της Βαρβάρας Κοντονή

Νέα ταινία για τον Μίτσελ Φράνκο, ο οποίος μετά το συναισθηματικά σοκαριστικό «Μετά τη Λουτσία» και το πιο πρόσφατο και αρκούντως εξοντωτικό «Το Χρονικό μιας Αθωότητας» καταπιάνεται (φαινομενικά) με τις θεματικές της εφηβικής εγκυμοσύνης και των παράγωγων σχέσεων μάνας – κόρης, μόνο για να καταλήξει στην πορεία με ένα φιλμ για το τυφλό μητρικό ένστικτο και την υποβόσκουσα ζήλεια μεταξύ των συγγενών θηλυκών, υπό το πρίσμα ενός νεογέννητου παιδιού και ενός χαρακτήρα που εξυπηρετεί σχηματικά τις ανάγκες τού άβουλου αρσενικού «ζιγκολό». Φέξε μου και γλίστρησα, δηλαδή.

Με τον Φράνκο να υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία, το «Η Κόρη της Απρίλ» ξεκινά ως ένα ακόμη οικογενειακό δράμα καταστάσεων, συστήνοντας τους πρωταγωνιστές ως άτομα της διπλανής πόρτας, σχεδόν χωρίς κανένα γνώρισμα που να τα καθιστά πραγματικά ξεχωριστές και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, ενδεχομένως επειδή ο Μεξικανός δημιουργός μοιάζει να παραγνωρίζει κάπου τις συγγραφικές του ικανότητες στην ανάπτυξη μιας κάποιας πιστευτής generic πλοκής, γεγονός που γίνεται σύντομα σαφές όταν το σενάριο καταλήγει να αγγίζει τα όρια της… MILF φαιδρότητας!

Η Βαλέρια (Μπεσερίλ) είναι 17 ετών και έγκυος. Ζώντας μαζί με τη μεγαλύτερη ετεροθαλή αδελφή της, Κλάρα (Λαρέκι), επιδίδεται σε καθημερινές, φωναχτές σεξουαλικές περιπτύξεις με τον αφόρητα ανώριμο γκόμενό της και πατέρα του παιδιού της, Ματέο (Αρισόν), υπό το άγρυπνο αυτί της δεύτερης, η οποία την ίδια στιγμή ετοιμάζει το πρωινό στο διπλανό δωμάτιο. Προβληματισμένη για την κατάσταση της μικρότερής της αδελφής, η Κλάρα θα αποφασίσει να ζητήσει τη βοήθεια της μητέρας τους, Απρίλ (Σουάρεθ), μιας γοητευτικής γυναίκας με φλογερό ταμπεραμέντο. Η Απρίλ θα καταφτάσει στο σπίτι με ανανεωμένο ενδιαφέρον μικρο-γιαγιάς, σκοπεύοντας να βοηθήσει την κόρη της κατά την πρώτη και ομολογουμένως δύσκολη περίοδο προσαρμογής με το μωρό. Τα πράγματα, φυσικά, θα εκτραχυνθούν όταν οι πραγματικοί σκοποί τής Απρίλ αποκαλυφθούν, φέρνοντας τη Βαλέρια σε θέση άμυνας, σε μια προσπάθεια να προστατέψει το νεογέννητο μωρό της από την παράλογη συμπεριφορά της μητέρας της.

