του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σιλβί Τεστί, μιας από τις καλές Γαλλίδες ηθοποιούς, πάσχει από τα συνηθισμένα ελαττώματα των ταινιών που πρωτοσκηνοθετούν ηθοποιοί. Το κυριότερο είναι ότι βασίζονται σ’ αυτά που ξέρουν, δηλαδή τους ηθοποιούς. Έτσι κι εδώ, η Τεστί γραπώνεται από τη Ζιλιέτ Μπινός, χωρίς μάλιστα να μπορεί να την ελέγξει απολύτως.

Το τέχνασμα της ««μαγικής» μετάβασης από μια ηλικία σε άλλη, από ένα σώμα σε ένα άλλο, είναι από τα πιο συνηθισμένα – και κουρασμένα – στο αμερικανικό σινεμά, όπου συνήθως χρησιμοποιείται σε κωμωδίες όπως το «Big» και το «Freaky Friday». Εδώ, στη «Ζωή Mιας Άλλης», η έμφαση πέφτει στο δράμα, αν και τα κωμικά στοιχεία δεν αποκλείονται.

Η Μπινός- Μαρί, μετά το πρώτο σοκ της διαπίστωσης ότι έχει πατήσει τα σαράντα, ανακαλύπτει μία προς μία τις αλλαγές στη ζωή της που δεν είχε προλάβει καν να φανταστεί. Είναι μητέρα ενός αγοριού, έχει γίνει επιτυχημένη και σκληρή επιχειρηματίας, έχει εραστή, αλλά εντυπωσιάζεται από το γεγονός ότι έχουμε ευρώ και ότι πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον! Σε όλο αυτό το κομμάτι η Μπινός παίζει με μια κωμική υπερβολή που αγγίζει, αλλά δεν ξεπερνάει το όριο.

Αργότερα οι τόνοι θα πέσουν, όταν θα βγει μπροστά η ιστορία του ζευγαριού, όμως, η ιστορία δε λειτουργεί όσο ισχυρά θα ήθελε ενδεχομένως η Τεστί. Ο χαρακτήρας του Πολ, του συζύγου, είναι απόμακρος και ως ήρωας αλλά και στο σενάριο και η υποτονική ερμηνεία του Ματιέ Κασοβίτς δε βελτιώνει τα πράγματα.

Ο στόχος της «Ζωής Μιας Άλλης», που βασίζεται στο μυθιστόρημα της Φρεντερίκ Ντεγκέλ, είναι προφανής. Θέλει να είναι μια αλληγορία για την κόπωση στις ανθρώπινες σχέσεις, για τη ρουτίνα που ξεφτίζει την επαφή μέσα σε ένα ζευγάρι και μας αναγκάζει να εγκαταλείψουμε τον αισιόδοξο ξένοιαστο εαυτό μας. Υπάρχουν πολλά θέματα ανοιχτά πίσω από αυτό το ζήτημα, όμως, η ταινία της Τεστί μένει απλώς σε μια επιφάνεια, η οποία σε καθαρά κινηματογραφικό – τεχνικό επίπεδο, δεν είναι και πολύ καλά οργανωμένη.