του Ηλία Φραγκούλη

Το 2018, είχα στήσει ένα μικρό αφιέρωμα προβολών με (τον ειρωνικό) τίτλο «Walk Like a Man», με κωμωδίες που σχετίζονταν «με ζητήματα αλλαγής… γκαρνταρόμπας, όχι απαραίτητα και φύλου»! Φυσικά, είχα συμπεριλάβει και το «Μερικοί το Προτιμούν Καυτό» του Μπίλι Γουάιλντερ. Στο συνοδευτικό κείμενο της εκδήλωσης, είχα γράψει πως οι ήρωες των ταινιών του προγράμματος «δεν έχουν ομοφυλοφιλικές τάσεις, αλλά θα βιώσουν κανονικότατα την εμπειρία του να είσαι… το αντίθετο φύλο και θα πάρουν μερικά καλά μαθήματα για τους ρόλους που υποχρεωνόμαστε να ακολουθούμε στις πολιτισμένες (;) κοινωνίες μας. Ρόλους που υπαγορεύουν το καθετί, από τον τρόπο που ντυνόμαστε μέχρι και τη σεξουαλικότητά μας. Έχουν νόημα όλα αυτά, πραγματικά; Τα τακούνια που φοράς ορίζουν τον τρόπο που περπατάς; Η κωμωδία δίνει τις καλύτερες απαντήσεις ακόμη και στα πιο τολμηρά κοινωνικά θέματα και, αν κάποιος διαφωνεί με τα συμπεράσματα, το αξεπέραστο punchline από το ‘Μερικοί το Προτιμούν Καυτό’ θα συνεχίσει να αποστομώνει τους πάντες. Γιατί, όντως, ‘κανείς δεν είναι τέλειος’…».

Σήμερα, κάθε φιλμ που θίγει αντίστοιχα συμπεριφορικά ζητήματα με αποδέκτες άνδρες και γυναίκες, πρέπει να φέρει και μια συγκεκριμένη «ταμπέλα», να εξυπηρετεί μια κάποια «agenda», για να «τα πει» με τρόπο «ορθό» στην κοινωνία. Το 1959, όμως, δεν υπήρχε λόγος να κάνει «πολιτική» μια τέτοια ταινία. Αρκούσε που ένα χολιγουντιανό studio έπαιρνε δύο stars σαν τον Τόνι Κέρτις και τον Τζακ Λέμον και τους φορούσε φορέματα! Διακωμωδούσε, μεν, αλλά είχε τα… balls να τοποθετηθεί πιο ουσιαστικά από ποτέ στο πως δεν πρέπει να «γκετοποιούμε» την ταυτότητα του φύλου, του σεξ ή… όπως διάολο θέλετε να το αποκαλέσουμε, πλέον! Μπορούμε να μιλάμε όσες ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια για τη στάση της κοινωνίας απέναντι σε όλα τα σχετικά «taboo» της σεξουαλικότητας, μπορούμε να κάνουμε υγιή διάλογο ή να τσακωθούμε και να ‘ρθουμε στα χέρια. Δεν θα έχουμε καταφέρει, όμως, να πούμε κάτι πιο αληθινό και τίμιο από εκείνη την αναθεματισμένη τελευταία ατάκα του Λέμον!

Αξίζει τον κόπο να ιδωθεί το «Μερικοί το Προτιμούν Καυτό» υπό ένα πρίσμα… απλοποίησης των πραγμάτων, έξω από «φίλτρα» χαιρέκακων διαξιφισμών αντίπαλων πλευρών (από τα σημερινά social media, για παράδειγμα). Ο Τζο και ο Τζέρι ήθελαν μονάχα να ζήσουν. Και ο τρανσβεστισμός ήταν η μόνη τους λύση. Εξήντα τρία χρόνια αργότερα (!), κανείς δεν ψέγει τον Γουάιλντερ για υποβιβασμό και εκλαΐκευση του θέματος, για γελοιοποίηση κοινωνικών ομάδων, για λανθασμένα μηνύματα. Πάνω απ’ όλα, μένει μία από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών, εμπλουτισμένη από υπέροχες σεκάνς σωματικού χιούμορ, ερμηνείες εξαιρετικού timing για το συγκεκριμένο είδος, διαλόγους ζουμερούς σε αστεϊσμούς, τα πάντα αγέραστα κι ακλόνητα στο πέρασμα του χρόνου. Μπορεί, όντως, κανείς σε τούτη τη ζωή να είναι τέλειος. Τούτο το φιλμ, όμως, είναι. Και θα είναι, όσο και ν’ αλλάξουν μυαλά ή «διαστρεβλωθούν» οι καιροί μας…