του Νίκου Παλάτου

Αν ο τίτλος τούτου του… νοτιοκορεάτικου animation σας φέρνει αμέσως στο μυαλό τουλάχιστον δύο πασίγνωστα παραμύθια, «Τα Κόκκινα Παπούτσια» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και το παραδοσιακό «Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι», που πέρασε από γενιά σε γενιά μέσω των αδελφών Γκριμ, τότε δε σφάλετε καθόλου. Πράγματι πρόκειται για συνδυασμό αυτών των δύο (αν και η «Χιονάτη» παίρνει με άνεση τη μερίδα του λέοντος στο στόρι), ταυτόχρονα όμως διαθέτει πλείστες αναφορές σε διάφορους διάσημους μύθους, καθώς και άλλα εξίσου γνωστά παραμύθια. Το γεγονός αυτό κάνει «Τα Κόκκινα Γοβάκια» να μοιάζουν μ’ ένα παράξενο, «παραμυθένιο» potpourri, το οποίο δεν λειτουργεί ακριβώς σαν φόρος τιμής, αφού περισσότερο κυριαρχεί η σάτιρα του πράγματος, ωσάν μια αποδόμηση του είδους. Κάτι σαν εκείνο που έκανε ο «Shrek» (2001), δηλαδή, με τεράστια επιτυχία, μάλιστα. Τούτα τα «Γοβάκια» δεν φτάνουν στο επίπεδο εκείνου του σουξέ της DreamWorks, πλην όμως είναι αρκούντως τίμια για το μικρό βεληνεκές τους, με τη διαφορά πως (σε αντίθεση με το προαναφερθέν animation) μοιάζουν καταδικασμένα να απευθύνονται αποκλειστικά στο ανήλικο κοινό, μιας κι έπειτα από το πρώτο ευχάριστο ξάφνιασμα του… μπασταρδέματος των παραμυθιών, οι ενήλικες συνοδοί δεν θα γοητευτούν και τόσο από την πλοκή.

Μια ελαφρώς στρουμπουλή Χιονάτη ανακαλύπτει και φοράει τα κόκκινα γοβάκια της μάγισσας μητριάς της, τα οποία την μεταμορφώνουν σε άκρως γοητευτική κοπέλα. Καθώς προσπαθεί να ξεφύγει από την κακιασμένη βασίλισσα Ρεγγίνα, βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι επτά μυστήριων νάνων, οι οποίοι την καλοδέχονται διότι βλέπουν στο πρόσωπ;o της το τέλος του μαρτύριού τους. Η μητριά μάγισσα θέλει πάση θυσία πίσω τα μαγικά της παπούτσια από τη στιγμή που ο καθρέφτης της αρχίζει να… της τα μασάει, κι έτσι επιστρατεύει όλα της τα σατανικά κόλπα για να τα’ ανακτήσει. Το θέμα είναι πως οι επτά πράσινοι νάνοι δεν είναι ακριβώς οι χαζοβιόληδες που εκ πρώτης όψεως δείχνουν, αφού στις τάξεις τους διαθέτουν μεταξύ άλλων τον Αρθούρο και τον Μέρλιν (!). Στο πιο κοντό και πρασινωπό τους, βέβαια, αν και τη δουλειά τους σε γενικές γραμμές την κάνουν. Αρκεί να μην χρειαστεί να τραβήξουν το Εξκάλιμπερ από τον βράχο!

Το animated σχέδιο βρίσκεται σε ικανοποιητικότατα επίπεδα, ο δε ρυθμός αφήγησης είναι γρήγορος, δίχως όμως το σενάριο να κρύβει κάποιες σπουδαίες εκπλήξεις ή να διαθέτει την εξυπνάδα του χιούμορ που θα μπορούσε να κεντρίσει σε μεγαλύτερο βαθμό το ενδιαφέρον του μεγαλύτερου σε ηλικία κοινού. Η μόδα των αναφορών στη σύγχρονη pop κουλτούρα ενσκήπτει κι εδώ (σε κάπως μικρότερο βαθμό), μέσω της αντιγραφής της πασίγνωστης σκηνής από τον «Τιτανικό» (1998)… κάπως «αλλιώς» ή με την επίκληση στην Λέια, όταν οι πριγκίπισσες των παραμυθιών αρχίζουν να… στερεύουν. Τα μικρά παιδάκια αμφιβάλλω αν θα καταλάβουν κάτι απ’ αυτά, το μήνυμα που περνά η ταινία, όμως, είναι απολύτως κατανοητό και… απολύτως πολυφορεμένο στα πρόσφατα κινούμενα σχέδια δι’ ανηλίκους. Εν ολίγοις, είναι ο εσωτερικός κόσμος αυτός που μετράει, οπότε να μην ντρέπεσαι να είσαι ο εαυτός σου, διότι πολύ συχνά τα φαινόμενα απατούν. Αυτό που δεν απατά καθόλου, πάντως, είναι η ολοφάνερη ομοιότητα σχεδιασμού (σαν δίδυμες αδελφές ένα πράγμα…) της βασίλισσας Ρεγγίνα με την Μισέλ Φάιφερ της «Αστερόσκονης» (2007), όπως και οι σαφείς επιρροές της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» σε ό,τι αφορά τη σουρεάλ ύπαρξη ενός γιγαντιαίου μηχανοκινήτου λαγού στο στόρι. Στο φινάλε, θα ζήσουν (μάλλον) αυτοί καλά, διότι καλοδεχούμενη η σάτιρα των παραμυθιών, μην αφήσουμε όμως και τα παιδάκια με τραύματα!