του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Σε κολομβιανή παραγωγή υπογράφει την πρώτη του σκηνοθεσία ο Γουίλιαμ Βέγκα, είναι, όμως, γεννημένος και σπουδασμένος στην Αμερική. Στο «Εγκλημα στη Λίμνη», η επάρκειά του φαίνεται ξεκάθαρα στη σιγουριά με την οποία καδράρει, αλλά και στην εντυπωσιακή φωτογραφία. Σε ό,τι αφορά την ιστορία και τη δραματουργική επεξεργασία, ωστόσο, ο Βέγκα δείχνει ακόμη να ψάχνεται και να είναι βαθιά επηρεασμένος από το arthouse σινεμά, που λίγο – πολύ αδιαφορεί για τη σαφήνεια και τις λεπτομέρειες στην πλοκή.

Η 19χρονη Αλίσια φτάνει στο ετοιμόρροπο παραλίμνιο πανδοχείο του θείου της. Οι γονείς της έχουν σκοτωθεί. Σε κάποιον πόλεμο. Δε μαθαίνουμε λεπτομέρειες. Ο θείος της έχει χάσει την επαφή με τον αδελφό του για χρόνια. Δε μαθαίνουμε και πάλι γιατί. Δίνει, όμως, καταφύγιο στην Αλίσια, η οποία δουλεύει μαζί με την καχύποπτη οικονόμο στην επισκευή των διαλυμένων πατωμάτων και της τρύπιας στέγης. Ένας βαρκάρης είναι ο δεσμός με τον έξω κόσμο, ενώ όταν γυρίσει και ο ξάδελφός της, η Αλίσια θα γίνει κατά έναν τρόπο και αντίκειμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης, καθώς τόσο ο θείος, όσο και ο ξάδελφος την κρυφοκοιτάζουν όταν κοιμάται ή όταν υπνοβατεί τη νύχτα.

Δεν μπορείς να απορρίψεις τη δουλειά του Βέγκα, καθώς η κινηματογράφηση της ταινίας είναι εξαιρετικά όμορφη και η παρουσία της Αλίσια είναι αρκετά ρεαλιστική μέσα σε ένα περιβάλλον ποιητικού κινηματογράφου. Ο Βέγκα, όμως, πέρα από τα μαθήματα… ταρκοφσκικού σινεμά, οφείλει στην επόμενη ταινία του να μην αδιαφορεί και για τη λογική και λιγότερο ελλειπτική αφήγηση.