της Βαρβάρας Κοντονή

Μεγάλου μήκους σκηνοθετικό και σεναριακό ντεμπούτο για τον Άγγλο ηθοποιό Τζέιμς Ντ’ Άρσι, το «Made in Italy» αποτελεί κλασική, δοκιμασμένη συνταγή, από αυτές που πετυχαίνεις (ακόμα;) κάτι βαρετά καλοκαιρινά μεσημέρια στην τηλεόραση το weekend, και που αφήνεις να παίζει ενώ εσύ λαγοκοιμάσαι ή μαγειρεύεις ή σιδερώνεις ή, τέλος πάντων, κάνεις κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον από τούτο εδώ το κινηματογραφικό αποτέλεσμα που (δεν) μας έλειπε. Ενδεχομένως το μοναδικό πραγματικά ενδιαφέρον αυτής της ταινίας να είναι το γεγονός πως δίπλα στον Λίαμ Νίσον θα δεις σε ρόλο γιόκα τον πραγματικό του υιό, Μάικλ Ρίτσαρντσον, ο οποίος βέβαια διαθέτει την ίδια ευφράδεια με τον… διακοσμητικό φίκο του σπιτιού σου! Κοινώς, ένα μήλο που έχει πέσει πολύ μακριά από τη μηλιά, δεδομένου πως ο νεαρός ηθοποιός δεν μοιάζει να μοιράζεται τίποτα κοινό με τον πατέρα του, ούτε σε επίπεδο ταλέντου, ούτε και σε επίπεδο γοητείας.

Ο Τζακ (Ρίτσαρντσον) εργάζεται σε μια gallery, η οποία πρόκειται να περάσει εξ ολοκλήρου στα χέρια της οικογένειας της (συντόμως) πρώην συζύγου του. Ο ίδιος, μην έχοντας χρήματα προκειμένου να διεκδικήσει την αγορά της, θα αποφασίσει να πουλήσει το παλιό αρχοντικό στην Ιταλία, ένα μεγαλοπρεπές σπίτι που κληρονόμησε κατά το ήμισυ μετά τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του. Το υπόλοιπο μισό ανήκει στον bohème καλλιτέχνη – ζωγράφο πατέρα του, Ρόμπερτ (Νίσον), ο οποίος ζει μόνιμα πια στην Αγγλία, έχοντας κόψει κάθε δεσμό με τον τόπο καταγωγής της νεκρής συζύγου του. Όταν οι δυο τους βρεθούν ξανά στο αρχοντικό, κάτω από τον μαγευτικό ήλιο της Τοσκάνης, οι αναμνήσεις μιας άλλης, χαρούμενης οικογενειακής ζωής θα τους κατακλύσουν, με τον Ρόμπερτ και τον Τζακ να επιχειρούν έναν ύστατο επαναπροσδιορισμό στη σχέση πατέρα – γιου.

Αρχικά, τούτο το φιλμ πλασάρεται ως «κωμωδία», γεγονός που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα, εκτός κι αν υπάρχει ακόμα κόσμος που γελάει με κάποιον που πέφτει κατά λάθος πάνω σε τραπέζια ή μέσα σε λίμνες, οπότε εκεί πάω πάσο. Γενικά, το ντεμπουτάρισμα του Ντ’ Άρσι στερείται ξεκάθαρης γοητείας, ακριβώς δηλαδή όπως και ο νεαρός πρωταγωνιστής του, αλλά υποθέτω πως αυτά παθαίνει κανείς όταν βολεύεται στο all-star-ιλίκι ενός και μόνο ηθοποιού, όπως γίνεται με την περίπτωση του Νίσον, που τουλάχιστον εδώ αποποιείται για λίγο την εικόνα του action hero χάριν ενός πιο συναισθηματικά πληθωρικού χαρακτήρα. Κατ’ αναλογία του Νίσον, βέβαια, την κατάσταση δεν βοηθά ούτε η τοποθεσία των γυρισμάτων, αφού καλή η Τοσκάνη και ο μεσογειακός ήλιος, όταν όμως στερείσαι ενός ουσιαστικού σεναρίου, τι να σου κάνουν και τα ωραία χρώματα των τοπίων; Από την άλλη, είναι ν’ αναρωτιέσαι πόσα στερεότυπα του είδους μπορούν να χωρέσουν σε μια ταινία και η απάντηση είναι… πολλά, μιας που το «Made in Italy» είναι μια βαθιά κλισεδιάρικη περίπτωση, σε βαθμό που μπορείς πανεύκολα να μαντέψεις την κάθε επόμενη κίνηση των χαρακτήρων, αρκεί να έχεις παρακολουθήσει μπόλικη μέτρια τηλεόραση ανά τα χρόνια.

Οτιδήποτε περιμένεις να συμβεί εδώ… πράγματι συμβαίνει, με το σενάριο να υπακούει απόλυτα στα patterns κανόνων του ευκολοχώνευτου χιούμορ και του μονοδιάστατου οικογενειακού τραύματος, με τους ηθοποιούς να παραμένουν διεκπεραιωτικοί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, γεγονός που δεν προκαλεί καμία εντύπωση, αφού με το ζόρι θα καταφέρεις να διατηρήσεις την προσοχή σου στα όποια τεκταινόμενα (λέμε τώρα). Η σκηνοθετική προσέγγιση του Ντ’ Άρσι δεν διαθέτει τίποτα το πραγματικά ξεχωριστό, είναι όμως τουλάχιστον υποφερτή, σε αντίθεση με το σενάριο που παραμένει το μεγαλύτερο πρόβλημα, δίχως να ξεφεύγει στιγμή από τη συρραφή δραματικών τσιτάτων και άνοστων συγκρουσιακών στιγμών που δεν έχουν σκοπό να εξελίξουν την πλοκή, παρά μόνο να σκιαγραφήσουν ένα backstory που δεν ενδιαφέρει, ιδιαίτερα όταν τα όσα διαδραματίζονται στο παρόν είναι τόσο αφημένα στη τύχη τους που (σύντομα) παύουν να σε αφορούν. Σε ερμηνευτικό επίπεδο, οι μοναδικές τίμιες παρουσίες είναι αυτές του Λίαμ Νίσον και της Λίντσεϊ Ντάνκαν (σε ρόλο ιδιόρρυθμης μεσίτριας), κατά τα άλλα ας πούμε πως αν ο Ρίτσαρντσον δεν ήταν γιος του Νίσον, δεν υπήρχε ποτέ καμία περίπτωση να γίνει ηθοποιός, πολύ απλά γιατί… εγώ κι εσύ που διαβάζεις τούτο το κείμενο παίζει να είμαστε καλύτεροι στην υποκριτική απ’ αυτό εδώ το πράγμα! Στα bonus και η παρουσία της νεαρής Βαλέρια Μπιλέλο, η οποία καθιστά την αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη εγχώρια Μέριλ Στριπ! Κανένα έλεος.