του Ηλία Φραγκούλη

Η πολυαναμενόμενη δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους του Ντένη Ηλιάδη στις ΗΠΑ (μετά το σεβαστά εκτελεσμένο remake τού «The Last House on the Left», το 2009), αποδεικνύει – περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη φιλμογραφία του – ένα επιπλέον και διόλου αμελητέο στοιχείο τού ταλέντου του. Δε μιλάμε για ένα σκηνοθέτη που μπορεί και κοντράρεται με projects αρκετά τολμηρά, αλλά και για έναν άνθρωπο που ξέρει να γράφει. Με αυτό ως δυνατό ατού, το «Plus One» ξεκινά από το story, το οποίο ξεδιπλώνεται μέσα σε ένα καταστασιακό χάος που πολλοί σκηνοθέτες δε θα ήταν σε θέση να κουμαντάρουν μέχρι τέλους. Και αυτή είναι η πραγματική αρετή τού φιλμ.

Από μια αδύναμη ή και άδοξη εισαγωγή (που πρέπει να δικαιολογήσει το ρομαντικό κομμάτι τής ταινίας), περνάμε στο τυπικό «λείπουν οι γονείς μου και κάνω party», βασικό background της δράσης, με το μυστήριο της πτώσης τού κομήτη να αιωρείται και να… διαπερνά τα ηλεκτροφόρα καλώδια, αφήνοντας να εννοηθεί μια κάποια «παρενόχληση» στον γήινο χωροχρόνο. Τα κολεγιόπαιδα που τα σπάνε είναι ένα γνώριμο μοτίβο στο αμερικανικό σινεμά και ο Ηλιάδης το «διοργανώνει» με τα απαραίτητα στοιχεία, φροντίζοντας να αφήνει «ίχνη» που τραβούν την προσοχή τού θεατή και, μάλλον, θα παίξουν κάποιο ρόλο στη συνέχεια.

Η αποκάλυψη της μεταφυσικής επίδρασης που δημιουργεί… «σωσίες» των ηρώων με χρονική καθυστέρηση είναι εκείνη που απογειώνει το ενδιαφέρον για την ταινία, καθώς οι πραγματικοί χαρακτήρες βιώνουν ένα ίσως επικίνδυνο déjà vu, στο οποίο παρακολουθούν τους εαυτούς τους (όσοι το αντιληφθούν εξ αρχής, έστω) και αποφεύγουν τη σύγκρουση με το… άλλο τους εγώ που έχει σάρκα και οστά, όμως, ουδείς γνωρίζει την ψυχοσύνθεσή του ή το πώς θα αντιδράσει όταν και οι δύο συναντηθούν! Ποιος θα θελήσει να ξεφορτωθεί τον άλλον; Ποιος είναι το «πρότυπο» και ποιος η «ρέπλικα»; Ισχύει το «ο θάνατός σου, η ζωή μου» ή όλοι τους παίρνουν το ρίσκο να σκοτώσουν… ολοκληρωτικά αυτό που αγαπούν περισσότερο στον κόσμο (ειλικρινά, μη ρωτήσεις ποιο είναι αυτό το άτομο…);

Είναι αλήθεια πως, μέσα στο πλαίσιο αυτού του εξωφρενικού… πολλαπλασιασμού των party animals της ταινίας, ξεφεύγουν πλευρές σεναριακές που δεν προλαβαίνουν να αναπτυχθούν ή να αναλυθούν από τον Ηλιάδη, ο οποίος άγχεται από τη – μαζοχιστική – αποστολή τού να κοντρολάρει όλο αυτό το χάος… τού σύμπαντος. Μόνος του, άλλωστε, μέσα από το σενάριο, προσθέτει βαθμούς δυσκολίας με διακοπές τού ρεύματος που… τριμάρουν κάθε επόμενη φορά το διάστημα το οποίο χωρίζει τους πραγματικούς ήρωες από τα χειροπιαστά alter ego τους! Αυτή η εξέλιξη χαρίζει στο φιλμ μια επάξια θέση στο πάνθεον των πιο πρωτότυπων ιστοριών που έχουν αγγίξει τις προβληματικές τής κλωνοποίησης ή της χρονο-μεταφοράς στο σινεμά του φανταστικού, από το «Invasion of the Body Snatchers» και το «Invasion from Mars», μέχρι τις «Stepford Wives» ή το πιο συγγενές «Los Cronocrímenes», δεν αφήνει, όμως, τη γεύση μιας βαθύτερης σπουδής επάνω στο ανθρώπινο κτήνος και το «καθρέφτισμα» του ίδιου μας του εαυτού, πόσω μάλλον στο πλαίσιο αυτού του «ζευγαρώματος» (το οποίο βρίσκει μια ενδιαφέρουσα εκτόνωση στο χαρακτήρα της Άλισον ή στη σεκάνς κορύφωσης στο cabin).

Έτσι, το «Plus One» καταλήγει να είναι μια ωραία σπαζοκεφαλιά για το θεατή, επιδεικνύοντας την ικανότητα του Ηλιάδη να κρατά υπό έλεγχο το «χάσιμο» της σκηνοθεσίας και του μοντάζ, για να μας υπενθυμίσει πως δε βρέθηκε άδικα στην άλλη πλευρά τού Ατλαντικού. Μαγκιά του. Το χρειαζόμασταν κι εμείς αυτό το reminder, γιατί είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες που έβγαλε αυτή η χώρα. Απλά, το στίγμα αυτής του της ιδιότητας θα πρέπει να αφήσει εντονότερα την επόμενη φορά, χωρίς τις τόσο απαιτητικές «ταχυδακτυλουργικές» δοκιμασίες ενός story τις οποίες επέβαλε στον ίδιο τον εαυτό του. Τις εξετάσεις εδώ τις πέρασε. Ας δούμε ποια θα είναι η επιβράβευσή του – στο σύντομο μέλλον, ελπίζω…