του Λευτέρη Αδαμίδη

Το γαλλικό σινεμά έχει μεγάλη παράδοση όχι μόνο στην πάλη, αλλά και στην κωμωδία των τάξεων και κάπου εδώ σε αυτή τη σύγκρουση βρίσκεται το μοναδικό ίσως ενδιαφέρον αυτής της χοντροκομμένης γαλλικής κωμωδίας, που ποντάρει, δυστυχώς, στο γέλιο με χτυπήματα κάτω από τη μέση και κλασικές ή, κυρίως, εξαντλημένες φαρσικές καταστάσεις που θα κάνουν τις φεμινιστικών ευαισθησιών γυναίκες να κάψουν τα σουτιέν τους. Σκεφτείτε δηλαδή λίγο, καλοκαίρι που είναι, το δικό μας τηλεοπτικό «Λαβ Σόρρυ» και τον αλήστου μνήμης Σάκη τον υδραυλικό και έχετε περίπου την κεντρική ιδέα για αυτή την «παράξενη» συνάντηση. Μόνο που εδώ το επίπεδο είναι σαφώς ανεβασμένο, τόσο από την αριστοκρατική πλευρά της Ιζαμπέλ Ιπέρ (του Παρισιού, της φινέτσας και της υψηλής Τέχνης) όσο και από τη ζωώδη πλην όμως ευφυή πλευρά του Μπενουά Πουλβόρντε, που αποδεικνύεται ότι πίσω από τις λαϊκουριές κρύβει ταξική συνείδηση και μια καλλιτεχνική ψυχή.

Ανταμοίφθηκε μια χαρά στο γαλλικό box-office, αποτελεί, όμως, μάλλον αληθινή εκτροπή κακογουστιάς για την αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα φιλμογραφία της Αν Φοντέν («Η Κοκό Πριν τη Σανέλ», «Ναταλί»), άντε, ας είναι, και καλό μεροκάματο για την πάντα θαρραλέα Ιζαμπέλ Ιπέρ, που για να γυρίζει ταινίες με τον Μπριλάντε Μεντόζα και τον Χονγκ Σανγκ-σου πρέπει να τα κάνει και αυτά. Στο κάτω-κάτω διασώζει ό,τι διασώζεται και φαίνεται να το διασκεδάζει, για άλλη μια φορά, ως «σκύλα που έγινε αρνάκι».