του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Η ιστορία που σκηνοθέτησαν οι αδελφοί Λαριέ, έχει στον πυρήνα της το χιτσκοκικό whodunit. Ένα χαμένο πρόσωπο, ένα πιθανό έγκλημα, έναν προφανή ύποπτο, πρόσωπα που εμπλέκονται με μικρότερο ή μεγαλύτερο τρόπο, ανατροπές και γεγονότα που αλλάζουν την πορεία της διαλεύκανσης. Μη βιαστείς, ωστόσο, να ανακαλύψεις το νέο «Vertigo». Γιατί οι Λαριέ μπορεί να είναι ικανοί κινηματογραφιστές, είναι όμως και… Γάλλοι. Και φορτώνουν τη δομή του θρίλερ με ένα σωρό φλυαρίες και έμφαση σε λεπτομέρειες, τόσο ώστε στο τέλος χάνεται η όρεξη να μάθεις ακόμη και τι έγινε τελικά! Που δεν είναι και μεγάλο μυστικό από ένα σημείο και μετά.

Για να παρακολουθήσεις την ταινία πρέπει να δεχτείς μερικά πράγματα. Ότι ο Ματιέ Αμαλρίκ, που υποδύεται τον αποτυχημένο συγγραφέα αλλά επιτυχημένο καθηγητή δημιουργικής γραφής, είναι ακαταμάχητος για κάθε γυναίκα, είτε ώριμης ηλικίας, είτε φοιτήτρια, είτε την αδελφή του. Δεν αρκεί ότι υπάρχει ένα πολύπλοκο μυστήριο. Στην ιστορία μπλέκεται και το στοιχείο της αιμομιξίας, καθώς τα δύο αδέλφια, ο Μαρκ και η Μαριάν, μένουν στο ίδιο σπίτι ψηλά στο χιονισμένο βουνό, λίγο έξω από την πόλη. Τους ενώνει η κοινή σκληρή παιδική ηλικία, η ίδια στέγη, ο ίδιος χώρος δουλειάς, το ίδιο κρεβάτι. Στο chalet όπου μένουν, που μοιάζει σα να έρχεται από παραμύθι, ειδικά σε αντίθεση με το πολύ μοντέρνο περιβάλλον τού πανεπιστημίου, ο Μαρκ και η Μαριάν κοντράρονται και ζηλεύονται, ενώ ο καθένας ζει και τη δική του ζωή.

Υπάρχουν κι άλλες πολλές γυναίκες στη ζωή του Μαρκ. Η εξαφανισμένη Μπαρμπαρά. Η μητριά της, η Αννά. Μια άλλη φοιτήτρια, η Αννί, κόρη ενός ισχυρού μαφιόζου και πολύ καψωμένη για τον καθηγητή της. Όλες αυτές οι γυναίκες τον κάνουν να τις επιθυμεί ή να προσπαθεί να τις αποφύγει. Ο Μαρκ βρίσκεται σε διαρκή σύγχυση, που αποδεικνύεται ακόμη πιο έντονη όταν μάθουμε ότι… υπνοβατεί και μετά δε θυμάται απολύτως τίποτα απ’ ό,τι είχε κάνει!

Με μια τέτοια ιστορία θα περίμενε κανείς ένταση, πάθος, μια δραματική κορύφωση. Όλα, όμως, είναι επίπεδα. Σαν, εκτός από το Μαρκ του Αμαλρίκ, να υπνοβατούν και οι σκηνοθέτες. Κινηματογραφούν με ενδιαφέρον τους χώρους και τα πρόσωπα και έχουν ένα πολύ καλό καστ στη διάθεσή τους. Αλλά αυτά και μόνο δεν είναι καθόλου αρκετά όταν θέλεις να γυρίσεις θρίλερ και καταλήγεις με μια ταινία που έχει αργή εξέλιξη και απογοητευτικό φινάλε.