της Κατερίνας Ανδρεάκου

Η ταινία βασίζεται στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του 2003, όπου τα ζώα δεν μιλούν και η ψυχαγωγία του (πολύ) νεαρού κοινού προέρχεται από τις φαρσικές καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν, με μηδενικό διάλογο. Σε τούτη την κινηματογραφική τους εμφάνιση, το σεναριακό εύρημα ενός εξωγήινου μηχανισμού, που τα κάνει να συνομιλούν χρησιμοποιώντας μια γλώσσα… ανθρώπινη, καθιστά τη θέαση μιάμισης ώρας πιο βατή, αν και έχουν υπάρξει απόπειρες (έως και του πρόσφατου) παρελθόντος στο είδος του animation που έχουν καταφέρει έξοχα αποτελέσματα με παντελή έλλειψη… γνώριμου σε εμάς διαλόγου (βλέπε το «Σον το Πρόβατο» της βρετανικής Aardman).

Παρ’ όλα αυτά, τούτο το μάλλον ευρύτερα άγνωστο animation, με τους επίσης άγνωστους συντελεστές και με χώρα παραγωγής τον… Μαυρίκιο (!), αποτελεί μία ευχάριστη έκπληξη για το προσχολικό και πρώτων τάξεων του Δημοτικού κοινό, και (σε στιγμές) ίσως και για τους ενήλικες συνοδούς.

Ο μικρός εξωγήινος Φνιπ, προσπαθώντας ν’ αποδείξει στον πολεμοχαρή κατακτητή πλανητών πατέρα του ότι είναι κι αυτός άξιος, επιλέγει τη Γη ως την πρώτη του «εισβολή», όμως προσγειώνεται άσχημα στην αφρικανική ζούγκλα και το σκάφος του παθαίνει σοβαρές ζημιές. Την ίδια στιγμή, τα ζώα της ζούγκλας ξυπνούν με την ικανότητα της ομιλίας και η ήδη αγαπημένη παρέα της μαϊμούς, της ελεφαντίνας, του ρινόκερου, ακόμη και του γκρινιάρη σκαντζόχοιρου, γίνεται ακόμα πιο χαρούμενη καθώς μπορούν πια να συνεννοούνται ξεκάθαρα μεταξύ τους. Εκείνοι θ’ ανακαλύψουν τον μοναχικό Φνιπ και θα του δείξουν τι θα πει φιλία, στοργή, προστασία αλλά και τη σημασία μιας μεγάλης, ζεστής αγκαλιάς. Όταν ο πατέρας τού Φνιπ κατεβαίνει στη Γη να δει τα αποτελέσματα της πρώτης «κατάκτησης» του γιου του, ο Φνιπ θα προσπαθήσει να του περάσει όσα έμαθε από τους νέους του φίλους, πριν να είναι αργά για τον πλανήτη μας.

Αξιοπρεπές επίπεδο computer animation με καλοσχεδιασμένους, συμπαθείς χαρακτήρες και επιρροές από διάφορες διασημότερες ταινίες του genre (από την «Εποχή των Παγετώνων» στο «Χόρτον» και το «Επιτέλους Φτάσαμε Σπίτι»), με πλοκή που, ενώ είναι ταιριαστά απλοϊκή για το κοινό στο οποίο απευθύνεται, κρατά σωστές ισορροπίες μεταξύ του χιούμορ, της συγκίνησης, του «κινδύνου» (που ποτέ δεν κρατά αρκετή ώρα ώστε να τρομάξει τα μικρά παιδιά) και των αναπόφευκτων, αλλά καλά περασμένων μηνυμάτων και διδαγμάτων περί φιλίας και έκφρασης αγάπης και συναισθημάτων. Χωρίς να αποτελεί κάτι μελλοντικά αξιομνημόνευτο, πρόκειται για ένα αυθεντικά ψυχαγωγικό αποτέλεσμα συνολικά, το οποίο θα εκτιμήσει ιδιαίτερα το (πολύ) νεότερο κινηματογραφικό κοινό χωρίς να «χαλαστεί» το ωριμότερο.