του Παναγιώτη Μήτσικα

Μετά το αρκετά επιτυχημένο (όχι εδώ…) εισπρακτικά «Μεσιέ Σοκολά» (2016), ο ηθοποιός Ροσντί Ζεμ επιστρέφει στη σκηνοθεσία μ’ ένα πολύ πιο ήσυχο και μειωμένων απαιτήσεων (ας το πούμε) φιλμ νουάρ, με θέμα την καθόλα οικεία και στο ελληνικό κοινό εκμετάλλευση παραθαλάσσιων περιοχών – φιλέτων, με στόχο να θησαυρίσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, επενδύοντας στον «ακριβό» τουρισμό – και ουχί στην πλέμπα. Όσο κι αν οι προθέσεις του Ζεμ είναι αγνές, και προσπαθεί να μας παρουσιάσει ένα σκεπτόμενο θρίλερ που μας δείχνει απτά πως ακόμη και πανίσχυροι, σχεδόν αδελφικοί δεσμοί φιλίας πάνε στράφι όταν μπλέκει στη μέση το χρήμα, το αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει σε κανένα βαθμό. Το «Persona Non Grata» είναι ένα αδιανόητα flat και πεζό φιλμ, όπου δε συμβαίνει απολύτως τίποτα που, έστω στοιχειωδώς, θα σε κάνει ν’ αγωνιάς για τη συνέχεια. Εδώ θα συμπληρώναμε την κλισέ έκφραση «βραδυφλεγές», μα η αλήθεια είναι πως η «φλόγα» δεν ανάβει σε κανένα σημείο, συνεπώς…

Οι δύο συνέταιροι που αποφασίζουν να δολοφονήσουν τον εργοδότη τους, ο οποίος αποτελεί τροχοπέδη στα όνειρά τους για ανέλιξη και (περισσότερα) χρήματα, δεν είναι κάτι το καινούργιο. Πρόκειται για ένα κλασικό power struggle μεταξύ δύο καρδιακών φίλων και μεταξύ ιδανικών και νεοαποκτηθείσας εξουσίας, εκείνης που (από κάποιο σημείο και μετά) δεν μπορείς να της κάνεις πίσω, όποιο κι αν είναι το διακύβευμα. Στο ίδιο μοτίβο, η ταινία θα συνεχίσει ν’ αναλώνεται σε τετριμμένα tropes του είδους, όπως οι εξωσυζυγικές σχέσεις με γυναίκες που τοποθετούνται δολίως στη ζωή τους, αλλά και διάφοροι «άνθρωποι της νύχτας» που τους κάνουν τη ζωή πολύ δυσκολότερη απ’ ότι είχαν φανταστεί. Ένας απ’ αυτούς, ο Μοΐζ (τον ερμηνεύει ο ίδιος ο σκηνοθέτης), είναι εκείνος που καταφέρνει να ξεχωρίσει και να δώσει ένα ελάχιστο χρώμα στο έργο.

Ο Μοΐζ είναι ο κλασικός underground και σκοτεινός τύπος των φιλμ τούτου του genre και, φυσικά, έχει όλο το πακέτο: μία ολόκληρη γκαρνταρόμπα από χαβανέζικα πουκάμισα, περίσσιο attitude, αλλά κι ένα παντελώς ασταθές «οπλοστάσιο» συναισθημάτων, που κυμαίνεται από τραμπουκισμούς ανθρώπων με μισή υποψία αιτίας, μέχρι εσωτερικές αναζητήσεις του στυλ «βρήκα την αγάπη, έχω τελειώσει με όλα αυτά». Πάντως, η καλύτερη (και μοναδική) αστεία σκηνή της ταινίας που τυγχάνει άξια σχολιασμού, φέρει τη μισή του υπογραφή, μαζί με τον «ανερχόμενο» τσιγγάνο rapper τον οποίο παρουσιάζει στους προαναφερθέντες συνεταίρους, ώστε να τους «φάει» λίγα ακόμα χρήματα.

Δυστυχώς, έχουμε να κάνουμε με άλλη μία περίπτωση «σκληρού rock» καλοκαιρινής διανομής κι έναν τίτλο που μας έρχεται από το… μακρινό 2019. Ούτε κορονοϊό δεν είχαμε τότε, αλλά εσείς, καλού-κακού, φορέστε καμία μασκούλα αν τύχει να σας βγάλει ο δρόμος προς την προβολή.