της Βικτωρίας Μιχαήλ

Δαρβίνε, πόσο δίκιο είχες! Η θεωρία της εξέλιξης επιβεβαιώνεται και στο σύμπαν τού γαλλικού εξωφιξιόν μ’ αυτό το δείγμα – λήπτη του τελευταίου César animation. Και, κληρονόμος του κλου του «Μικρόκοσμος» (ο Ασθενής Μηδέν των ζωυφιακών ντοκιμαντέρ) των Κλοντ Νουριτζανί και Μαρί Περενού, της natura αύρας των world προβληματισμού κινουμένων σχεδίων του Μισέλ Οσλό, και της ένθεσης σκιτσαρισμένων σιλουετών σε πραγματικά περιβάλλοντα που τελειοποίησε «Ο Άρθουρ και οι Μίνιμοϊ» του Λικ Μπεσόν, αυτό το παιδί στο écran τού Τομά Σαμπό με την κόρη τού αείμνηστου κομίστα Μεμπιούς, αφήνει με τη σειρά του το δικό του DNA, ενός νικητή, παρακαταθήκη στη βελτίωση των γενετικών χαρακτηριστικών της συνομοταξίας του.

Μην περιμένεις, μόνο, «Antz» και «Ζουζούνια» ή «Η Ταινία Μιας Μέλισσας». Οι ομοιότητες, στο ηρωικό έμβιο είδος & το modus vivendi του και σε μπαμπουρίσματα της πλοκής αντίστοιχα υφίστανται, αλλά είναι ένα πολύ πιο επιστροφή-στη-φύση παραμύθι που ξετυλίγει κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη. Με το… minimum της αισώπειας ανθρωπομορφικότητας (μόνο το κακιασμένο «κάρφωμα» του ηγέτη των ερυθρών βαρβάρων και η περιπαικτική «καραμούζα» της αρχισυμμορίτισσας μύγας – νταή) και διδαγμάτων (μόνο τα «Ύψωσε ανάστημα!» και «Οι φίλοι σώζουν»). Γιατί οι Σαμπό και Ζιρό, σοφά, (παρ)ακολουθούν όχι μια μοιρασμένη σε ρόλους – αρχέτυπα ψυχολογία χαρακτήρων αλλά τον μπιχεβιορισμό των ορμεμφύτων (η γονεϊκότητα, η «Ο θάνατός σου, η ζωή μου» πείνα, η libido, η ομαδικότητα, η επιβίωση) σε αντίδραση με τις συγκυρίες στο habitat τους, ό,τι οδηγεί στην περιπέτεια (και τον κύκλο) της ύπαρξής τους.

Τι τρέχει σ’ αυτό το terrarium; Το πιο «άχου το» των μαμουνιών έρχεται στον κόσμο, χάνει γονείς κι αδέλφια (και παραλίγο τη ζωή του) θύμα… bullying από αλλόμορφα πετούμενα, κι ενώ γνωρίζει και βοηθάει team μαύρων μυρμηγκιών να κάνουν καβάντζα κύβων ζάχαρης (εγκαταλειμμένων σε picnic από ετοιμόγεννη και boyfriend) που διεκδικούν αθέμιτα κόκκινοι ομόφυλοι εχθροί τους, τρώει μαζί τους «πακέτο» με σαύρα, καταρράκτη, ψαρούκλα, DCV στην άσφαλτο. Θα ξεπεράσει εαυτόν εκπληρώνοντας το όνειρο και το πεπρωμένο του; Παρά τη σχετική, ωραιότερη και πιο έξυπνη σεκάνς της ταινίας (το ενύπνιο με την οικογένεια που ζωντανεύει εναλλακτικά στον επίλογο), είναι αλήθεια ότι η επιστήμη της εντομολογίας, που φαίνεται να έχει δασκαλέψει καλά τους δημιουργούς στην απεικόνιση και την κινησιολογία της νανοπανίδας, θα σήκωνε τα χέρια ψηλά με την απόδοση σ’ αυτήν τής υπερδύναμης π.χ. να επωμίζονται ένα μεταλλικό κουτί και να το πηγαινοφέρνουν. Κι εκτός του ότι το δεκτό απ’ τον θεατή «ποητική αδεία» ανδραγαθημάτων άλλων toons εδώ τρώει… χώμα από τον ρεαλιστικό καμβά διακόσμων, οι κεραίες της αφήγησης ψάχνουν στον αέρα κάπως ράθυμα στην παρατεταμένη επί προσωπικού ανάπαυλα της τεστοστερονούχας κοκκινέλλης της επτάστικτου κατά τη μητέρα των μαχών ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα.

Κατά τ’ άλλα; Θαυμάστε bug-eyed τον συγκεκριμένο πόλεμο, με τους πολιορκητές να βάλλουν με σφεντόνες, κουκουνάρια και αεροζόλ το λοφώδες λαγούμι – φρούριο και τους αμυνόμενους να καταφεύγουν σε οδοντογλυφίδες, μπατονέτες, ασπιρίνες και αλάτι – προτού ένα μάτσο στρακαστρούκες, και τα αλάργα σπίρτα που απαιτούνται για να ανάψουν αυτές, στείλουν το πουά παλικάρι μας γενναία solo καριέρα στη γύρα και κρίνουν την έκβαση. Γίνετε μάρτυρες της εντροπίας τού ψηφιακού lay-out (κάνουν guest επίσης μία αράχνη κι ένας βάτραχος, με κομπάρσους κάποιες πεταλούδες και λιβελούλες) με τα σφυρίγματα, τα βουητά και τα «βοκαλιστικά» εφέ της coccinella septempunctata και των formicidae μας, που σε νευραλγική μινιμαλιστική χρήση σβουρίζουν αντί διαλόγων περί της επικοινωνίας σ’ αυτό το κομμάτι της τροφικής αλυσίδας – και επικοινωνούν μαζί σας προσφυώς. Προσέξτε πώς υφαίνει τον ιστό τής adorable μουσικής παρτιτούρας του ο – διάδοχος του Ντεσπλά; – Λαβαντιέ. Και αποθηκεύστε στη δική σας φωλιά, της μνήμης, σεκάνς zen όπως του σιωπηλού ατενίσματος της πανσελήνου και της ανατολής απ’ τα δύο καρντάσια ή σοφιστικέ χιούμορ όπως του σοφού μέρμηγκα να προσπαθεί να βγάλει άκρη με τα νούμερα μιας τόμπολας, μαζεμένης υπογείως απ’ την κοινότητα. Το νόημα; Facile ou difficile, c’est (simplement) la vie. Πείτε «Je Suis Paris», amis. Και την επόμενη φορά που θα ‘στε στην εξοχή, attention χάμω…