της Βαρβάρας Κοντονή

Φαντασμαγορική και πολύχρωμη η νέα ταινία της Disney, είναι δεδομένο ότι θα προσελκύσει το ενδιαφέρον των μικρότερης ηλικίας θεατών, δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο αν θα καταφέρει να κάνει το ίδιο και στο γενικότερο σύνολο του κοινού, αφού μπορεί το περιτύλιγμα να είναι μεν ελκυστικό, στην ουσία όμως η ταινία των τεσσάρων (!) δημιουργών (δύο σκηνοθέτες και δύο συν-σκηνοθέτες) μάλλον πάσχει από πρωτοτυπία και απουσία χαρακτήρα. Αναμενόμενα, λοιπόν, τα πιτσιρίκια θα τρέξουν στα θερινά και εξίσου αναμενόμενα οι γονείς θ’ ακολουθήσουν, ιδιαίτερα μετά την μακρά περίοδο εγκλεισμού που στέρησε και στα δύο «στρατόπεδα» την κινηματογραφική εκτόνωση της εβδομάδας. Παρ’ όλα αυτά, αν εξαιρέσει κανείς μια ακόμη προσθήκη στη διαχρονική σειρά των πριγκιπισσών της Disney, η Ράια μοιάζει περισσότερο με ξαναζεσταμένο φαγητό, παρά με καινούργια spécialité.

Η ιστορία της Κουμάντρα ξεκινά πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμη ο λαός ζούσε με ενότητα, ειρήνη και την αδιάκοπη βοήθεια των δράκων, οι οποίοι συνυπήρχαν σε απόλυτη αρμονία με τους ανθρώπους. Όταν ξαφνικά η ερεβώδης απειλή των Ντρουν θέσει σε κίνδυνο τις ζωές χιλιάδων, οι δράκοι θα θυσιαστούν προκειμένου να σώσουν την ανθρωπότητα, συμπυκνώνοντας τα τελευταία ψήγματα της μαγείας τους σε ένα πετράδι, το οποίο έμελλε να γίνει αντικείμενο έριδος μεταξύ των διαφορετικών φυλών της Κουμάντρα. Ως αποτέλεσμα, το βασίλειο διασπάστηκε και ο κόσμος βυθίστηκε στο χάος και τον φόβο. Κάπου εκεί ξεκινά και η ιστορία της Ράια, μια γενναίας μαχήτριας που θα προσπαθήσει να ενώσει τα κομμάτια του πετραδιού και να επαναφέρει την ειρήνη στο βασίλειο, πριν να είναι πια πολύ αργά για όλους.

Υπάρχει ένα εξόφθαλμο πρόβλημα σε τούτη εδώ την ταινία, το οποίο υποθέτω πως αποτελεί (και) πρόβλημα των περισσότερων νέων παραγωγών της Disney, η οποία επιχειρεί μεν κάθε φορά να ανανεώνει το περιεχόμενό της, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα καταφέρνει πάντα το ίδιο καλά. Το «Η Ράια και ο Τελευταίος Δράκος» αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του πως να διηγηθείς (ξανά) την ίδια ιστορία, με τη μοναδική διαφορά πως εδώ αποφασίζεις να μεταφέρεις το τοπικιστικό ενδιαφέρον παραπέρα και πιο συγκεκριμένα στη Νοτιοανατολική Ασία, προκειμένου ν’ αποκτήσεις την πρώτη σου ηρωίδα εμπνευσμένη από τις χώρες της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής κι έτσι να συμπληρώσεις ακόμα καλύτερα το «ψηφιδωτό» των αγαπημένων Disney princesses. Για να το πούμε και διαφορετικά, δεν αρκεί να θες να εμπλουτίσεις την ποικιλομορφία των χαρακτήρων σου (και πολύ καλά κάνεις, επιτέλους, μετά από δεκαετίες ύπαρξης μονάχα των στερεοτυπικών «λευκών» σου ηρωίδων), αλλά πρέπει να τους δώσεις και κάτι σημαντικό να κάνουν, ένα πρωτότυπο σεναριακό υπόβαθρο, μια ιδέα χωρίς κοινότυπη, ηθικολογική κατάληξη – διότι σε αυτό, η Ράια και η παρέα της παγιδεύονται ευθύς εξαρχής.

Από την άλλη, όποιος βρεθεί μπροστά σε μια οθόνη προκειμένου να παρακολουθήσει το νέο πόνημα του διάσημου studio, μάλλον δεν θα ενδιαφερθεί για τα «ψιλά γράμματα», αλλά για τη διασκέδασή του αποκλειστικά (και καλά θα κάνει). Υπό αυτή την έννοια, η ταινία μπορεί να χαρίσει στιγμές εντυπωσιασμού και ανάλαφρου χιούμορ, χωρίς να ξεφεύγει ιδιαίτερα από τα τετριμμένα. Στην τελική, αυτή την Disney ξέρουμε, αυτήν εμπιστευόμαστε! Αν μη τι άλλο, το animation καθαυτό είναι εξαιρετικό και σίγουρα οι γρήγορες εναλλαγές σκηνικών, αλλά και η ποικιλία των χαρακτήρων θα κερδίσουν τις εντυπώσεις, ακόμη κι αν πρόκειται κυρίως για το πιο νεανικό κοινό. Ενδεχομένως, αν υπήρχε μεγαλύτερη φροντίδα σε επίπεδο ιστορίας, να μιλούσαμε για μία πραγματικά διαφορετική ταινία, με πρωτότυπη κατάληξη και αποφυγή των κλισέ σεναριακών μονοπατιών, αλλά δυστυχώς αυτό δεν τυχαίνει σε τούτο το έργο. Οι πιο υποψιασμένοι θεατές είναι δεδομένο πως θα υπολογίσουν ολόσωστα την εξέλιξη της υπόθεσης, βήμα-βήμα από την αρχή μέχρι και το τέλος της, και αυτό κάθε άλλο παρά ενδιαφέρον το λες. Εντάξει, τουλάχιστον έχει δράκους, κάτι είναι κι αυτό…