MALEFICENT (2014)
- ΕΙΔΟΣ: Οικογενειακή Περιπέτεια Φαντασίας
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρόμπερτ Στρόμπεργκ
- ΚΑΣΤ: Αντζελίνα Τζολί, Ελ Φάνινγκ, Σάρλτο Κόπλεϊ, Λέσλι Μάνβιλ, Ιμέλντα Στόντον, Τζούνο Τεμπλ, Σαμ Ράιλι
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Μικρή νεράιδα δάσους οχυρωμένου και απάτητου από άνθρωπο, θα προδοθεί από νεανικό σκίρτημα με πτωχό αγόρι που για να κερδίσει ένα θρόνο θα… της κόψει τα φτερά. Η ενήλικη Μαλέφισεντ, όμως, θα επιστρέψει ζητώντας εκδίκηση όταν γεννηθεί η κόρη του βασιλιά, την οποία και καταριέται σε ύπνο ίδιο με το θάνατο όταν γιορτάσει τα 16 της χρόνια.
Εάν έχεις έστω και μια στοιχειώδη σχέση με τα κλασικά παραμύθια, κατάλαβες πως μιλάμε για την «Ωραία Κοιμωμένη» του Σαρλ Περό, που το studio της Disney είχε μετατρέψει σε ένα animated έπος ομορφιάς το 1959, με μουσική επένδυση εμπνευσμένη από το ομώνυμο έργο του Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι. Στο πλαίσιο της πρόσφατης – και πλέον κερδοφόρας – μόδας που θέλει τα παραμύθια κινουμένων σχεδίων τα οποία «μας έμαθε» ο θείος Γουόλτ να ζωντανεύουν σε live-action μεταφορές, σειρά είχε και τούτο εδώ, το οποίο, όμως, επικεντρώνεται στη φιγούρα της Μαλέφισεντ, της νεράιδας που απογοητεύεται από την άδικη μοίρα της και υποχωρεί προς τις δυνάμεις του σκότους για να τιμωρήσει εκείνους που την έβλαψαν.
Από νωρίς αντιλαμβάνεσαι πως το κοινό που θα ικανοποιηθεί περισσότερο με τη «Maleficent» είναι οι οικογένειες και τα teen κορίτσια. Η ψηφιακή νεραϊδοχώρα της κεντρικής ηρωίδας, μαζί με το νεαρό τής ηλικίας της στην εισαγωγή, δίνουν το ξεκάθαρο μήνυμα πως πρόκειται να δούμε μια ταινία… κατάλληλη δι’ ανηλίκους. Ή, έστω, να περιμένουμε να μεγαλώσει η Μαλέφισεντ και να πάρει την πιο «απειλητική» μορφή τής Αντζελίνα Τζολί, η οποία δείχνει να το διασκεδάζει με τις εκφράσεις που παίρνει, όμως, δεν έχει πού να πατήσει σεναριακά, στερημένη από αντίστοιχες ατάκες που θα πρόσφεραν πολλά χαιρέκακα χαμόγελα στους θεατές. Η Τζολί είναι μια star που καταλαμβάνει τη μεγάλη οθόνη με απίστευτη άνεση. Γνωρίζει το βλέμμα της, γνωρίζει πώς πρέπει να επιδείξει τις γωνίες του προσώπου της, σχεδόν σε μαγεύει με το «προσωπείο» που έχει σχεδιαστεί επάνω της, αλλά… δεν έχει στο στόμα της τα λόγια που θα έπρεπε να εξαπολύει στους εχθρούς της με μισητό κέφι. Όπως στη σκηνή της εισόδου στο βασιλικό κάστρο, που ενώ εντυπωσιάζει και τρομοκρατεί τους πάντες, η μόνη φράση που έχει για να ολοκληρώσει την entrance της είναι ένα… «Well, well…»!
Αυτή η πιο σκοτεινή πλευρά τής Μαλέφισεντ, μαζί με κάποιες σκηνές μαχών (με ζωντανά δέντρα που παραπέμπουν σε αντίστοιχες σεκάνς της σειράς του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»), θα «ζωντανέψουν» τις υπόλοιπες κατηγορίες των θεατών που αναζητούν λίγη δράση, κάμποσα μαγικά τρικ (ένα κοράκι που μεταμορφώνεται από άνθρωπο μέχρι και σε δράκο με το πρόσταγμα της ηρωίδας) και την πιο εφετζίδικη φαντασμαγορία. Τα περιλαμβάνει όλα αυτά το φιλμ, όμως, οι δόσεις δεν είναι τόσο χορταστικές και η απουσία ενός σκηνοθέτη πίσω από το project δηλώνει τον προφανή στόχο της Disney να ελέγχει τα πάντα. Ο Ρόμπερτ Στρόμπεργκ μπορεί να κατέχει δύο βραβεία Όσκαρ για το σκηνογραφικό του σχεδιασμό στο «Avatar» (2009) και την ντισνεϊκή «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» (2010), όμως, ως δημιουργός – σκηνοθέτης δε διαθέτει έμπνευση και όραμα, με το τελικό αποτέλεσμα να φέρνει περισσότερο στο νου τη «Χιονάτη και τον Κυνηγό» (2012), παραγωγή άλλου studio, παραδόξως! Εδώ αξίζουν και πολλά συγχαρητήρια στον Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ, το score τού οποίου εμψυχώνει ουσιαστικά τις καλύτερες στιγμές της ταινίας ή, σε κάποιες περιπτώσεις, γίνεται η κινητήρια δύναμή τους.
Το οικογενειακό κοινό, λοιπόν, θα θαυμάσει μια άψογη δουλειά υψηλού κόστους (τα λεφτά φαίνονται), οι πάντες θα γουστάρουν το ανέμελο joyride τής… ιπτάμενης (ώσπου να της κόψουν τα φτερά) Τζολί, οι αναγνώστες του κλασικού παραμυθιού θα απορήσουν με τις μεταλλάξεις της αρχικής πηγής και μια μερίδα θεατών θα πλήξει με το τόσο παιδιάρισμα που στερεί αρκετούς πόντους από το όλο εγχείρημα. Το ερώτημα είναι… πόση παραμύθα θέλεις να σου πουλήσει τούτο το έργο. Και η απάντηση δε σχετίζεται με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά με το ηλικιακό target group που θέτει η Disney. Λίγο άδικα, γιατί τα υλικά υπήρχαν…