του Ηλία Φραγκούλη

Η παραδοξότητα της ταυτόχρονης εξόδου του «Birdman» και της τελευταίας ταινίας του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ στη χώρα μας σε κάνει να μειδιάς, ειδικά αν είχες την… ατυχία να παρακολουθήσεις και τα δύο φιλμ. Σίγουρα, το πρώτο κερδίζει στα σημεία εντυπωσιασμού, αλλά το δεύτερο, έστω, προσπαθεί να καταπιαστεί περισσότερο ουσιαστικά με μια κριτική της βιομηχανίας του θεάματος, αγγίζοντας ψυχαναλυτικά τα σύνδρομα των ηρώων του. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μιλάμε για αποτυχίες ολκής.

Στο φιλμ τού Κρόνενμπεργκ συναντάς ψήγματα από παρελθούσες δουλειές τού σκηνοθέτη, όπως η θεματική τού σώματος και της «μετάλλαξης» (ο χαρακτήρας που υποδύεται η Μία Γουασικόφσκα έχει φανερά και κρυφά εγκαύματα από ένα ατύχημα που, όπως αποδεικνύεται στην πορεία, προκάλεσε σκόπιμα, με αυτοκαταστροφικό στόχο επίσης), δίπλα σε ένα… σκορποχώρι προβληματικών, που θέλει να ειρωνευτεί βιτριολικά τον κόσμο της showbiz, τα δυσλειτουργικά οικογενειακά δράματα και τη δηθενιά του «new age», σπιριτουαλιστικού τρόπου ζωής, με μερικά… φαντάσματα να μετατρέπουν το όλο αστείο σε τραγέλαφο αστοχίας.

Ο τρόπος που η ιστορία και οι ήρωες μπλέκουν μεταξύ τους μοιάζει να το έχει σκάσει από σαπουνόπερα που, όμως, διαδραματίζεται σε… ψυχιατρείο, μέσα από απανωτά κόμπλεξ και βίτσια που συνήθως οδηγούν σε σχέσεις αιμομιξίας, είτε με ζωντανούς είτε με νεκρούς (!) και κορυφώσεις που συνοδεύονται από τα αδικοχαμένα πνεύματα των νεκρών, «εύρημα» που θέλει ισχυρές δόσεις ηρεμιστικών χαπιών (λέγε με και drugs) για να γίνει απολύτως κατανοητό και αποδεκτό. Επιπλέον, η λανθάνουσα σε τόνους διδασκαλία των ηθοποιών (όχι ακριβώς το ατού του Κρόνενμπεργκ εδώ και κάμποσα χρόνια…) υποστηρίζει μονάχα ένα αίσθημα αμηχανίας του καστ απέναντι στον σκηνοθέτη και το σεναριακό υλικό του, τα οποία εκθέτουν καριέρες σε βαθμό… κακουργήματος (βλέπε το τριολέ στο κρεβάτι της Τζουλιάν Μουρ, την ίδια να χοροπηδάει τραγουδώντας το «Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye» ή το επικό λάθος του post production στη σκηνή του εμπρησμού δίπλα στην πισίνα).

Το μόνο κομμάτι που δείχνει να στέκει και να ενδιαφέρει μέχρι ενός σημείου είναι η «υποπλοκή» του βίου και της καριέρας του μπάσταρδου αλλά superstar πιτσιρικά – γόνου του αντρόγυνου ενός ψυχαναλυτή – μασέρ – τηλεπωλητή βιβλίων life coaching (έλεος, δηλαδή!) και μιας μάνας που περισσότερο νοιάζεται ως ατζέντισσα του παιδιού της παρά για την ανατροφή του, που όμως αυτοκανιβαλίζεται από τις ατάκες τις οποίες εκστομίζει ο Έβαν Μπερντ, παίζοντας και με μια θρασύτητα σιγουριάς που δεν έχει προηγούμενο. Ειλικρινά, έχουμε ξαναδεί αποτυχημένες ταινίες από τον Κρόνενμπεργκ τα τελευταία χρόνια. Τούτη εδώ, όμως, πρέπει να είναι η γελοιωδέστερη! Πιο γελοία και από τον ίδιο τον κόσμο του Χόλιγουντ, που ματαίως προσπαθεί να αποδομήσει… κλινικά χιουμοριστικά.