του Ηλία Φραγκούλη

Η δεύτερη στη σειρά ταινία με θέμα τη ζωή τού Ιβ Σεν Λοράν μέσα στο 2014 έρχεται από έναν άνισο Γάλλο σκηνοθέτη και προστατευόμενο των Καννών, τον Μπερτράν Μπονελό. Σε αντίθεση με το άλλο φιλμ τού Τζαλίλ Λεσπέρ, το οποίο επιχείρησε να μας δώσει μια πληρέστερη εικόνα του προσωπικού (και μυστηριώδους σε αρκετά σημεία) βίου και της καριέρας τού διάσημου σχεδιαστή, το «Saint Laurent» δεν προσθέτει απολύτως τίποτα σε σχέση με τη «μυθολογία» γύρω και πίσω από το όνομα του Λοράν, αν και καταφέρνει να ξεπερνά τον προκάτοχό του σε… διάρκεια (κατά επιπλέον 45 λεπτά!). Και δεν πρόκειται περί ανικανότητας του μοντέρ…

Ο Μπονελό επικεντρώνει στη μετά Μοντριάν περίοδο και ξεπετάει με σχετική ευκολία τα τέλη των 60’s (με ένα split screen επικαίρων και ενός χαρακτηριστικού κομματιού από τις κολεξιόν του Λοράν ως τις αρχές του ’70), για να σταθεί περισσότερο στη δεκαετία της ελευθεριότητας, των ναρκωτικών, του σεξ και μιας δημιουργικής και εσωτερικής αναζήτησης (αν όχι και καμπής), ολοκληρώνοντας στα 1976, με την περίφημη ρωσική κολεξιόν (στην οποία έδωσε ιδιαίτερο βάρος και ο Λεσπέρ, προκαλώντας ένα ριψοκίνδυνο… déjà vu, αν καταλαβαίνεις που θέλω να το πάω).

Η αίσθηση ότι ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται και τόσο για τον ήρωά του πλανάται σταδιακά στο φιλμ, το οποίο οδηγείται σε μια αφηγηματική αποσύνθεση, λες και το ίδιο ακόμη βρίσκεται υπό την επήρεια των χαπιών και του αλκοόλ που κατανάλωνε με αυτοκαταστροφικές τάσεις ο Λοράν. Οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται επιδερμικά ή, στη χειρότερη περίπτωση, σαν τέρατα (δώσε προσοχή στα παρασκήνια των ραφτάδικων), τα οποία φιλμάρει δίχως διάθεση σαρκασμού ο Μπονελό. Στην τελική, με την απουσία τού όποιου χιούμορ να πλήττει τη ματιά τού Μπονελό, το «Saint Laurent» καταλήγει να μοιάζει με τη φθονερή απεικόνιση μιας εποχής που τουλάχιστον ήξερε να ναρκισσεύεται καλύτερα από το σήμερα.

Αν και δεν θα δεις πολλή μόδα στην ταινία, το vintage μέρος και η ανασύσταση των 70’s έχουν δουλευτεί σωστά, οι σκηνές στις disco αναδίδουν μια παρακμιακή νωχελικότητα πάνω από τα neon φώτα και το ξεφτισμένο glam, η επιλογή των τραγουδιών είναι σκέτο θαύμα (και καθόλου αναμάσημα) και η σκηνή της «μεταμόρφωσης» της Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι από τον μόδιστρο συμπυκνώνει και σχολιάζει ευφυώς, μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλη τη φιλοσοφία της πολιτικής τού στιλ. Αλλά σε δυόμιση ώρες, και η φόδρα τού κρέμεται του «Saint Laurent» και θες να ψάξεις και την ούγια, μη και σε «δούλεψε» ο καλλιτέχνης…