του Ηλία Φραγκούλη

Ένας σκηνοθέτης από το Σαν Φρανσίσκο παθαίνει… βρετανική παλαιομοδίτικη κομεντί με φόντο την παριζιάνικη haute couture του ’50, σε μια συνταγή «feel good» ταινίας που θα ταίριαζε «γάντι» στο πρόγραμμα των ελληνικών θερινών κινηματογράφων. Καταλαβαινόμαστε;

Η κυρία Χάρις καθαρίζει σπίτια για τα προς το ζην. Ευγενέστατη και συμπαθής, τόσο καλόκαρδη που καταντά να γίνεται «θύμα», θυσίασε τα νιάτα της περιμένοντας το γυρισμό του συζύγου της, πιλότου της RAF, δηλωμένου ως αγνοούμενου από τα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κάποια στιγμή θα ζηλέψει ένα φόρεμα του Dior και θα κάνει όνειρα ν’ αποκτήσει ένα δικό της. Η αναπάντεχη είδηση ότι, πλέον, είναι και επισήμως χήρα, συνοδεύεται από ένα μεγάλο χρηματικό ποσό σύνταξης την οποία δικαιούτο και μ’ αυτό αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι το Παρίσι για να επισκεφθεί το atelier του Κριστιάν Ντιόρ.

Ο καλός της χαρακτήρας θα μαγνητίζει κάθε «κατατρεγμένο» κι αδικημένο από τη ζωή, με την κυρία Χάρις να φροντίζει πάντοτε τους γύρω της και να ξεχνά τις δικές της ανάγκες, ακόμη και σ’ ένα Παρίσι πνιγμένο στα σκουπίδια (ευρηματική και χαριτωμένη «αλληγορική» λεπτομέρεια που χάνεται ανεκμετάλλευτη…) εξαιτίας απεργίας των οδοκαθαριστών. Ατυχώς, το (ένα και μοναδικά ραμμένο) φόρεμα που βάζει στο μάτι ενδιαφέρει και μια σικάτη κυρία της υψηλής κοινωνίας των Παρισίων, με την ταξικότητα να έχει προφανή προτεραιότητα. Το προσωπικό του οίκου Dior, όμως, θαυμάζοντας το θάρρος της ταπεινής Λονδρέζας (και το ρευστό του πορτοφολιού της!), δέχεται να ράψει ένα πιστό αντίγραφο στα μέτρα της κι έτσι η κυρία Χάρις επιμηκύνει την παραμονή της στην Πόλη του Φωτός.

Το σενάριο του φιλμ θα στελεχωθεί από μια μικρή πινακοθήκη βοηθητικών χαρακτήρων που αντιπροσωπεύουν διάφορες υποπλοκές: ένα νεαρό μοντέλο με έφεση στη… φιλοσοφία που ακόμα δεν έχει βρει το πραγματικό νόημα (και τη θέση της) στη ζωή, ένας λογιστής ερωτευμένος… κρυφά, η snob και στριφνή Διευθύντρια του atelier του οίκου, ένας κοσμικός gentleman που η μοναχική κυρία Χάρις θα ήλπιζε να την φλερτάρει. Ο Άντονι Φέιμπιαν αγωνίζεται για να διαχειριστεί με φινέτσα το υλικό του, αλλά η ταινία του δεν ξεφεύγει ποτέ από τα patrons ενός τεύχους του Burda με τα αγαπημένα του σχέδια, τα οποία αντιγράφει εντελώς γραφικά, δίχως ίχνος προσωπικής σκηνοθετικής έμπνευσης.

Αν και η εκτέλεση είναι συμπαθής, η διάρκεια της «Κυρίας Χάρις» αρχίζει να σέρνεται αδικαιολόγητα κοντά στο ενενηντάλεπτο, με την επιστροφή στο Λονδίνο να χωλαίνει ως εξέλιξη πλοκής (η «ανατροπή» του disaster με το φόρεμα είναι εξωπραγματικά αστεία… με την κακή έννοια) και κάπου ν’ αφήνει μία αίσθηση ακύρωσης του ενδιαφέροντος του θεατή για την κορύφωση, η οποία προκύπτει κάπως forcée και άδοξα. Last but not least: ο Μάικλ Τζιακίνο θα έπρεπε να τους ρίξει μια ξεγυρισμένη μήνυση για το μουσικό θέμα!