ΜΙΚΡΕΣ ΜΑΤΙΕΣ ΣΤ’ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ (2014)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νάνσυ Σπετσιώτη
- ΚΑΣΤ: Θύμιος Καρακατσάνης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Μαρία Τσιμά, Έρση Μαλικένζου, Γιώργος Παπαδημητράκης, Νίκος Ψαρράς, Όλγα Δαμάνη, Χαρά Τσιόγγα
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 6’ / 11’ / 3’ / 17’ / 3’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: NEW STAR
Ένας εγχειρισμένος ηλικιωμένος λέει αντίο σε κάτι δικό του. Ένας σταθμάρχης τρένου πλησιάζει έναν σειριακά αναβλητικό επιβάτη. Μια νεαρή υποχρεώνεται να προσέξει τη γειτόνισσα απ’ την οποία δανειζόταν συνεχώς. Ένας χρεωμένος επιπλάς αναθεωρεί δραματικά όσον αφορά το ξελασπωτικό «σκότωμα» που απεργάζεται για το σπίτι τής μητέρας του. Οι ξενόφοβοι γονείς ενός μεταμοσχευμένου κοριτσιού γνωρίζουν τον σωτήριο δότη. Πάρε πέντε;
Είναι η πρώτη φορά μετά τον Χρήστο Δήμα (και το «Τέσσερα» του 2000) που Έλληνας μικρομηκάς (εκ)τιμάται απανθιστικά solo με κινηματογραφική διανομή, έστω εν είδει συνοδευτικού ορεκτικού, εν προκειμένω, μιας επανέκδοσης (βλέπε «Ευτυχία»). Δικαιώνει το «παιδί» του Τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ Νάνσυ Σπετσιώτη τον στραμμένο επάνω της προβολέα; Με το χέρι στην καρδιά (αυτήν που σίγουρα δε στερείται το προσώρας oeuvre της), όχι. Με το «Τιμωρία» του 2009 να απουσιάζει από το πακέτο, αυτή η, στο πλάσιμο ακόμα, πιο προβληματική και πιο κοινωνικά προβληματισμένη κληρονόμος τόσο των ψυχισμών τής διπλανής πόρτας όσο και του ουμανισμού των συναντήσεων, λιγότερο τής Πέννυς Παναγιωτοπούλου και κατά μείζονα λόγο της Κατερίνας Ευαγγελάκου και τού Περικλή Χούρσογλου (ίσως καθόλου τυχαία, ο συχνά επιβλέπων διδάσκων της) εμφανίζει αρετές κυρίως στην επαφή της με τους ηθοποιούς και με το μέσο παρά με τα θέματα και με το δούλεμά τους – επίσης, ίσως καθόλου τυχαία, συχνά δεν υπογράφει το σενάριο.
Όπως και να ’χει, το με πιο ψαχνό, μεγαλύτερο σε μήκος «Αντιπαροχή» ξεχωρίζει (ικανο)ποιητικότερα εδώ χάρη στο δραματουργικά ανασαίνον ανάπτυγμα των 17 αρσενικών λεπτών του και τη συνάντηση νοσταλγίας και συνειδητοποίησης με καταλύτη μια διπλή απώλεια και φόντο την οικονομική κρίση. Από τα άλλα τού corpus, ακροθιγώς ενδιαφέρουσα αποδεικνύεται η διακειμενική ανοιχτή γραμμή με «Το Μόνο της Ζωής Του Ταξείδιον» του Βιζυηνού (ή του Παπαστάθη, αν προτιμάτε) στο «Σ’ ένα Συνοριακό Σταθμό», και – καθόσο ευαίσθητα – της μιας γραμμής, χτυπητά μυθοπλαστικά υπανάπτυκτα και με αφηγηματικές αδεξιότητες, σα σποτάκια ΜΚΟ για τη νυχτερινή τηλεοπτική ζώνη το «Αποχαιρετισμός στα Όπλα» (υπέρ των νοσηλευτικών δομών για την τρίτη ηλικία κι εναντίον τού παλαιών αρχών ανδρισμού), το «Ουκ αν Λάβοις» (υπέρ των αστέγων κι εναντίον του αθηναϊκού παρτακισμού), και το «Τζαφάρ» (υπέρ της δωρεάς μυελού οστών κι εναντίον του ρατσισμού). Η προβολή όλων μέσω προτζέκτορα προδίδει, πάντως, απογοητευτικά κυρίως την ανάλυση εικόνας και κατά δεύτερο τη χρωματική απόδοση του έργου (ειδικά από τη στιγμή που σχεδόν όλες οι ταινίες είναι γυρισμένες σε 35άρι) τής Λαρισαίας επίδοξης auteur. Δεν εννοούσαν αυτό με το «Μικρές» του τίτλου, υποθέτω…
