του Νίκου Παλάτου

Στις αρχές της χρονιάς ξέσπασε στη Γαλλία μέγα σκάνδαλο εξαπάτησης ηλικιωμένων από εταιρεία κολοσσό που ειδικεύεται στην εκμετάλλευση οίκων ευγηρίας. Η διανομή της κωμωδίας του Τομά Γκιλού στις γαλλικές αίθουσες συνέπεσε με την έρευνα που διατάχθηκε επί των καταγγελιών, με τη σύμπτωση της παρόμοιας θεματολογίας να στρέφει (κάποια) ντόπια φώτα επάνω της. Για τα δικά μας σινεμά, τέτοια «τύχη» δεν υφίσταται. Γαλλικουργιά και υπομονή. Καλοκαίρι είναι, θα περάσει.

Εξαιτίας ατυχήματος, λόγω γκαντέμικης παρεξήγησης, ο ορφανός Μιλάν βρίσκεται κατηγορούμενος για απόπειρα ανθρωποκτονίας γηραιάς κυρίας. Χάρη στις δικηγορικές ικανότητες κολλητού από τα χρόνια του ορφανοτροφείου, σκαπουλάρει τη φυλακή μεν, οφείλει να εργαστεί πλάι στα γερόντια δε, τα οποία γενικά συμπαθεί από λίγο έως… καθόλου. Το γεγονός πως χρωστάει λεφτά σε αληταρά που τον απειλεί με άγριο ξύλο δεν τον βοηθά καθόλου να συγκεντρωθεί στην εργασία του, ενώ το ίδιο ισχύει και για τον κακοπροαίρετο Διευθυντή της πανσιόν, που όχι μόνο τον παίρνει με θεόστραβο μάτι, αλλά με δόλιες μεθόδους προσβλέπει στις περιουσίες των τροφίμων αντί να τους παρέχει την καλύτερη δυνατή φροντίδα. Ο Μιλάν θα αντιληφθεί τι παίζει και θα προσπαθήσει να βοηθήσει. Πρώτα, όμως, θα βοηθηθεί και ο ίδιος.

Με πεδίο δράσης παρόμοιο με τα américaine «Κορίτσια Κάποιας Ηλικίας» (2019) και με πνεύμα παρόμοιο του tricolore «Νέοι Είστε και Φαίνεσθε» (2018), η «Πανσιόν» προσπαθεί ν’ αντλήσει χιούμορ από τη σύγκρουση των διαφορετικών κόσμων που εξ ανάγκης έρχονται κοντά. Ο χύμα Μιλάν, που το μόνο που του αρέσει να κάνει είναι να παίζει PlayStation, θα βρεθεί στην άβολη θέση να πρέπει να συμπαραστέκεται σε ομάδα ηλικιωμένων, οι οποίοι δρώντας ως συμμορία κανονίζουν να του κάνουν τη ζωή δύσκολη, για να σπάσουν πλάκα μαζί του. Αστεία (τρόπος του λέγειν) με επισκέψεις στην τουαλέτα και προβλήματα από alzheimer πάνε κι έρχονται, όμως, κάπου στο βάθος ξεπροβάλει η καλή καρδιά και η συμπόνια αμφοτέρων των πλευρών. Η μοναξιά του ορφανοτροφείου δεν απέχει και πολύ από εκείνη του οίκου ευγηρίας, με τον Μιλάν και την παλιοπαρέα να το παίρνουν αλλιώς, άπαξ της συνειδητοποίησης του τι παίζει στην πανσίον «Les Mimosas».

Αν κάπου πρέπει να εντοπίσουμε το μεγάλο πρόβλημα που κάνει το φιλμ… αγέλαστο, αυτό βρίσκεται στον πρωταγωνιστή και σεναριογράφο Κεβ Αντάμς. Στην υποκριτική διαθέτει το χιουμοριστικό χάρισμα της ακακίας της ήμερης (πιο γνωστή ως… μιμόζα), ενώ στη συγγραφή οι ατάκες του άνετα θα έβρισκαν θέση στην οπίσθια όψη των αναλώσιμων φύλλων ημερολογίων τοίχου. Από το μπέρδεμα ανάμεσα στο iPad και το ακρωνύμιο EHPAD (που στη Γαλλία χρησιμοποιείται για τους οίκους ευγηρίας), μέχρι το τριπάρισμα με τα «ακίνδυνα» χάπια που τα γερόντια καταπίνουν, ο Αντάμς αποδεικνύει πως έχει αδικηθεί κατάφωρα από την ντόπια διανομή, η οποία όλα αυτά τα χρόνια έχει αγνοήσει τις ταινίες του, μιας και από τους υπόλοιπους μόνιμους Γάλλους «επισκέπτες» (ειδικά των θερινών μηνών…) δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα!

Το γηραιό έμπειρο καστ ό,τι μπορεί κάνει με βάση το σενάριο που έχει στη διάθεσή του, με τον πρώην πυγμάχο του Ζεράρ Ντεπαρντιέ να κερδίζει τη μερίδα του λέοντος σε ό,τι αφορά τα μαθήματα ζωής που αφιλοκερδώς προσφέρει στον χλεχλέ Μιλάν (Αντάμς). Το πλέον απίστευτο είναι πως η Μιλέν Ντεμονζό και η Λιλιάν Ροβέρ βαδίζουν ολοταχώς προς τα ενενήντα, κάτι που ουδόλως τους φαίνεται, καθώς εμφανίζονται τουλάχιστον ντούρες (και ελαφρώς…τραβηγμένες, ασφαλώς). Τα σεξουαλικά τύπου καλαμπούρια και η υποπλοκή που συνδυάζει άνοια με διάσημες σεξοβόμβες, υπονοούν πως τα Viagra μπορεί και να είναι άχρηστα για κάποια από τα μπαρμπάδια, όχι όμως η φροντίδα, η αγάπη και η ζεστασιά. «Help the aged / Don’t just put them in a home». Το έχουν πει και οι Pulp. Ο Κεβ Αντάμς θα διαφωνήσει τώρα;