του Ηλία Φραγκούλη

Παρακολουθώντας το «Η Μελωδία της Ελευθερίας» κινδυνεύεις να κάνεις… εμετό για δύο βασικότατους λόγους: α) λόγω θέματος και β) εξαιτίας του πόσο σοκαριστικά κακή και ανόητη είναι αυτή η ταινία! Το εισπρακτικό φαινόμενο του περασμένου καλοκαιριού στις ΗΠΑ (κάλυψε τα έξοδα παραγωγής του μετά από δύο μέρες προβολής στις αίθουσες) διανεμήθηκε από τη σχετικά νεοσύστατη εταιρεία Angel, η οποία χρησιμοποιεί το μοντέλο του crowdfunding για την παραγωγή (κυρίως) οικογενειακών, «καθαρών» φιλμ με «κεκαλυμμένα» θρησκευτικά μηνύματα, βιβλικών δραμάτων ή ντοκιμαντέρ χριστιανικού περιεχομένου, ενώ το συγκεκριμένο έργο συνδέθηκε και με ένα… ακροδεξιό πολιτικό κίνημα! Ξερνάτε ήδη ή να συνεχίσω;

Μέσω ενός απόλυτα σχηματικού story και ανύπαρκτων χαρακτήρων (που υποτίθεται ότι βασίζονται σε αληθινές καταστάσεις και πρόσωπα), ο Αλεχάντρο Μοντεβέρντε σκηνοθετεί ένα άνευρο (σε βαθμό νύστας) έργο… «για όλη την οικογένεια» (μιλάμε για PG-13 rating!), το οποίο «ευνουχίζει» έως και κάθε έννοια δράσης που θα περίμενε να βρει σε μια δραματική περιπέτεια ένας φυσιολογικός θεατής – οπαδός του genre, ενώ ταυτόχρονα ο τελευταίος μπορεί ν’ αναζητήσει ένα ηλεκτρικό τρυπάνι για να το χώσει στ’ αυτιά του (σε πλήρη λειτουργία, προφανώς), μπας και σταματήσει ν’ ακούει την πλέον ενοχλητική μουσική που παίζει σε ολόκληρη τη διάρκεια του φιλμ, ενίοτε με «αθώες» ψαλμωδίες που επαναλαμβάνουν στίχους τύπου… «εμείς, τα παιδιά του Θεού, δεν είμαστε προς πώληση»!

Από τη στιγμή που ο κεντρικός ήρωας αποφασίζει να εισχωρήσει στα άδυτα της κολομβιανής ζούγκλας για ν’ αντιμετωπίσει ομάδα μαρξιστο-λενινιστών ανταρτών (!) με έφεση στην παιδεραστία (!!!), η «Μελωδία της Ελευθερίας» μετατρέπεται σε τρελό καρναβάλι αναληθοφάνειας που δεν σώζεται με καμία δύναμη και, πια, ούτε αισθήματα οίκτου (για το πόσο τερατούργημα έχει προκύψει το σύνολο του έργου) μπορεί να προκαλέσει. Ο δε Τζιμ Καβίζελ (προσωπική επιλογή του πραγματικού χαρακτήρα για τον ρόλο, ενδεχομένως επειδή κάποτε είχε υποδυθεί τον… Χριστό στα «Πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπσον…) φέρει διαρκώς το ίδιο, ακλόνητο «προσωπείο» φρικαρισμένης κατάθλας, μεταδίδοντας στον θεατή τάσεις υπνηλίας σε βαθμό οριστικού «rest in peace».

Εάν επιχειρήσετε να μαρτυρήσετε βλέποντας αυτή την ταινία σε κινηματογραφική αίθουσα, σκεφτείτε πως σε τούτο τον κόσμο υπήρξαν επτά χιλιάδες «επενδυτές» που έβαλαν τα λεφτά τους για να πραγματοποιηθεί η παραγωγή της! Ναι, υπάρχουν και χειρότερα. Ας σταυροκοπηθούμε (#not)!