της Βαρβάρας Κοντονή

Βασισμένο χαλαρά στο παραμύθι των αδελφών Γκριμ «Οι Μουσικοί της Βρέμης» (μόνο σε ό,τι αφορά την πρωταγωνιστική παρέα των ζώων), το «Μάρνι: Μια Τρελή Συμμορία» είναι το μέσης κατανάλωσης animation που έχεις συνηθίσει να βλέπεις στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες και το οποίο βρίσκεται εκεί έξω κυρίως για να εξυπηρετήσει σκοπούς «μπαλώματος» της ελληνικής διανομής (έρχεται και Πάσχα, παιδιά…), κοινώς αν έλειπε από το πρόγραμμα της εβδομάδας κανείς δεν θα νοιαζόταν.

Η Μάρνι είναι μια σπιτόγατα που περνά όλη τη μέρα μπροστά από την τηλεόραση, παρακολουθώντας την αγαπημένη της σειρά με πρωταγωνίστρια μια γάτα ντετέκτιβ. Παρά το γεγονός πως απαγορεύεται να βγαίνει από το σπίτι, η Μάρνι ονειρεύεται και για την ίδια μια καριέρα γεμάτη εξιχνιάσεις μυστηρίων και μπόλικο γατοκυνηγητό στα πέρατα της Γης. Μια μέρα η ευχή της θα πραγματοποιηθεί, όταν κατά λάθος βρεθεί ξαφνικά στον δρόμο, νομίζοντας πως αναλαμβάνει μυστική αποστολή με απώτερο σκοπό τη διαλεύκανση σειράς από ληστείες γειτονικών σπιτιών, που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την «εξαφάνιση» μερικών – εκ πρώτης όψεως – αδιάφορων πινάκων. Στην περιπέτεια αυτή θα προστεθούν ένας οξύθυμος σκύλος που ακούει στο όνομα Έλβις, ένας κόκορας που γλύτωσε παρά τρίχα την… κοτόσουπα και μια χαζούλα ζέβρα η οποία δεν είναι αυτό ακριβώς που φαίνεται. Οι τέσσερίς τους θα ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να βρουν την άκρη σε τούτη την περίεργη υπόθεση και να αποδώσουν δικαιοσύνη σαν άλλοι… τηλεοπτικοί super ντετέκτιβ!

Συμπαθητικά… μέτριο animation για τις μικρές ηλικίες, η ταινία των Λάουενσταϊν ξεκινά κάπως περίεργα, συστήνοντας στους θεατές την ηρωίδα γάτα, αλλά με μια αμήχανη ισορροπία μεταξύ ζωικής και ανθρωπόμορφης υπόστασης που ξεκαθαρίζει καλύτερα στη συνέχεια, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η Μάρνι γνωρίζει τους καινούργιους της φίλους. Υπάρχουν μερικές χιουμοριστικές στιγμές με τις οποίες το πιτσιρίκι σας θα διασκεδάσει, αλλά υπάρχουν και ορισμένες άστοχες επιλογές για παιδική ταινία, όπως για παράδειγμα η καταδίωξη του Έλβις από το πρώην αφεντικό του, που τον κυνηγά διαρκώς με μια καραμπίνα προκειμένου να τον σκοτώσει! Κατά τα άλλα, η υπόθεση εξελίσσεται αναμενόμενα χωρίς ιδιαίτερα ευτράπελα ή κάποια πραγματικά πρωτότυπη σεναριακή σύλληψη, με τα γνωστά κωμικά γκαγκ που περιλαμβάνουν χιούμορ για / με κλανιές, αφελή λογοπαίγνια και «κρύα» αστειάκια ιδανικά για τα μικρότερα παιδάκια, ξέρεις τώρα. Σκηνοθετικά, η «Μάρνι» έχει κάτι από εκείνο το «τηλεοπτικό» animation που η πιτσιρικαρία βλέπει σωρηδόν τα σαββατοκύριακα (ανεξαρτήτως μεγέθους οθόνης) και επιπλέον καμία ιδιαίτερη αφηγηματική γραμμή που να το κάνει να ξεχωρίζει από άλλα παρόμοια ξώφαλτσα ταινιάκια του είδους. Στο σύνολό του, δηλαδή, ένα ακόμη animation που θα χαθεί στην λήθη. Και πώς να μη χαθεί, από τη στιγμή που ούτε κάποια ιδιαίτερη πλοκή διαθέτει, ούτε και είναι τόσο αστείο (ούτε καν, πραγματικά), τουλάχιστον σε βαθμό ικανό να κρατήσει το ενδιαφέρον των παιδιών (τους ενήλικες συνοδούς κλάψε τους…).