του Νίκου Παλάτου

Το «Space Jam» (1996) δεν αποτελούσε κάποιον κολοφώνα διασκέδασης, ο πρωτότυπος όμως συνδυασμός των αγαπημένων Looney Tunes με τον ίσως μεγαλύτερο (και σίγουρα πιο δημοφιλή) μπασκετμπολίστα που εμφανίστηκε ποτέ στο NBA, τον Μάικλ Τζόρνταν, έδωσαν στην ταινία έναν αέρα αθωότητας και καλώς εννοούμενης κουλαμάρας. Η εμφάνιση του Μπιλ Μάρεϊ σε ρόλο… αλλού γι’ αλλού προπονητή, πρόσθεσε έναν extra cult χαρακτήρα στο φιλμ, η εισπρακτική επιτυχία του οποίου αποδείχτηκε αρκούντως σημαντική, αφού κάτι είχε να πει ακόμα και σ’ εκείνους που δεν γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στο… rebound και στο screen. Με τούτη τη «Νέα Γενιά», το Χόλιγουντ ποντάρει για ακόμα μια φορά στο χαρτί της νοσταλγίας (και του εύκολου χρήματος, βεβαίως…), ξεθάβοντας μια ταινία από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν, που μάλλον ουδείς θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί πως θ’ αποκτούσε sequel (ή έστω κάτι που φέρνει σε τέτοιο). Το πρόβλημα είναι, πως αδιαφορώντας σχεδόν για οτιδήποτε σχετίζεται με τις έννοιες της συνοχής και της έμπνευσης, τα νέα «Διαστημικά Καλάθια» καταλήγουν να σουτάρουν airball, θυμίζοντας στην τελική περισσότερο διαφημιστικό δίωρο της ίδιας της Warner Bros., παρά κινηματογραφική ταινία.

Η βαθιά ειρωνεία είναι, πως αν και η Warner αυτοθαυμάζεται καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ μ’ έναν τρόπο που παραπέμπει σε ματαιοδοξία και όχι σε υπενθύμιση του μεγαλείου της, η βασική ιδέα της «Νέας Γενιάς» έρχεται δανεική από την… Disney. Οι ομοιότητες ανάμεσα σε τούτο και το «Tron» (1982) είναι ολοφάνερες, όσο κι αν οι έξι (!) σεναριογράφοι του (άμα λάχει φτιάχνουν πεντάδα κι έχουν και… μια αλλαγή, εάν κάποιος φορτωθεί με foul), μαζί με τον σκηνοθέτη Μάλκολμ Ντ. Λι («περίοπτη» θέση στη φιλμογραφία του οποίου κρατά το ευτυχώς αδιανέμητο στη χώρα μας «Girls Trip» του 2017), έχουν προσδώσει μια ασφαλώς πιο μοντέρνα ματιά στο στόρι τους. Το μοντέρνο, όμως, δε σημαίνει και εύγλωττο, καθώς η υπόθεση είναι του… εντελώς ακατανόητου. Το χάσιμο του ΛεΜπρον Τζέιμς στον ServerVerse του Αλγορίθμου της Warner (μην τα ρωτάτε), ο οποίος όταν αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να έχει στα δόλια σχέδια του τον αστέρα του NBA στο πλευρό του στρέφεται εναντίον του, απάγοντας κατά κάποιον τρόπο το γιο του (μην τα ξαναρωτάτε), για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο οδηγεί στη σεναριακή εμπλοκή των Looney Tunes, καθώς και στην κλιμάκωση του κρίσιμου αγώνα basket.

Εάν η α λα «Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ;» (1988) λογική του original φιλμ κάπως λειτουργούσε, προτάσσοντας μερικά έξυπνα καρτουνίστικα gags (ακόμα θυμάμαι τη φάση με τον Yosemite Sam που παρέπεμπε στο «Pulp Fiction»), εδώ όλα μοιάζουν ανέμπνευστα και εκβιαστικά παρατιθέμενα στην πλοκή, σε σημείο που να μοιάζει πως η Warner επιθυμεί μέσω της «Νέας Γενιάς» να εξερευνήσει τις διαθέσεις του κοινού για… μελλοντικά της πιθανά reboot. Κάτι τέτοιο σκέφτηκα βλέποντας τον Elmer Fudd να εμφανίζεται έτσι στα ξαφνικά δίπλα στον… «Austin Powers», καθώς και από τις συνεχείς αναφορές στο «Matrix», που πάντως λόγω του κεντρικού στόρι κάπως ταιριάζει ως σημείο αναφοράς. Αυτό που δεν ταιριάζει με τίποτα είναι η στα όρια της προσβολής ύπαρξη χαρακτήρων (ευτυχώς, μόνο σε περάσματα στο background) από μεγάλες ταινίες του παρελθόντος (της Warner, φυσικά…), ως κομπάρσων του Αλγορίθμου και των Looney Tunes. Κι αν ο Πιγκουίνος του «Ο Μπάτμαν Επιστρέφει» (1992) διατηρεί (ας πούμε) κάποιες κοινές κομιξάδικες ρίζες, η εμφάνιση των Droogs από το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» (1971) αποτελεί αληθινή κινηματογραφική ύβρη και παραδοχή κινηματογραφικής άγνοιας. Η αλλοπρόσαλλη νέα «ηθική» τάξη των πραγμάτων, που δυστυχώς στον κινηματογράφο ενίοτε καταντά εξευτελιστική, διαμορφώνει το παράδοξο πως ο Άλεξ και η παρέα του «μπορούν» να θεωρούνται κατάλληλοι για μια ταινία για όλη την οικογένεια, ενώ την ίδια ώρα ο Pepe LePew λάμπει διά της απουσίας του από την κομπανία των Looney Tunes διότι, λέει, οι πράξεις του προάγουν την… κουλτούρα του βιασμού! Έλα μουνί στον τόπο σου, θα έλεγα εγώ. Θα ταίριαζαν, άραγε, τα λόγια αυτά σε μια οικογενειακή κωμωδία φαντασίας;