του Παναγιώτη Μήτσικα

Καταρχάς, προτού πούμε οτιδήποτε άλλο για την «Πριγκίπισσα Αλάνι», ας αναφερθούμε στο γεγονός της τεράστιας χαμένης ευκαιρίας να έχουμε στην ίδια εβδομάδα release του «Κοτολαγού» μαζί με την γατόκοτα. Ελπίζουμε σε κάποια σύμπραξη στο μέλλον, ως μέρος ενός multiverse που θα περιλαμβάνει κι άλλες χαριτωμένες μίξεις ζώων, όπως την κορακύαινα, το πιθηκάλογο ή την κατσαβίδρα. Ιδέες δίνω.

Στα δικά μας τώρα, η «Πριγκίπισσα Αλάνι» (insert gıfάκι Στιβ Μπουσέμι boomer με skateboard) είναι ένα συμπαθές ανεξάρτητο ταινιάκι κινουμένων σχεδίων που μας έρχεται χωρίς περγαμηνές, συμπεριλαμβανομένου και του καστ που δανείζει τις φωνές του στους ήρωες και ενίοτε αποτελεί τον «κράχτη» στο είδος. Σκηνοθετημένο από τον Ζιλιέν Φουρνέ, στην τρίτη του μεγάλου μήκους προσπάθεια στο συγκεκριμένο genre, αποτελεί γαλλική παραγωγή και δανείζεται ουκ ολίγα στοιχεία από διάσημα animation, αλλά και κλασικούς μηχανισμούς σεναρίου και θεματικές, όπως αυτή του ορφανού κοριτσιού που καταφέρνει μετά κόπων και βασάνων να «μπει» στον κόσμο του παλατιού.

Παρά το πολύ οικείο υπόβαθρο της ιστορίας, αλλά και το κλασικό μοτίβο του ορφανού, με συνοδοιπόρους ζώα (οι νυφίτσες αποτελούν ένα κάποιο fresh take, μάλλον ως κλείσιμο ματιού στο γεγονός πως το νεαρό κορίτσι αναγκάζεται να κλέβει από πάγκους πλανόδιων ώστε να φάει) και «κακό» της υπόθεσης έναν τύπο που (προσωρινά) εκτελεί χρέη βασιλέα και φροντίζει να βγάλει από τη μέση τον νόμιμο διάδοχο, η αλήθεια είναι πως το φιλμ πετυχαίνει ν’ αποδώσει σε κάποιο βαθμό τον χαρακτήρα της «τσαμπουκαλούς» μικρής. Κυρίως γιατί είναι κατάτι διαφορετικό από τα στανταράκια πρότυπων πριγκίπισσας, όσο κι αν τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο τα τελευταία χρόνια. Το animation, επίσης, είναι φωτεινό και αρκετά φροντισμένο, ώστε να κρατήσει την προσοχή των μικρών παιδιών, παρότι δεν προέρχεται από κάποιο γνωστό studio.

Η αναφορά στα μικρά παιδιά δεν ήταν τυχαία, όσο κι αν ο γράφων επ’ ουδενί δεν αντιμετωπίζει το είδος ως αποκλειστικά παιδικό, υπάρχουν και κάποια παραδείγματα (όπως αυτή η ταινία) που δεν απευθύνονται καν σε εφηβικό κοινό. Αυτό αποτελεί και την τροχοπέδη της «Πριγκίπισσας Αλάνι», μιας και μια ήδη flat ιστορία διανθίζεται με πολύ παιδιάστικα αστεία, αλλά και με υπέρ του δέοντος «νερωμένες» σκηνές τρόμου, μοιάζοντας να νοιάζεται αποκλειστικά για το πώς θα κρατήσει την υποτυπώδη προσοχή των ανήλικων θεατών, ώστε να έχουν οι γονείς το κεφάλι τους ήσυχο για μιάμιση ώρα.