του Άγγελου Μαύρου

Αιωρείται προβλέψιμα ως love story αναληθειών ( κυρίως εξαιτίας του παλαιών αρχών γυναικείου χαρακτήρα). Πιάνεται όχι ανεδαφικά ως σχόλιο στο αμερικάνικο όνειρο (τα μηχανεύματα και τα τολμήματα μιας εργατιάς φτωχοδιαβόλων). Και φτάνει σίγουρα στα ύψη ως θρίλερ αστικής al fresco εκκρεμότητας Οδύσσεια χιούμορ ευτραπέλων, η καλύτερη από τις μη ομιλούσες ταινίες του διοπτροφόρου νούμερο 3 της πρωτεϊκής αμερικανικής φυσικής κωμωδίας, ο οποίος ξεκαρδίζει ακόμα σε σκετς όπως το σούφρωμα από ένα παιδί για όλες τις δουλειές του χαρτονομίσματος που του είχε μόλις «σπρώξει» για να συνεργήσει στην απάτη του ενώπιον της μνηστής ή της καταφυγής μέσα σε δύο κρεμασμένα παλτά μαζί με το φίλο του από τη σπιτονοικοκυρά που ζητάει το νοίκι.

Το «Ραντεβού στον Αέρα» είναι βέβαια στο τελευταίο ημίωρο, οπότε ο Λόιντ βάζει το λήμμα «σασπένς» με την κυριολεκτική του σημασία στο κινηματογραφικό λεξικό και στην περδικούλα του θεατή, υποχρεώνοντας σαδιστικά τον ήρωά του να ανεβαίνει καρτερικά όροφο – όροφο, ελπίζοντας διαρκώς στη σκάντζα, αποφεύγοντας ξεκαρδιστικά πάσης φύσεως κινδυνώδη εμπόδια (περιστέρια, ένα ποντίκι, ένα σκύλο, ένα παράθυρο που πάει πέρα δώθε, σκοινιά κ.ο.κ.) και ρισκάροντας ανά πάσα στιγμή τον κατακρημνισμό του από κάποιο από τα δώδεκα πατώματα ενός κτιρίου, πριν μετατρέψει την αιώρησή του από το λεπτοδείκτη ενός ρολογιού επάνω από το χάσκον κενό και… κοινό της μεγαλούπολης, στο διασημότερο οπτικό γκαγκ καρδιοχτυπιού της πρώτης ηλικίας της Έβδομης Τέχνης – σε μια εποχή κατά την οποία το back projection ήταν ακόμη… επιστημονική φαντασία και έχοντας χάσει τον αντίχειρα και άλλα δύο δάχτυλά του (παίζοντας με έναν εκρηκτικό μηχανισμό που θεωρούσε ψεύτικο στο περιθώριο ενός γυρίσματος!) δύο χρόνια νωρίτερα.

Εδώ, στην κορυφή ενός «ουρανοξύστη» (και όχι μόνο, μιας και ο Λόιντ ήταν ήδη μερικές βδομάδες νιόπαντρος με τη μόνιμη συμπρωταγωνίστριά του, Μίλντρεντ Ντέιβις) το Αγόρι κατακτά το Κορίτσι και, έχοντας πατήσει σε πίσσα, αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη της ανδραγαθηματικής  ανόδου του στο, κοινωνικό επίσης, οικοδόμημα. Εδώ, στην κορυφή της τέχνης του, ο Χάρολντ Λόιντ κατακτά τη Δόξα και έχοντας πατήσει στον Τσάρλι Τσάπλιν και τον Μπάστερ Κίτον (η υπερεκφραστική γκάμα προσώπου και κορμιού ενός – άλλου, πιο «περιθωριακού» – ανθρωπάκου του πρώτου, οι υπερ-φυσικής αγωγής κασκάντες του δεύτερου, το καταφερτζίδικο slapstick χρόνωσης και των δύο), αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη του στην κινηματογραφική ιστορία. Στη νέα, μετά από μία πάνω – κάτω δεκαετία επανεμφάνιση της ταινίας στα θερινά, το να περιμένετε να δείτε την αναπαλαιωμένη από το Ίδρυμα Χάρολντ Λόιντ εκδοχή θα ισοδυναμούσε φυσικά με το να βουτήξετε από ρετιρέ και να επιζήσετε. Ελπίζετε απλώς το δικό σας χουνέρι να μην είναι μία κόπια – ρετάλι ή DVD…