του Ηλία Φραγκούλη

«Παγιδευμένο» ακόμη στο… φυσικό του περιβάλλον, το κουαρτέτο των ηρώων της «Μαδαγασκάρης» εξακολουθεί να νοιώθει την αφρικανική ζούγκλα σα… φυλακή και να ονειρεύεται το ζωολογικό κήπο της Νέας Υόρκης (απ’ όπου είχε αποδράσει) σαν το «σπίτι» του! Για έναν ενήλικα, η ατάκα του Άλεξ («It’s not the real thing…») μπορεί ν’ ακουστεί λίγο τρομακτική, καθώς το λιοντάρι απαρνιέται το δώρο γενεθλίων του, ένα ομοίωμα του «σπιτιού» που το… ζώο αντιλαμβάνεται ως την αληθινή κατοικία του. Ναι, ο παιδαγωγικός χαρακτήρας της animated ταινίας έχει πάει περίπατο, ειδικά στις παραγωγές της DreamWorks, όπου το μόνο ζητούμενο είναι η εισπρακτική επιτυχία, η οποία θα φέρει μαζί της το franchise και τη σωρεία από sequels. Με αυτή τη λογική, τα «άγρια» ζώα της «Μαδαγασκάρης» ανήκουν στα… κάγκελα του ζωολογικού κήπου τους, στον οποίο θα επιδιώξουν να φτάσουν χρησιμοποιώντας ως κρυψώνα και μεταφορικό μέσο μαζί ένα… τσίρκο που βρίσκεται σε περιοδεία! Τελικά, το μόνο πράγμα που δεν βλέπουμε σε τούτο το φιλμ είναι να γίνονται και παρεάκι με ταριχευτή…

Ένα ανήλικο παιδάκι, το αυτονόητο και… αληθινό target group της ταινίας, ούτε έχει την ικανότητα να διαβάσει αυτή την κριτική, ούτε και πρόκειται να μπει σε τέτοιου τύπου προβληματισμούς. Οι γονείς, ίσως, θα έπρεπε, αλλά ούτε που πρόκειται να τολμήσουν να αρνηθούν την απαίτηση να συνοδεύσουν τους… πελάτες σε ένα χορταστικό σε δράση και 3D θέαμα, το οποίο αντιστοιχεί σε επίδειξη φαντασμαγορίας με πυροτεχνήματα (βλέπε και το φινάλε, άλλωστε…). Το ακόμη πιο ατυχές για τους ενήλικες συνοδούς είναι η παντελής απουσία του χιούμορ από γκαγκ, έτσι ώστε να έχεις να θυμάσαι και να γελάς με κάτι (όπως συνέβαινε με τα κατορθώματα των πιγκουίνων παλιότερα). Ο «αυτόματος πιλότος» έχει αναλάβει τη διεκπεραίωση εκτέλεσης του φιλμ, που επιδεικνύει απλά περισσότερες «κασκάντες» καταδίωξης, χάρη στη νεοφερμένη και ατρόμητη Σαντέλ ΝτιΜπουά (ελαφρώς ανατριχιαστική η σεκάνς της μίμησης της Πιάφ), ενός θηλυκού μπόγια που έχει βαλθεί ν’ αποκτήσει εκείνη τη λιονταροκεφαλή για να ολοκληρώσει τη συλλογή της, με πιο στενάχωρα άστοχη υποπλοκή το φλερτ του ψωνισμένου λεμούριου με αρκουδίτσα του τσίρκου που δεν αποχωρίζεται ποτέ το ποδηλατάκι της (η ψυχανάλυση σου κλείνει το μάτι για μελλοντικά sessions, μικρό μου θυματάκι…). Η ανθρωπότητα θα ανακουφιζόταν αν δεν υπήρχε και άλλη συνέχεια. Αλλά, αμφιβάλλω.