του Νίκου Παλάτου

Η έξοδος τούτης της κωμωδίας στις ελληνικές αίθουσες μοιάζει με… κακόγουστη φάρσα που δένει ασορτί με το περιεχόμενο του προϊόντος. Προγραμματισμένη να προβληθεί κατά τη διάρκεια της περσινής καλοκαιρινής σεζόν (με την αφίσα της, μάλιστα, να κοσμεί τις βιτρίνες κάποιων θερινών κινηματογράφων), ίσως δεν είχε κριθεί κατάλληλη ώστε να αναμετρηθεί με τα… μεγαθήρια του είδους τότε (γέλια και κλάματα μαζί), οπότε για να μη χάσουμε την ευκαιρία να δούμε μια γαλλικουργιά που στην πατρίδα της διανεμήθηκε τον χειμώνα του 2016 (ούτε δύο χρόνια δεν έχουν περάσει, μωρέ…), τρυπώνει από τη χαραμάδα την ύστατη ώρα στον τρέχοντα προγραμματισμό, δια την «απόλαυση» του φιλοθεάμονος κοινού.

Μετά από γαμήλια πρόταση επιπέδου στουντιακής υπερπαραγωγής σε γραφικό σοκάκι του Παρισιού, η χορογραφία της οποίας έχει κάτι από Βαγγέλη Σειληνό, ο πτωχός (με την πλήρη έννοια του όρου) Ζουλιάν δηλώνει στην πανευτυχή μέλλουσα σύζυγό του, Εύα, πως ήρθε επιτέλους η ώρα να συναντήσει την οικογένειά της. Εκείνη, αν και σαστίζει αρχικά, δέχεται την πρότασή του, με το ζεύγος να ξεκινά για το όμορφο τουριστικό θέρετρο Ιλ ντε Ρε, όπου διαμένουν οι γονείς εκείνης. Η άφιξή τους ξετυλίγει ένα κουβάρι ψεμάτων και παρεξηγήσεων, που θα κάνουν το ρομαντικό (υποτίθεται) ταξίδι τους να πάρει μια μάλλον άβολη και δυσάρεστη τροπή, η οποία θα δοκιμάσει τη σχέση τους (αλλά και τα νεύρα των θεατών που θα μπουν στον κόπο να παρακολουθήσουν τις περιπέτειές τους). Η ονειροπαρμένη μάνα, ο ανταγωνιστικός μπαμπάς, ο με συζυγικά κι οικονομικά προβλήματα αδελφός, ο χήρος γείτονας και μια έχουσα καλλιτεχνικές ανησυχίες οικογενειακή φίλη, που για κάποιον σταθερά αδιευκρίνιστο λόγο βρίσκεται πάντα εκεί, θα κάνουν τον Ζουλιάν να έχει σοβαρές αμφιβολίες για τη χρησιμότητα του ταξιδιού αυτού.

Όταν το πιο έξυπνο κωμικό «εύρημα» είναι τα δήθεν καρδιακά επεισόδια που παθαίνει ο μπαγαμπόντης πατέρας για να δοκιμάσει την ταχύτητα ανταπόκρισης των οικείων του προ του απευκταίου, καταλαβαίνει κανείς πως η άτυπη έναρξη του θερινού προγράμματος των «ευχάριστων κωμωδιών για όλη την οικογένεια» γίνεται με έναν άκρως δραματικό (#diplhs) τρόπο. Η σεκάνς «αμερικανιάς» με το ξεκατίνιασμα σε δημόσιο χώρο αποδεικνύει πως οι Γάλλοι δεν το έχουν (με τίποτα!) στο κανιβαλιστικό χιούμορ, ενώ η αντιμετώπιση του Ζουλιάν από τους γονείς της Εύα, καθώς και το μίσος του αδελφού της προς αυτόν, εξαιτίας κυρίως της ηθελημένα λανθασμένης εντύπωσης που έχει δώσει εκείνη για το καμάρι της, έχει κάτι από τον «Γαμπρό της Συμφοράς» (2000), εάν αυτός… δεν διέθετε ούτε ένα αστείο της προκοπής. Πέραν, δε, του προφανούς λόγου που έχει να κάνει με την τέρψη του ανδρικού κοινού, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά για το τι ακριβώς είχε στο μυαλό ο εκ των τριών σεναριογράφων που έγραψε τον ρόλο της Γερμανίδας babysitter που δεν μιλά γρι γαλλικά, αλλά για κάποιον λόγο εργάζεται στην πολυτελή οικία της οικογένειας της νύφης… απλά περιφερόμενη, μιας και η παρουσία της ουδεμία σημασία έχει για την υπόθεση. Το αναφέρουμε αυτό, διότι το trailer της ταινίας αφήνει τη βεβαιότητα πως τούτη η κομεντί αποτελεί μια γαλλική παραλλαγή της κωμωδίας του Αλέκου Σακελλάριου «Όλοι οι Άνδρες Είναι Ίδιοι» (1966) με την Άννα Φόνσου σε ρόλο γυναίκας πειρασμού εκεί. Στην προκειμένη, η όποια σχέση εξαντλείται στο… μοντάζ του υλικού προώθησης.

Βλέποντας στους τίτλους αρχής το όνομα του Ντανί Μπουν (εκτελεί καθήκοντα παραγωγού), θα σου μπουν ψύλλοι στ’ αυτιά για αυτό που θα επακολουθήσει. Οι… προσδοκίες στο τέλος δικαιώνονται, αν και ο Μπουν αδίκησε τον εαυτό του που δεν έπαιξε ο ίδιος ή που δεν σκηνοθέτησε έστω, κάνοντας χώρο εδώ στη δική του ανακάλυψη (από την εποχή του «Έρχονται οι Βόρειοι» του 2008) ονόματι Ζερόμ Κομαντέρ, να κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο (εάν αυτό το πράγμα αποκαλείται σκηνοθεσία σε κάποια χώρα του πολιτισμένου δυτικού κόσμου…). Καλό κινηματογραφικό καλοκαίρι να έχουμε, παιδιά, με το δεξί…