να μετακομίσει σε μικρότερου βεληνεκούς τοποθεσία.

Την υπόθεση έχει αναλάβει ένας αυστηρός ντετέκτιβ, ο οποίος δεν κρύβει την επιφύλαξή του για τον Έβαν. Κάτι που φροντίζει και ο ίδιος να εντείνει, καθώς αρνείται να συνεργαστεί με την Αστυνομία. Δεν θυμάται πού βρισκόταν τη μέρα της εξαφάνισης, όταν αποκαλυφθεί ότι είχε πάει να πάρει την κόρη του από την κατασκήνωση πάλι δεν θυμάται αν ήταν στην ώρα του (spoiler – λέμε τώρα – είχε αργήσει 40 λεπτά), αρνείται να δεχτεί να ελεγχθεί το αυτοκίνητό του και άλλα τέτοια ενοχοποιητικά. Φυσικά, με όλα αυτά καταλήγει να είναι ο βασικός ύποπτος για την εξαφάνιση, ενώ και στο σπίτι η γυναίκα του θα ξαναθυμηθεί τις παλιές του ιστορίες, εξαιτίας των οποίων έχουν περάσει αρκετή ταλαιπωρία, με την εμπιστοσύνη της σε αυτόν να έχει πια εξατμιστεί.

Το πρόβλημα της ταινίας δεν είναι ότι δεν παίρνει αρκετά ξεκάθαρη στάση σε ό,τι αφορά την αθωότητα ή την ενοχή του κεντρικού χαρακτήρα της. Είναι ότι κινείται γύρω από αυτή την αμφιβολία σε κύκλους, χωρίς η πλοκή να προχωρά ή να έχει ενδιαφέρον. Ο Έβαν, αν και ερμηνεύεται από έναν πολύ καλό ηθοποιό, τον Γκάι Πιρς, είναι μονοδιάστατος και εκνευριστικός. Ούτε οι απιστίες του ούτε το κόλλημά του με τις πιτσιρίκες, ούτε καν το ενδεχόμενο να είναι ο δολοφόνος τον κάνουν να αποκτά κάποιο ενδιαφέρον. Η σύζυγος, δε, στην ίδια ασάφεια. Και ξέρει, και υπομένει, και του τα έχει φυλαγμένα. Ο πιο σαφής χαρακτήρας, αλλά με μικρή συμμετοχή στην εξέλιξη της πλοκής, είναι εκείνος του ντετέκτιβ. Με το βαρύ του ύφος, ο Πιρς Μπρόσναν αφήνει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν ενδιαφέροντα ρόλο, αν είχε έστω και δύο ατάκες της προκοπής…