του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ένα σενάριο που ασχολείται με την ψυχική ασθένεια μπορεί να πάρει πολύ στραβό δρόμο, είτε προς τη χοντροκομμένη κωμωδία είτε προς το ξεδιάντροπο δράμα. Με την «Τρελή Χαρά», όμως, ο Πάολο Βιρτζί καταφέρνει και βρίσκει τον σωστό τόνο ακόμη και στα πιο «επικίνδυνα» σημεία της εξίσου χαριτωμένης και συγκινητικής ιστορίας του και να καθοδηγήσει εξαιρετικά δύο πολύ δυνατές ερμηνείες από τη Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι και τη Μικαέλα Ραματσότι.

Στη Βίλα Μπιόντι, ένα αρχοντόσπιτο στην Τοσκάνη που έχει μετατραπεί σε ψυχιατρική κλινική, η Μπεατρίτσε συμπεριφέρεται σαν να είναι η ιδιοκτήτρια. Σε έναν βαθμό ίσως και να έχει δίκιο, αφού υποστηρίζει ότι το οίκημα αυτό αποτελεί δωρεά της οικογένειάς της. Ποιος, όμως, ξέρει πότε λέει την αλήθεια και πότε τη «φουσκώνει»; Γεγονός πάντως είναι ότι, παρά τη μανιοκαταθλιπτική της συμπεριφορά, τη διαρκή ακατάσχετη πολυλογία της και την ισχυρή άποψη που έχει για τους πάντες και τα πάντα, παίζει στα δάχτυλα τους συνδυασμούς των ψυχοφαρμάκων και, έστω και για ένα μικρό διάστημα, μπορεί να πείσει τον οποιονδήποτε ότι έχει τα λογικά της. Μέχρι να την πιάσει η επόμενη κρίση.

Η Μπεατρίτσε μπορεί να υποδυθεί τέλεια ακόμη και τη γιατρό. Και αυτό συμβαίνει την ημέρα που εισάγεται στη βίλα η Ντονατέλα, μια πιο νεαρή γυναίκα, ιδιαίτερα εύθραυστη, που τραβά το ενδιαφέρον της. Σκαλίζει τον φάκελό της, τη ζητάει για συγκάτοικο στο δωμάτιό της και γενικά θέλει να την έχει από δίπλα. Όταν μια μέρα καθυστερήσει το βανάκι που τις παίρνει από την εξωτερική τους δουλειά, χωρίς κανένα συγκεκριμένο σχέδιο, θα αποσπαστούν από την υπόλοιπη ομάδα και παίρνοντας ένα τυχαίο λεωφορείο θα ξεφύγουν κανονικά. Από εκείνη τη στιγμή θα αρχίσει μια περιπετειώδης διαδρομή, με την Μπεατρίτσε και την Ντονατέλα να μιλούν σε περαστικούς, να κλέβουν αυτοκίνητο, να κάνουν τις κομπάρσες σε γύρισμα και να ξανακλέβουν αυτοκίνητο, να κάθονται σε ακριβά εστιατόρια χωρίς να έχουν να πληρώσουν και, το κυριότερο, να συναντούν τους ανθρώπους που σημάδεψαν τις ζωές τους. Η Μπεατρίτσε τον σύζυγο, τον εραστή και τη μητέρα της, η Ντονατέλα τους γονείς της, τον πατέρα του γιου της και το αγόρι που αναγκάστηκε να δώσει για υιοθεσία.

Καθεμία από αυτές τις συναντήσεις έχει πόνο, συντριβή και εξευτελισμό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν συμβάλει ο καθένας με τον τρόπο του στον εγκλεισμό των δύο γυναικών στο ίδρυμα. Είναι, όμως, απαραίτητες αυτές οι συναντήσεις, ώστε και οι δύο να μπορέσουν να κλείσουν ένα κεφάλαιο και να συνεχίσουν έναν δρόμο επούλωσης και θεραπείας. Το πρώτο μεγάλο θετικό στοιχείο της ταινίας είναι ότι ενώ βρίσκεται πολύ κοντά στα κλισέ της σχετικής θεματολογίας, τα αποφεύγει χάρη στο καλογραμμένο σενάριο και τις εξαιρετικές πρωταγωνίστριες. Στο πρώτο μέρος, η παρουσία της Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι είναι ισοπεδωτική, όπως και η Μπεατρίτσε που υποδύεται. Μιλά διαρκώς χωρίς να παίρνει ανάσα, κάνει παρατηρήσεις, ξέρει τα πάντα καλύτερα από όλους, είναι ειρωνική. Καπελώνει την Ντονατέλα, με τη συμπάθεια όμως που της δείχνει την αφήνει να ανοιχτεί. Με τον ίδιο σταδιακό τρόπο εξελίσσεται και η ερμηνεία της Μικαέλα Ραματσότι, από την απάθεια στην πιο ενεργή προσπάθεια να δώσει μια λύση στο χρόνιο πρόβλημά της.

Ένα άλλο στοιχείο που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει είναι η ισορροπία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Οι καθαρά διασκεδαστικές στιγμές, κυρίως εξαιτίας της Τεντέσκι, ακολουθούνται από μελαγχολικές σκηνές, γυρισμένες με συγκίνηση, που δύσκολα θα σε κάνουν να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου. Σαν σημαντικότερη έλλειψη του φιλμ, θα μπορούσε να σταθεί κανείς στην ανύπαρκτη ανάπτυξη περιφερειακών χαρακτήρων, που σε αρκετές περιπτώσεις εμφανίζονται και εξαφανίζονται, απλώς δίνοντας μια ένδειξη για τον πόνο που προκάλεσαν στις ηρωίδες.