του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχει κάτι που με προβληματίζει σε μερικά παιδικά animated έργα. Το που ακριβώς απευθύνονται. Σε ανήλικα, προφανώς. Σωστά; Τι νόημα έχει, λοιπόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση ταινίας, να βλέπουμε μια πληθώρα σαφών αναφορών (για να μην τις αποκαλέσω «κλεψιές»…) στους «Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού» (1981) και τις περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς; Ποιο ανήλικο γνωρίζει τα φιλμ του Ιντιάνα Τζόουνς; Κι αν αυτό όντως συμβαίνει (γεγονός που αφορά στις υποκειμενικές επιλογές μεθόδων διαπαιδαγώγησης των γονιών), γιατί ένα ανήλικο να ενδιαφερθεί κατόπιν να παρακολουθήσει μια τόσο παιδιάστικη εκδοχή αυτού του ήρωα… με animated ζωάκια; Βλαμμένο είναι;

Η εισαγωγική σεκάνς λες και είναι βγαλμένη από την αντίστοιχη των «Κυνηγών», με το score του «Κοτολαγού και του Χάμστερ του Σκότους» να πετάει ξεδιάντροπα φευγαλέες νότες από το κλασικό θέμα του Τζον Γουίλιαμς. Βέβαια, όλα αυτά δεν τα λες παιδικά! Κι εκεί που ο… ενήλικας συνοδός μπορεί ν’ αρχίσει να γουστάρει περισσότερο από το πιτσιρίκι, η παραγωγή τούτου του animation μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε στο στερεοτυπικό πεδίο της… αφελούς ανοησίας, οπότε πάμε στο βασίλειο του εξερευνητή που υιοθέτησε τον ορφανό… κοτολαγό (για όνομα της… «διαφορετικότητας»!) κι έχει κακιασμένο αδελφό που θέλει να του φάει ο θρόνο και καταστρώνει σχέδια ν’ αποδράσει από τη φυλακή για να βρει (επιτέλους) το μυθικό «Χάμστερ του Σκότους» (αυτό κι αν θέλει φαντασία για να το αντιμετωπίσεις αργότερα…), το οποίο όμως ψάχνει κι ο ανιψιός για ν’ αποδείξει πως «το ‘χει» με την περιπέτεια!

Ακολουθεί ένα οδοιπορικό δράσης (you know, for kids…), με συντροφιά έναν δυναμικό θηλυκό ασβό (που στα δύσκολα… την αμολάει!) και μια δυσκίνητη και σαρκαστική χελώνα (παντελώς αχρείαστη ως χαρακτήρα), καθώς θείος κι ανιψιός δίνουν αγώνα δρόμου για το ποιος θα φτάσει πρώτος στο σημείο Χ όπου υποτίθεται πως είναι κρυμμένο το… «κάτι» που σχετίζεται με χάμστερ! Το μοναδικό εύρημα του φιλμ συναντάται σε μια ζούγκλα, όπου μία φυλή πυγμαίων με χαρακτηριστικά… γουρουνιού (pygmy + pig, το «πιάνεις»;) πιάνει τους τρεις ήρωές μας και σκοπεύει να τους θυσιάσει για να κατευνάσει ένα ηφαίστειο. Η πλάκα του καταστασιακού εδώ είναι ότι αυτά τα αμέτρητα ροζ πλασματάκια δημιουργούν σχηματισμούς που φέρνουν στο νου «τουβλάκια» ή Tetris. Ατυχώς, ακόμη κι αυτή η ιδέα ξεχειλώνει σεναριακά, ώσπου να καταλήξουμε στη σύγκρουση της κορύφωσης, με τον προφανή νικητή και το σχετικό μηνυματάκι… για ανήλικα.