του Ηλία Φραγκούλη

Το πλήρες αδιέξοδο της κινηματογραφικής αφήγησης του ευρωπαϊκού (και δη γαλλικού και «φεστιβαλικού») σινεμά ξαναχτυπά με ένα «ζεσουί» δράμα αναμνήσεων από τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι (βλέπε 2015) και μια γυναικεία υπογραφή που προσπαθεί να «ψυχαναλύσει» την αδυναμία επικοινωνίας της ηρωίδας της, η οποία επέζησε ενός τέτοιου συμβάντος και σχεδόν ανήμπορη να θυμηθεί τι ακριβώς έγινε μέσα σ’ ένα γεμάτο από κόσμο bistrot εκείνο το βράδυ, ψάχνει να βρει… «κάτι».

Η απουσία ενός γερού σεναριακού σκελετού και η διήγηση μιας στοιχειώδους πλοκής που (θα έπρεπε να) βρίσκεται σε εξέλιξη ώστε να οδηγηθούμε στο (ζητούμενο, προφανώς) λυτρωτικό φινάλε, μετατρέπουν το «Παρίσι Ξανά» σε μία πληκτική εμπειρία που αποτελείται από συμπονετικές μα ασαφείς ιδέες, που μπορεί να ταυτίζονται με τις συναντήσεις της Μιά με άλλους ανθρώπους οι οποίοι βγήκαν ζωντανοί από αυτή την τρομοκρατική επίθεση, όμως, στην ουσία όλη αυτή η περιπλάνηση αιωρείται πάνω από ένα μεγάλο, υποθετικό «κενό», ένα άστοχο puzzle από στιγμές και flashback που μπορεί να είναι αληθινά ή μπορεί ν’ αποτελούν λανθασμένες εντυπώσεις και ουχί μνήμες, βγαλμένες μέσα από μια σειρά random εικόνων δίχως ακριβή συνοχή.

Όταν μία άλλη γυναίκα την κατηγορεί ότι κλειδώθηκε μόνη στις τουαλέτες και δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει άλλους συμπολίτες της, η Μιά αντιμετωπίζει τη ζωή της σαν ένα είδος προσβολής προς εκείνους που την απώλεσαν, εγκαταλείπει τα πάντα (κυρίως το σύντροφό της, διότι από επαγγελματικές υποχρεώσεις, το σενάριο «εξαφανίζει» στοιχεία…), μετακομίζει σ’ ένα φιλικό και δίχως ένοικους για λίγο καιρό διαμερισματάκι και «ανακρίνει» όσα πρόσωπα μπορεί να θυμηθεί πως της είχαν δει στο bistrot, λες και ψάχνει να βρει το δίκιο της.

Ένας από τους επιζώντες, με σχεδόν διαλυμένο το ένα του πόδι, θα δείξει ότι ενδιαφέρεται να την φλερτάρει, η Μιά θα ανταποκριθεί δειλά, όμως, ούτε αυτή η υποπλοκή δείχνει ικανή να προσφέρει την παραμικρή ανάσα ζωής στους χαρακτήρες της Αλίς Βινοκούρ, που… βολοδέρνουν από πλάνο σε πλάνο δίχως ν’ αποκτούν ρεαλιστική οντότητα ή να έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν. Το «τραύμα» που κουβαλάνε μέσα τους, γίνεται κανονικό τραύμα πάνω στους ανύπαρκτους στόχους της μυθοπλασίας και από ένα σημείο κι έπειτα δεν ενδιαφέρεσαι καθόλου γι’ αυτό που παρακολουθείς, δίχως συναισθηματική συμμετοχή. Όλο το «Παρίσι Ξανά» μοιάζει με τον πίνακα με τα νούφαρα, που κοιτά αφηρημένο σ’ ένα μουσείο το ορφανό (πια) κορίτσι δύο θυμάτων της επίθεσης. Όσο και να το κοιτάξεις, δεν πρόκειται να σου πει γιατί υπάρχει (φιλμικά)…