του Άγγελου Μαύρου

Τι τους χωρίζει; Ο οικιστικός κώδικας του Σίτι, που στεγάζει τα ανεξάντλητα κοινόχρηστά τους γκαγκ. Στο ίδιο πρωτευουσιάνικο τετράγωνο με τα παράνομα, μοναδικά παράθυρά τους στον ακάλυπτο (η κατά κυριολεξία μετάφραση της λέξης «Medianeras») να αντικρίζονται από μακριά. Στο δρόμο (με τις σηκωμένες κουκούλες των παλτών τους να μην «κάνουν» σύλληψη από μπάτσο αλλά το σχήμα μίας καρδιάς). Σε αμοιβαίο chat στο οποίο όταν μια διακοπή ρεύματος τους εμποδίζει να ανταλλάξουν επιτέλους τηλέφωνα, είναι πάλι ο (στατικός) ηλεκτρισμός που τους τινάζει, όταν αγγίζονται τυχαία στο περίπτερο όπου έχουν πάει για κεριά.

Χρειάζεται… Serendipity (και λίγος Λινκλέιτερ έστω στο πιο πολεοδομικά παρατηρητικό του, και «Η Πόλη των Θαυμάτων» του Γουιντερμπότομ, και μία «You’ve Got Mail» υπόμνηση, και ιδού «Ένας Μεγάλος Έρωτας») για να ακουμπήσεις το πραγματικό άλλο σου μισό κάπου σ’ αυτόν τον κόσμο. Εντάξει, χρειάζεται κι ένας προξενητής: alter ego ήδη από το 2005 ενός Αργεντινού μικρομηκά, ο οποίος επιτέλους τους έφερε κοντά και στη μεγάλη οθόνη πριν από ενάμιση χρόνο, η Μαριάνα (που χτίζει «προσόψεις» κατανάλωσης) κι ο Μαρτίν (που χτίζει virtual «ενδιαιτήματα») μοιράζονται ανεπιγνώστως κι εκ του μακρόθεν την αγάπη τους για το «Manhattan» του Γούντι Άλεν, την αγάπη τους για την κολύμβηση, την αγάπη τους για το… μισητά άναρχο, τσιμεντένιο Μπουένος Άιρες, αγάπες που εκφράζουν σε βινιέτες και ρητά σε ιντερλουδιακά, πάντα γουστόζικα voice over.

Πρόκειται, βέβαια, απλώς για θυρανοίξια ή πάσα σκετς: με συνεχείς, ποτέ αποτυχημένες αλλαγές χρήσης (κτιριογραφία, μικροϊστορία, κοινωνιολογία του άστεως, ηθογραφία της ψηφιακής εποχής, ψυχογράφημα των μπακουριών της generación Y) και δωματίων με θέα (ρελαντί, κινούμενο σχέδιο, γραφικά, καρτ ποστάλ), ο Ταρέτο, υβριδικά εκφραστικός σινεματζής – διαχειριστής των πεπρωμένων ενός ιβηροαμερικάνικου, «άλλου» «Αρσενικό – Θηλυκό» της γενιάς του Mac, καπαρώνει το ντούπλεξ καταστάσεων. Εκείνος έχει παρέα τη λουλού που του άφησε όταν τον… άφησε η γκόμενά του; Αυτή έχει έναν πιανίστα που (όταν δεν της παίζει στα νεύρα) της παίζει για να αλλάξει διάθεση απ’ το διπλανό διαμέρισμα. Εκείνος αναζητεί (μάταια, άπαξ) την τέλεια σε μια βολτατζού σκύλων και σε site γνωριμιών; Αυτή (επίσης μάταια, άπαξ) σ’ ένα συνάδελφο και σ’ ένα ψυχολόγο (κι αυτός έχει ψυχολόγο – αλλά για χάπια).

Πριν πιάσουν δυάρι, θα πρέπει να περάσουν απ’ το ρετιρέ της μοναξιάς (σε μια σκηνή σιγονταρίσματος του «True Love Will Find You In the End» του Ντάνιελ Τζόνστον), να ξεχάσουν τις μονώσεις τους (αυτή το φιγουρίνι – υποκατάστατο άντρα που τη συντρόφευε, αυτός μια κούκλα Astro Boy του κουτιού), να βάλουν τους φόβους τους (αυτή για τα ασανσέρ, αυτός για τις ασθένειες) στο πατάρι και να βγουν στο… πεζοδρόμιο μαζί. Με την πόρτα πάντα ανοιχτή σε κάποιο εύρημα, το μοντάζ να την κάνει ταράτσα και μερεμέτια χαριτωμενιάς να έχουν στοκάρει τα κουφώματα των ρόλων, αυτό το urban κωμειδύλλιο έχει θεμέλια, σχηματίζει ρεύμα κι είναι το επόμενό σου σπίτι. Το FREE CINEMA σου παίζει το μεσίτη…