ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ (2015)
(LOS HEROES DEL MAL)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Θόε Μπεριατούα
- ΚΑΣΤ: Χόρχε Κλεμέντε, Μπεατρίθ Μεδίνα, Εμίλιο Παλάθιος
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 98'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE
Στην αρχή της σχολικής χρονιάς, δύο αγόρια κι ένα κορίτσι βάζουν στόχο να αποφύγουν με κάθε τρόπο τον χαρακτηρισμό του «απόκληρου». Κι όταν λέμε «με κάθε τρόπο», εννοούμε πραγματικά με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα κι αν αυτός περιλαμβάνει ανθρώπινο αίμα.
Οι «Ήρωες του Κακού» ξεκινούν αρκετά ανορθόδοξα, προσπαθώντας να ανατρέψουν τα στερεότυπα που περιβάλλουν συνήθως τις ταινίες ενηλικίωσης. Η ταινία είναι αναπολογητική προς τη χρήση βίας, αποφεύγει να ωραιοποιήσει τους πρωταγωνιστές της – αντιθέτως, τους παρουσιάζει μάλλον απροκάλυπτα αντιπαθητικούς, τους στερεί τα κλισαρισμένα κίνητρα αντικοινωνικής συμπεριφοράς και τους βάζει να αναγνωρίζουν και οι ίδιοι τις τυπικές εφηβικές κατηγοριοποιήσεις, στον μόνιμο αγώνα τους ενάντια στο καταστροφικό μοίρασμα των ρόλων που συμβαίνει στην αρχή κάθε σχολικού έτους. Και, όντως, στους «Ήρωες του Κακού» θα βρει κανείς και τους απόκληρους, και τον bully του σχολείου, και την ωραία της τάξης, και το χοντρό φοβισμένο παιδί (η θεατρική τοποθέτηση δε της τάξης στην εναρκτήρια σκηνή μοιάζει να κλείνει το μάτι σε αυτή τη… διανομή). Ο τρόπος, όμως, που αυτοί οι ρόλοι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους γρήγορα επαναπροσδιορίζεται, η ισορροπία των δυνάμεων αλλάζει και η έκρηξη της βίας (η οποία προσφέρει μερικές ειλικρινά άβολες στιγμές με την ψυχρή και μηδενιστική αποτύπωσή της) αποκαλύπτει πως η διαδρομή δεν πρόκειται να ακολουθήσει τη συνηθισμένη πορεία της.
Το ερωτικό τρίγωνο που δημιουργείται ρίχνει μερικές φευγαλέες ματιές προς «Ζυλ και Τζιμ» μεριά, το κάνει όμως μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα τού Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια, το όνομα του οποίου δεν προκαλεί την έκπληξη στα credits των παραγωγών. Υπάρχει μια φονική ειρωνεία στην προσέγγιση της όλης αφήγησης και μια υπόγεια υστερία στην αντιμετώπιση των καταστάσεων που τοποθετεί το φιλμ μακριά από το σύμπαν των «Kids» και περισσότερο κοντά στη νοοτροπία ενός σύγχρονου «Κουρδιστού Πορτοκαλιού» (με μια πιο μακρινή χρονολογικά αλλά σαφή συγγένεια και με τον «Επαναστάτη Χωρίς Αιτία»), αγνοώντας οποιαδήποτε κοινωνική επιρροή ή ουσιαστική κριτική του σύγχρονου κόσμου. Οι ενήλικες στην ταινία του Θόε Μπεριατούα είναι σχεδόν ολοκληρωτικά απόντες και η παρουσία τους εκπροσωπείται μόνο από αντιπαθείς καρικατούρες της κοινωνίας (η σκύλα δασκάλα, η βρομόστομη πόρνη κτλ). Σε αυτόν τον κόσμο απόντων, η τριπλέτα αυτών των νεαρών «Ηρώων» καλείται να βρει τη θέση της, ματώνοντας κυριολεκτικά όποιον βρεθεί στη μέση των σχεδίων της και ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό. Είναι μια γενναία προσέγγιση που λειτουργεί μέχρι ενός σημείου γιατί καταφέρνει να σοκάρει και να προκαλέσει την έκπληξη – όμως αναπόφευκτα, στη μέση τής διαδρομής, έρχεται το «αλλά» που ανακόπτει την αρχική φόρα.
Και αυτό συμβαίνει γιατί από τη μέση και μετά, ο Μπεριατούα αρχίζει να προβληματίζεται σχετικά με την ηθική (ή την απουσία της) των ηρώων του, βάζοντας τόσο τους ίδιους όσο και τον θεατή στη θέση του κριτή. Ταυτόχρονα, αρχίζει να υποκύπτει στα στερεότυπα που επιμελώς αρχικά απέφευγε και να προσπαθεί να προσδώσει εξήγηση σε όλη αυτή τη συμπεριφορά με απλοϊκό τρόπο. Οι ερμηνείες των νεαρών πρωταγωνιστών παραμένουν γεμάτες ενέργεια, όμως δεν διατηρούν πλέον την αιχμηρή τους προσέγγιση και αρχίζουν να «στρογγυλεύουν» αλλάζοντας εύκολα τους θύτες σε θύματα, παρά το γεγονός ότι στην αρχή η γραμμή διαχωρισμού μεταξύ των εννοιών παρέμενε επιτυχημένα θολή. Στο τέλος, δε, το φιλμ προσπαθεί να διατυπώσει τη θέση του ακόμα πιο σαφώς, βάζοντας τους ίδιους τους χαρακτήρες να ομολογούν ρητά τους λόγους για τους οποίους έκαναν ό,τι έκαναν. Είναι μια ιδιαίτερα «εύκολη» λύση μιας αρχικά πολύπλοκης αποτύπωσης και αυτό δεν μπορεί να μην προκαλέσει μια υπολογίσιμη απογοήτευση. Η ένταση των υπόλοιπων σκηνών, ωστόσο, η απρόσμενη χρήση της κλασικής μουσικής και η μακάβρια αίσθηση του χιούμορ καταγράφονται στα δυνατά σημεία αυτής της νέας φωνής του ισπανόφωνου σινεμά. Αν μπορούσε μόνο να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο μέχρι τέλους…