Δύσκολα βγάζει κανείς νόημα από τα όσα ακραία εκτυλίσσονται για κάτι περισσότερο από μιάμιση ώρα επί της μεγάλης οθόνης, με τον Φράνκο να «καρφώνει» την κάμερά του στο έδαφος, στατική και πανταχού παρούσα, με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις πλάνων που κάπως πάνε να «αναπνεύσουν», κινούμενα μέσα σε μια κινηματογραφική απεικόνιση που θέλει να σου θυμίσει Χάνεκε. Τούτη η ταινία είναι ο γονικός παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο, ουδέποτε δικαιολογημένος από ένα υποτυπώδες αφήγημα σύνδεσης με το παρελθόν ή έστω μια εσκεμμένα πιο σκοτεινή απόδοση της μητρότητας όπως συνηθίζεται άλλωστε τα τελευταία χρόνια στο σινεμά τού ψυχολογικού τρόμου. Όχι, «Η Κόρη της Απρίλ» είναι ένα αποπροσανατολισμένο οικογενειακό δράμα wannabe «σινεφίλ» καταβολών που επιχειρεί να πείσει το κοινό πως αποτελεί κάτι το σεναριακά πρωτότυπο στην απόδοσή του, ένα έργο που σκιαγραφεί την ιδιάζουσα σχέση μητέρας – κόρης, καθώς και το κληροδοτημένο από γενιά σε γενιά μητρικό φίλτρο που οπωσδήποτε οφείλει να διαθέτει κάθε γυναίκα η οποία σέβεται τον εαυτό της. Πρακτικά, η ταινία δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω, ας είναι καλά γι’ αυτό το ανεκδιήγητο σενάριο του Φράνκο που λες και απεχθάνεται τους ίδιους του τους ήρωες, τόσο αλλοπρόσαλλο και στερούμενο οποιασδήποτε απτής λογικής, που αν πιάσεις τον εαυτό σου να σκάει στα γέλια… εμείς δεν θα σε κατακρίνουμε.

Υπάρχει κάτι το υπερβολικά επιτηδευμένο στην ταινία του Φράνκο, σαν να προσπαθεί να περιορίσει την έλλειψη έμπνευσης με μια σκηνοθετική οδηγία – μανιέρα τύπου «βαριά κουλτούρα», προκειμένου να καλύψει ένα σενάριο που ποτέ και για κανέναν λόγο δεν μπορείς να πάρεις πραγματικά στα σοβαρά. Ακόμα και υπό το βάρος της φεστιβαλικά προσανατολισμένης κινηματογράφησης του Ιβ Κέιπ, οι αδυναμίες τούτου του φιλμ είναι δεδομένες, χαντακώνοντας έτσι τις όποιες προσπάθειες των ηθοποιών να φέρουν κάτι δικό τους στην αστεία τούτη υπόθεση, με αποκορύφωμα την έρμη την Έμμα Σουάρεθ, που από υποβλητική αλμοδοβαρική μάνα καταλήγει εδώ σε ρόλο αντροτραγανίστρας Μήδειας από τα… (γνωστή γερμανική αλυσίδα καταστημάτων, αντιλαμβάνεσαι). Η όποια απόπειρα για εμβάθυνση σε επίπεδο μυθολογικών προεκτάσεων του συνδρόμου που καταλαμβάνει την ηρωίδα της δεν χωρά με τίποτα εδώ, αφού ούτε ο απαραίτητος χρόνος δίνεται για την κατανόηση των εκ προοιμίου προβλημάτων που έχουν καταστρέψει τη σχέση των πρωταγωνιστριών (μιλάμε για μάνα και κόρη εδώ, όχι για τίποτα τυχαίες φίλες), ούτε φυσικά και το συμπεριφορικό πορτρέτο των ηρώων μπορεί να ενταχθεί εύκολα (ή χωρίς ειρωνικό ανασήκωμα φρυδιού) μέσα σε ένα ρεαλιστικό περιβάλλον, εκτός κι αν όλο αυτό είναι τελικά μια μεγάλη πλάκα του Φράνκο για την οριστική και εν γένει αμετάκλητη αποξένωση των ανθρώπων στη σύγχρονη κοινωνία. Εντάξει, μεταξύ μας, ούτε αυτό είναι, απλά είπα να δώσω το δικαίωμα της αμφιβολίας στο όραμα του δημιουργού μπας και καταφέρει να δει κάποιος την «Κόρη της Απρίλ» αδιαφορώντας για το τεράστιο #wtf του θέματος.