του Άγγελου Μαύρου

Έχει, με δύο μόλις feature «τέκνα», αναθρέψει εαυτήν στη σημαντικότερη Ευρωπαία σκηνοθέτιδα η Ελβετίδα auteur του «Home»; C’ est possible και το σπουδαιότερο: αγκαλιάζοντας με πείσμα το αξιοθέατο περιθώριο (τώρα λιγότερο ιλαρά, στυλιζαρισμένα και στις υπώρειες των σαλέ) τής απατηλά «άσπιλης» πατρίδας της. Σα lift που πάει τους αδερφούς Νταρντέν σε πίστα πρώιμου Ζονκά, η νέα της, εδώ κολοβή οικογενειακή, σπουδή «είναι» εν ανάγκη και σχέσης σε δοκιμασία και καμπή, σκαρφαλώνει υψομετρικά τις χαράδρες τού ταξικού και «Η Διάπλασις των Παίδων» διακυβεύματός της ως «Έγκλημα και Τιμωρία», βιοπαλαιστικό πορτρέτο ριζών αίματος, οι οποίες, όπως σχεδόν τα πάντα, πια, πωλούνται και αγοράζονται – ή υφαρπάζονται εν τη ελλείψει τους.

«Κανείς δεν ενδιαφέρεται εκεί πάνω. Θα πάρουν άλλα», δικαιολογείται για το Survivor «απαλλοτρίωσης» τού προνομιούχου, σε αναψυχή εσμού θυμάτων του (εκλογικεύοντας ενήλικα) αυτός ο γαλλόφωνος, Αλπικός post ντικενσιανός, που μεταπωλεί τα λάφυρά του στην κωμόπολή του στην κοιλάδα «κάτω», σε συνομηλίκους και στην εργατιά – τους «δούλους» των σε διακοπές πλουσίων, ένα μόνο απ’ τα ψυχολογικά ξέφωτα εδώ. Το πιο εντυπωσιακό: βαρίδι στο μοναδικό δικό του άνθρωπο, ο μικρός κάποιο βράδυ θα εξασφαλίσει την αγάπη της με αντίτιμο ό,τι έχει καβατζώσει σε ευρώ – κι αυτή δε θα αργήσει να του ξεπληρώσει το «έξοδο».

Είναι η σκηνή (μαζί με την αγγιχτική υποπλοκή του πλησιάσματος τουρίστριας, της κηδεμόνα – ευσεβούς πόθου του) που κάνει το surprise κλου συγγενικού δεσμού μετά τα μισά να σκάει αιφνίδια ευχάριστα σα χιονόμπαλα στα μούτρα σου. Και αν αυτό το τελευταίο δεν οξυγονώνει επαρκώς το αμοιβαία ενηλικιωτικό «ως εδώ ήταν» πρανές δραματουργίας (η χειμερινή σεζόν τελειώνει, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, ένα clin d’oeil στα κλεμανικά «Απαγορευμένα Παιχνίδια» διασταυρώνει και χωρίζει – ή ενώνει; – εφεξής το εκκρεμές στον αέρα οικείου ντούο), υπάρχουν η Σεντού, που σπάει με αθόρυβο πάταγο τον πάγο που θεωρούνταν ότι «έπιανε» η μάσκα της ως σήμερα, κι ο μπόμπιρας Μοτέ Κλάιν, για τον οποίο συγκεκριμένα γράφτηκε η ταινία, που… κλέβει στην ψύχρα σχεδόν όλες τις σκηνές του.

Την οπτική κατάβαση πλαγιάς εξασφαλίζει η Ανιές Γκοντάρ με σλάλομ ανάμεσα στα πανοραμίκ βουνού νιφάδων ή ντελούξ habitat (αντιδιεσταλμένα με το σκυθρωπό έξω ή τις εργατικές κατοικίες μιας πεδινής, ημιβιομηχανικής ζώνης) και τα φορητά «ενώπιος ενωπίω» στη ζούλα χώρων. Αυτό το γλίστρημα, γύρω από τις περιστασιακές «ηλεκτρικές» μουσικές σημαίες του Τζον (δες Πι Τζέι Χάρβεϊ) Πάρις, συνενώνει θραύσματα ύπαρξης για το big picture ματαιώσεων και νευρώσεων του ζεύγους, που ανεβαίνει το λευκό του Γολγοθά. Μαζί και συ. Αλληγορία – γρανιτένιο παίγνιο ασφάλτου σαν το «Home» ή κορυφογραμμή πάντα δε βλέπει «Η Αδελφή Μου», αλλά άνθρωπός σου είναι και νιώθεται κοντά, πραγματικά. Νομίζω ότι δε βρίσκεις τώρα γύρω σου πιο magnifique τελεφερίκ…